Η δισυπόστατη υπερβατικότητα | Πάνος Κουτούλιας, Θ. Δ. Τυπάλδος

Γράφετε ό,τι θέλετε
στο ύφος που σας φαίνεται καλύτερο.
Αρκετό αίμα έχει κυλήσει κάτω απ’ τις γέφυρες
για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε
πως μόνο ένα δρόμο μπορούμε να ακολουθούμε.

Νικάνορ Πάρα

Η ποίηση και το ταλέντο: δύο πόρνες πολυτελείας,  κλειδωμένες  στου  προαγωγού  ακαδημαϊκού  το  κρεβάτι. Μπανιστηρτζήδες οι αναγνώστες μαλακιζόμενοι. Λέξεις: τα πόδια του κρεβατιού ή τα πόδια της εραστών; Ποιήματα: το κομμένο κεφάλι του προαγωγού. Πρέπει ο ποιητής να πάει προς τον αναγνώστη ή ο αναγνώστης προς τον ποιητή; Μα ο ποιητής είναι ακάθαρτος…

-Και τι θες να πεις με αυτό; πως ο αναγνώστης είναι καθαγιασμένος;

-Παίξε κορώνα-γράμματα τα γράμματα που σχηματίζουν τη λέξη  “απρόσβλητος”  και θα πάρεις  την  απάντηση που σου πρέπει.

-Έπαιξα την ζωή μου κοτρόνα-γράμματα και μου είπε να μαστροπεύω συχνότερα.

Advertisements

Ο Νίκος Λέκκας για τον Δημήτρη Ποταμίτη

Μεσημεράκι καλοκαιριού με καύσωνα στο χωριό. Κάτι τέτοιες ώρες γουστάρω με μπυρόνια, χάπια, τα αφιλτράκια μου και κλιματιστικό στο φουλ. Είπα να γράψω για τον Δημήτρη Ποταμίτη και δη τον δοκιμιακό. Θα μου πείτε, τί ωφελεί μετά από τόσα χρόνια; Δεν ξέρω, θα σας γελάσω…

Στην μεσημεριανή, καθημερινή μου, εισβολή ή γλίστρημα στο πλησιέστερο περίπτερο της γειτονιάς για προμήθειες μπύρες και τσιγάρα, είχα την κακοτυχία να πέσω στο «φυτό» της τάξης. Τώρα πια δικηγορίνα. Με σνόμπαρε αρκετά από τότε και εγώ την μισούσα. Σήμερα είπε ένα ξερό γεια. Αγαπημένο παιδί της επίσης μισητής φιλολόγου. Μας δίδασκε τα ελληνικά νόμπελ. Εγώ τροτσκιστής από τα γεννοφάσκια μου. Έλεγε Ελύτης, έλεγα Τσέλαν, έλεγε για τα ιστορικά του Καβάφη της έλεγα για τα ερωτικά του, Καββαδίας αντί Σεφέρης. Έλεγα αυτό που νιώθεις αυτό γράφεις. Έλεγαν ότι θα καταλήξω στην φυλακή. Κατέληξα στο ψυχιατρείο. Από τις ζωές των άλλων ανάφερε μόνο τους κοινωνικά αποδεχτούς. Από την αριστερά την γνωστή αβάν γκαρντ. Γλυνός, Θεοδωράκης, τους έλεγα για τον Στίνα, τον Ταμπτάκο (ζούσε τότε). Ψήγματα λόγου, αυτά που τώρα έχω ξεκαθαρίσει. Το λέω ευθέως: γιατί στα σχολεία να διδάσκονται αυτά που διδάσκονται; Πιστεύω ότι μεγαλύτερη αξία για τις ψυχές των νέων είναι να εντρυφήσουν στην ζωή του Ταχτσή παρά στου Ελύτη. Ο Ταχτσής (που το Τρίτο Στεφάνι, τότε παιζόταν σήριαλ, το πρότεινε η κάθε καθηγητριούλα). Για τον συγγραφέα, λέξη. Για το πως αντιμετώπισε την ομοφυλοφιλία, τις συντεχνίες, τους ομότεχνους, τους τρανς, την ζωή την ίδια.

Νέο Savoir-vivre #41-50 | Σωτήρης Παστάκας

#041 ΤΑΛΕΝΤΟ ή ΠΤΥΧΙΟ;

Στις καθημερινές μας σχεδόν συνομιλίες κάποια χρόνια παλιά, με τον Σωτήρη Δημητρίου η κουβέντα αφού περιστρεφόταν γύρω από διάφορα θέματα, κατέληγε πάντα στο ερώτημα που έκαιγε τον φίλο μου: «να το πάρω τελικά το πτυχίο;». Είχε παρατήσει τις σπουδές του στο «Πάντειο» και το είχε καημό που δεν μπορούσε να καυχηθεί στην γενέτειρα του. Η Ελληνική κοινωνία κι όχι μόνον η τοπική της Ηγουμενίτσας και των Φιλιατρών, δίνει μέγιστη σημασία στους «τίτλους» παρά στην αξία. Ο καθηγητής, ο γιατρός, ο δικηγόρος κλπ χαίρουν εκτίμησης για τον τίτλο τους και μόνο, ανεξαρτήτως αν είναι καλοί καθηγητές, κομπογιαννίτες γιατροί και εξειδικευμένοι σε πλαστές διαθήκες και τίτλους ιδιοκτησίας δικηγόροι.

