8ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

Εκείνο το γαλάζιο που χρωμάτιζε τα παιδικάτα μας, κι ένα αστέρι πράσινο που κρύψαμε με πίστη μες στο (ν) γυλιό-αιγιαλό. Την όραση του Πολυγώνου ασφαλίσαμε μες σε ατσάλινη καρδιά –κι ύστερα δόλια σύλληψη, ανάκριση, μαρτύριο, ψειρού και κρεματόριο: αλλάς τίποτα δεν ξεράσαμε, αφ’ ους-αφή καί τό νερό δέν λέει τίποτε ἀπό τά μυστικά του. Από χαλκό και ποίησις ο θάνατος, τ’ ανάσταση και η ζωή. Κι έρχονται αιώνες αργυροί για να γκρεμιοτσακίσουνε σ’ έναν Κριτή Καιάδα Εύνομο τον άνομο χρυσό… εννόμως. Η ευγω (ο) νική ευγονία του στρεπτόκοκκου αδιαφόρησε για τ’ απειλητικά γρυλλίσματα των κάπρων-κάφρων. Ευρυγώνια, σεισμική και κραταιά περιπλανιότανε μες στα σοκάκια, καντούνια ή δρομάκια του παλαιού λιμανιού. Όταν η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα εγκιβωτίστηκαν στην Κιβωτό όντα ανθρώπινα και πρώτα σκάσανε και κολύμπησαν κι απέταξαν.

Mε την πλάτη στο κενό | Γιώργος Σαράτσης

Αποκάλυψη ο φόβος των ανθρώπων, τα όρια – οι φυλακές – το σκοινί που μας δένει. Ο φόβος ο πρωταρχικός, το άνοστο της ύπαρξης σαν μελανιά σε σώμα πλανημένο από έρωτα.

Θα σας κοιτώ επίμονα στα μάτια. Να σκάψω με το βλέμμα μου το βλέμμα σας. Μην περισσέψει χρόνος για κανέναν. Κάποιο αναίτιο χαμόγελο – μόνο αυτό ίσως μας σώσει. Και το βέβαιο του θανάτου απ’ τον φόβο της σωτηρίας.

2 ποιήματα | Δημήτρης Μακούσης

[μονόδρομοι]

Μονόδρομοι ― περιστέρια πάνω από κεφάλια
πετούν άρρυθμα κατακορύφως ερειπίων
τα βάρη τυλιγμένα στην λάμψη τους
χαμένα σε βλέμματα μοναξιές
σε τομές ισημερινών οριζόντων

μονόδρομοι παντού ― οι κατευθύνσεις λες κι εξαντληθήκαν
στους βηματισμούς του πολιτισμού
ανθρωπιά ντυμένη το σάγμα της
σκισμένα δέρματα με πίσσα να χύνεται
στενά μεγαλουπόλεων χτισμένα
μ’ εκατομμύρια ανθρώπων τσιμεντένιων
και γκρίζα λουλούδια να πετάγονται απ’ τις ρωγμές
εδώ κι εκεί ― ξερασμένα κόκκαλα σε χωματερές
από στόματα που πάψαν εδώ κι αιώνες να μιλούν
σπουργίτια με κοράκια ζευγαρώνουν
πάνω σε κόκκινα σύρματα
καμπύλες δύουν σ’ ανήλιαγες πέτρες

3 ποιήματα | Σπύρος Καβαλλιεράτος

στον Γιώργο Χατζηνίκο

Φρυκτωρίες ενός ηλιοβασιλέματος τα κύματα
μεταφέρουν την αγγελία μιας πτώσης
μέσα σε μια θάλασσα λήθης
απαράμιλλα πουλιά λαλούν και λένε
το θρόισμα των πεσμένων λεύκων
τους γρύλους μιας ξεχασμένης νύχτας
κι εμείς μόλις αρχίζουμε να πιστεύουμε
αυτό που χρόνια τώρα νομίζαμε κι υποπτευόμασταν
ότι το τραγούδι θέλει την αυλή και τον κήπο του
την αιώρα και το δεντρόσπιτό του…

Σακάτης, Wilfred Owen | μτφρ. Μαρία Ανδρεαδέλλη

Στο αναπηρικό καρότσι καθισμένος, το σκοτάδι καρτερούσε,
Κι έτρεμε στο άθλιο γκρι κοστούμι που φορούσε,
Δίχως πόδια, χέρι ως τον αγκώνα ακρωτηριασμένο. Μέσα από το πάρκο
Φωνές αγοριών σαν εμβατήριο ηχούσαν θλιμμένο,
Φωνές παιχνιδιού και χαράς στο τέλος της μέρας,
Ώσπου η σύναξή τους για ύπνο επήλθε ως προστασία μητέρας.