
#041 ΤΑΛΕΝΤΟ ή ΠΤΥΧΙΟ;
Στις καθημερινές μας σχεδόν συνομιλίες κάποια χρόνια παλιά, με τον Σωτήρη Δημητρίου η κουβέντα αφού περιστρεφόταν γύρω από διάφορα θέματα, κατέληγε πάντα στο ερώτημα που έκαιγε τον φίλο μου: «να το πάρω τελικά το πτυχίο;». Είχε παρατήσει τις σπουδές του στο «Πάντειο» και το είχε καημό που δεν μπορούσε να καυχηθεί στην γενέτειρα του. Η Ελληνική κοινωνία κι όχι μόνον η τοπική της Ηγουμενίτσας και των Φιλιατρών, δίνει μέγιστη σημασία στους «τίτλους» παρά στην αξία. Ο καθηγητής, ο γιατρός, ο δικηγόρος κλπ χαίρουν εκτίμησης για τον τίτλο τους και μόνο, ανεξαρτήτως αν είναι καλοί καθηγητές, κομπογιαννίτες γιατροί και εξειδικευμένοι σε πλαστές διαθήκες και τίτλους ιδιοκτησίας δικηγόροι.
«Να μην σώσεις και το πάρεις» ήταν η μόνιμη αποστροφή μου στον φίλο Σωτήρη. «Εσύ έχεις το ταλέντο της γραφής, τί να το κάνεις το πτυχίο;» Ήμασταν ήδη από τότε, τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, μάρτυρες μιας επικρατούσης ανόδου συγγραφέων που υποτίθεται ανέβαιναν με σπουδή τα σκαλοπάτια της καταξίωσης καθαρά με εξωλογοτεχνικά κριτήρια: όχι επειδή ήταν καλοί συγγραφείς αλλά επειδή είχαν πτυχία, θέσεις και κοινωνικό εκτόπισμα. Η Λογοτεχνία, με το λάμδα κεφαλαίο, φυσικά τους έριξε στον καιάδα και οι τίτλοι τους χάρισαν μια όλο και συρρικνωμένη σύνταξη.
Με τον Σωτήρη χαθήκαμε τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, η γραφή πέρασε αποκλειστικά στα χέρια των πτυχιούχων: έγινε ερασιτεχνική απασχόληση καθηγητών πανεπιστημίων, μεγαλογιατρών και μικροδικηγόρων οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να βάλλουν και μια παύλα με τη λέξη – συγγραφέας στις επαγγελματικές καρτ-βιζίτ.
Για ταλέντο φυσικά ούτε λέξη. Ποιος νοιάζεται για ένα είδος εν αχρηστία; Διαβάστε περισσότερα