«Να μην σώσεις και το πάρεις» ήταν η μόνιμη αποστροφή μου στον φίλο Σωτήρη. «Εσύ έχεις το ταλέντο της γραφής, τί να το κάνεις το πτυχίο;» Ήμασταν ήδη από τότε, τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, μάρτυρες μιας επικρατούσης ανόδου συγγραφέων που υποτίθεται ανέβαιναν με σπουδή τα σκαλοπάτια της καταξίωσης καθαρά με εξωλογοτεχνικά κριτήρια: όχι επειδή ήταν καλοί συγγραφείς αλλά επειδή είχαν πτυχία, θέσεις και κοινωνικό εκτόπισμα. Η Λογοτεχνία, με το λάμδα κεφαλαίο, φυσικά τους έριξε στον καιάδα και οι τίτλοι τους χάρισαν μια όλο και συρρικνωμένη σύνταξη.

Με τον Σωτήρη χαθήκαμε τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, η γραφή πέρασε αποκλειστικά στα χέρια των πτυχιούχων: έγινε ερασιτεχνική απασχόληση καθηγητών πανεπιστημίων, μεγαλογιατρών και μικροδικηγόρων οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να βάλλουν και μια παύλα με τη λέξη – συγγραφέας στις επαγγελματικές καρτ-βιζίτ.

Για ταλέντο φυσικά ούτε λέξη. Ποιος νοιάζεται για ένα είδος εν αχρηστία;

Βροχή από βατράχια | Σταμάτης Γκαβέτας

«…Αγαπητοί τηλεθεατές διακόπτουμε το πρόγραμμα μας για να σας ανακοινώσουμε ένα σπάνιο φυσικό φαινόμενο. Βροχή από βατράχια παρουσιάστηκε σε ένα γραφικό ψαροχώρι στην Εύβοια, οι επιστήμονες λένε πως μια φορά στα εκατό χρόνια παρουσιάζεται…»

Συμβαίνει μερικές φορές κάποιο γεγονός, να επισφραγίζει μια μνήμη — αυτά τα μισοσβησμένα πατήματα του χρόνου και με ένα τυχαίο ερέθισμα να ξεπηδάνε απ’ του νου το σεντούκι, στιγμές παλιές και ξεχασμένες. Μια από αυτές είναι και η παρακάτω…

Γκραν κάσα – κάσα – μεζέδες εκλεκτοί | Τάσος Μελίτης

Την γκρανκάσα της φιλαρμονικής έπαιζε ένα χοντρό παιδί, που έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει: σερβιτόρος, αλλά και βοηθός σε γραφείο τελετών. Το δεύτερο το μάθαμε μια τσικνοπέμπτη, όταν εγκατέλειψε τρέχοντας το μεζεδοπωλείο για να φροντίσει κάποιον νεκρό. Προηγουμένως μας είχε σερβίρει κάτι βραστές γλώσσες αρνίσιες, με λαδάκι και ρηγανούλα, πολύ νόστιμες. Αλλά είμαστε αρκετά πιωμένοι, ώστε να επηρεαστούμε άσχημα. Κάτσαμε και ήπιαμε κι άλλο.

Ο Λεωνίδας τα θυμάται αλλιώς: ότι ο φίλος μας πρώτα είχε πάει στο γραφείο τελετών και μετά είχε έρθει να βοηθήσει στο μεζεδοπωλείο. Και ότι εμείς ήτανε κάνα δίωρο που τα πίναμε εκεί και νομίζαμε ότι μας έκανε πλάκα – αλλά αυτός ποτέ δεν έκανε πλάκα, όπως μάθαμε από έγκυρες πηγές τις επόμενες μέρες. Δεν θυμάμαι πάντως να είχαμε αισθανθεί άσχημα την ημέρα εκείνη ή τις επόμενες, παρά την προσπάθεια κάποιων να μας βάζουν ιδέες, εάν έπλενε δηλαδή τα χέρια του -έστω με οινόπνευμα- όταν άφηνε τη δύσκολη δουλειά με τους πεθαμένους, για να έρθει να δουλέψει σερβιτόρος στο μεζεδοπωλείο. Αυτά τα λέγανε οι δυο αδύνατοι -σκέτοι σκελετοί- της παρέας, που ταυτίζανε το πάχος με την έλλειψη καθαριότητας, άποψη που δεν στέκει, αφού οι χοντροί φροντίζουν περισσότερο τη σωματική τους υγιεινή, ακριβώς γιατί κουβαλάνε σάρκες που ιδρώνουν εύκολα. Αλλά οι αδύνατοι εκείνοι, αντιρατσιστές κατά τα άλλα, είχανε τέτοιες απόψεις -οι μονάντεροι- που έπειτα από λίγα χρόνια πέθαναν και οι δύο από ανακοπή. Παρά τα χιλιόμετρα αντοχής που έτρεχαν κάθε Σάββατο ή ίσως εξ αιτίας αυτών των τρεχαλητών άπαξ εβδομαδιαίως, που στρέσαραν τον οργανισμό τους, ο οποίος όλη την εβδομάδα αναπαύονταν στις καρέκλες κάποιου υπουργείου -δεν λέω ποιο για να μην τους φωτογραφήσω και δεν κάνει- πεθαμένοι πια και οι χήρες τους διαθέσιμες, με όρεξη για ζωή.