Kαταχνιά | Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Γενέτειρα αίσθηση
Όλες οι οργανικές κατειλημμένες
στις περιοχές μετάθεσής σου
Χρόνια περιφέρομαι ως αναπληρωτής
σε λειτουργικά κενά
του έρωτα
χωρίς ελπίδα
μονιμοποίησης

Advertisements

Ο έρωτας των παιδίσκων του χθες, είναι σήμερα… κυπαρίσσι | Θ. Δ. Τυπάλδος

Θα είσαι πάντα εκεί που δε θα υπάρχεις
Δίχως πρόσωπο
Θα έχεις χίλιες δυο μορφές
Τα ραγισμένα σου χείλη
Θα φέρουν στη κόψη τους τη γύαλινη
Τα αποτυπώματα των δικών μου χειλιών
Το αίμα από τραγούδια άηχα
Το αίμα από παραστάσεις θεατρικές
Χωρίς ηθοποιούς
Δίχως σκηνικά
Με μελτέμια αποστραγγισμένα
Πάντα παντού
Πουθενά
Αόριστα τα κρίνη που σε κρήνες
Σαλεύουν και ομολογούν
Τη ματιά σου στο άπειρο

3 ποιήματα, Dorothy Parker | μτφρ. Ασημίνα Λαμπράκου

Η ανταμοιβή της κυρίας

Κυρία, μην αρχίζεις ποτέ, Κυρά
Κουβέντα με τη δική σου την καρδιά∙
Τις όμορφες λέξεις σου κράτα αγνές∙
Ποτέ μη μουρμουρίζεις αυτό που θες.
Τον εαυτό σου δείξε, με λόγο και κοψιά,
Γοργή σα ρυάκι και ρηχά.
Δροσερή να είσαι τόσο και γοργή όσο να πάς
Σαν από χιόνι τ’ Απριλιού, νιφάς∙
Λεπτή να είσαι και ζωηρή
Σαν από κερασιά του Μαγιού, ανθί.
Κυρία, μη μιλήσεις ποτέ, Κυρά
Για τα δάκρυα που σου καίνε την παρειά –
Ποτέ δεν θα τον κερδίσει αυτή
που οι λέξεις της έδειξαν πως να χάνει, έχει φοβηθεί.
Σοφή να είσαι και μακριά από θρήνο μοιραίο,
Θα αποκτήσεις (έτσι) το παλικάρι σου το ωραίο.
Σοβαρή μην είσαι, ούτε αληθινή,
Κι η επιθυμία σου θα πραγματοποιηθεί –
Κι αν αυτό σε κάνει να νοιώθεις τυχερή
Η πρώτη που το πέτυχε, θα είσαι εσύ, παιδί.

Άσαρκο αντίο | Καλλιόπη Πασιά

Σάρκα σκίζεται και αίμα ρέει, να το καταπιείς και να πνιγείς, μέσα από την μύτη βγαίνει, συντριβάνι αναβλύζει με ό,τι σίδερο μέσα κρατεί, έτσι δεν είναι η γεύση του θαρρώ; στυφή και ατσαλένια, μόνο που το ίδιο είναι ό,τι πιο ρευστό θα ‘ρθει, μέσα σου και μέσα από αυτό γεννιέσαι, σε αυτό επιστρέφεις μέχρι που παγώνεις, όπως πάγωσες και εσύ και δεν σε άγγιξα, φοβήθηκα τον πάγο, πάντα τον φοβόμουν, ή μάλλον έμαθα με σένα να φοβάμαι, με σένα που με έμαθες φόβο να μην κρατώ, γιατί όσο είχα εσένα δεν φοβόμουν, το χέρι σου κρατούσα, και μετά από σένα έμαθα τον φόβο να μην νιώθω, έτσι για να πείθω, να πειστώ, μπας και σε φέρω πάλι πίσω, μπας και δεν σε χρειαστώ.

Πάτρα, ημερομηνία άγνωστη | Νίκος Λέκκας

*[ο τίτλος από την φράση της Νανάς Ησαΐα «Ύδρα, ημερομηνία άγνωστη»]

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο
ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο.

Μ. Γκανάς, απόσπασμα

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο ρεμάλι είμαι. Εγώ που το παίζω συναισθηματικός, άνθρωπος παλιού καιρού. Αυτό όμως το πλήρωσα ακριβά. Ακόμα το πληρώνω. Εγώ που δεν συνόδευσα τις σχέσεις των ερώτων μου, των έτερων ήμισύ μου, στην τελευταία τους κατοικία. Και ήταν αυτές, που μου έδωσαν και το πήρα, το μέγιστο ηθικό δίδαγμα. Το έχω τύψεις. Πάρα μόνο καθόμουν και έπινα. Αν νομίζετε ότι οι τρελοί δεν είναι επικίνδυνοι, γελιέστε. Ρωτήστε τους ειδήμονες.