Ποιήματα | Γιάννης Τόλιας

Για ασήμαντη αφορμή

Ή στην κηδεία μου ή στη δική σου
πλέον θα συναντηθούμε

Είπε οργισμένος
ο αδελφός μου

Μα πώς είναι δυνατόν
τον ρώτησα
να συνομιλήσουμε

Όταν ο ένας θα είναι νεκρός
κι ο άλλος από καιρό πεθαμένος.

***

Επί ματαίω

Λέξεις
παγιδευμένες
στους ιστούς των ημερών

για να μένει
αδιάβαστος ο θρήνος
της μελλοθάνατης αγωνίας

Άλλωστε
σαρκοβόρα
η αράχνη του χρόνου

πάντα αδιαφορεί
για τέτοιες ασήμαντες
λεπτομέρειες

αφήνοντας σαν τέλος
μεγαλόπρεπα να αιωρείται

άδειο το κέλυφος
της μάταιης γραφής μας.

***

Σιωπηρός γόνος ΙΙ

Τί είναι οι λέξεις μου
χωρίς εσένα

και πώς να φανταστώ

χωρίς τις λέξεις σου
εσένα

Τώρα που η σιωπή
έγινε συνάντηση.

***

Σκοτεινό ΙΙ

Πλημμυρισμένη
από την ανομολόγητη επίγευση
σκύβει μέσα στον ερωτικό ύπνο
και του ψιθυρίζει:

Γιατί ποτέ άλλοτε
εγώ
τόσο βασανιστικά
δεν ξεδίψασα
την παραφορά κάποιου.

Για να δροσιστεί αυτός
και να καώ εγώ.

***

Χορός ΙΙΙ

Επιτέλους
ξέσπασε τον ξέφρενο χορό σου

Ομφαλόγυμνη

Πάνω στις μεθυσμένες πίστες
των αμφιβληστροειδών μου.

***

Σε μιαν άλλη ήρεμη ζωή

Θα ξυπνήσουμε ανήσυχοι

Αμφίσημη συνοδός μας
η μνήμη

Η αιωνίως επιμένουσα
επιτήδεια θα στρέφει τη σκέψη
στην παραφορά

Σε μιαν άλλη ζωή

Ποιος θα στολίζει
το ανθοδοχείο της προσμονής
με τα άνθη των σκιρτημάτων;

Σε μιαν άλλη ζωή

Ήρεμη και ολόφωτη
απέραντη ουράνια πλήξη

Χωρίς γκρεμούς επιθυμιών
που προστάζουν εκούσιες πτώσεις
και θριαμβικές συντριβές.

Εμείς πάντα θα λείπουμε.

***

Πανδημία λήθης

Χτύπησε την πόρτα
κι άνοιξα

Αμείλικτα ο Χρόνος

Στο σκοτεινό θάλαμο
των αναμνήσεων

ξέσπασε πανδημία λήθης

αφανίζοντας
όλες τις ενθυμήσεις

Ποτέ δεν υπήρξα
Τίποτα δεν έχω γράψει
Αυτά τα ποιήματα δεν είναι κανενός.

[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]