στον Γιώργο Χατζηνίκο
Φρυκτωρίες ενός ηλιοβασιλέματος τα κύματα
μεταφέρουν την αγγελία μιας πτώσης
μέσα σε μια θάλασσα λήθης
απαράμιλλα πουλιά λαλούν και λένε
το θρόισμα των πεσμένων λεύκων
τους γρύλους μιας ξεχασμένης νύχτας
κι εμείς μόλις αρχίζουμε να πιστεύουμε
αυτό που χρόνια τώρα νομίζαμε κι υποπτευόμασταν
ότι το τραγούδι θέλει την αυλή και τον κήπο του
την αιώρα και το δεντρόσπιτό του…
***
Όλα κοντά είναι
κι η ευτυχία και η καταστροφή
και το παιδί που κοιτάει λυπημένο
μέσ’ απ’ το απέναντι τζάμι
όλα κοντά είναι
μα κυρίως οι αναμνήσεις
που έχουμε ξεχάσει,
αυτές είμαστε,
αυτές κάνουμε,
τόσο κοντά
που πια δεν τις βλέπουμε…
***
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι ποίηση είναι αυτό που δεν μπόρεσαν οι άνθρωποι να κοινωνήσουν γύρω από ένα τραπέζι, ένα λόγο παρηγοριάς, ένα κράτημα του χεριού, όλα τα απλά και ουσιώδη που οι άνθρωποι φοβούνται να μοιραστούν – αυτό μένει μέσα τους, μαραίνεται και μόνο σε μερικούς, πολύ λίγους, μεταμορφώνεται και γίνεται το ξεραμένο αντίδωρο της ποίησης, αυτό με την πικρή γεύση ενός χαμένου παραδείσου…
[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]
Φτερά Χήνας 
Με ξάφνιασε ευχάριστα αυτή σου η προσπάθεια Σπύρο! Δεν έχω παρά να σου ευχηθώ το ΄΄καλώς όρισες ’’ στη μεγάλη παρέα των…λίγων!!
Άκης Σκαμάγκας
Μου αρέσει!Μου αρέσει!