Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων | Χλόη Κουτσουμπέλη

Με λένε Αλίκη και είμαι καλά.
Κάθε πρωί ξυπνώ με χαρά,
παίρνω μία ασπιρίνη
για το αφόρητο ράγισμα
που μου χωρίζει το κρανίο σε ημισφαίρια.
(Το άλλο όνομά μου είναι Χάμπτυ Ντάμπτυ
και όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά
παλεύουν να με συναρμολογήσουν
από εκείνο το φοβερό πέσιμο απ’ τον φράχτη)
μένω μουγκή για χρόνια,
τα σαράντα αδέλφια μου νεκρά.
Με τσουκνίδες τους έπλεξα πουκάμισα
για να μην μεταμορφώνονται
τις νύχτες σε κηλίδες.
Τα παιδιά μου μεγαλώνουν ασταμάτητα
τόσο που καλλιεργούμε στον κήπο μανιτάρια
για να τα ακινητοποιούμε σε μέγεθος μωρού.
Έχω ερωτευτεί τον Καπελά
κάθε μέρα μου χαρίζει ένα καπέλο,
το σημερινό είναι μαύρο και ψηλό
και χασμουριέται συνέχεια
από μία τρύπα που έχει στον πάτο.
Τι είναι αυτό που γυαλίζει τα πόμολα, ρωτάει
που στραγγίζει τα φακελάκια του τσαγιού
που σφίγγει την γραβάτα του συζύγου κόμπο
τι κάνει τικ τακ μέσα στο στόμα του κροκόδειλου
πόσες καρδιές έχει μία Ντάμα Κούπα όταν κλαίει
Τι είναι αυτό που σε κρατάει ζωντανή;
Η Κάμπια τινάζει τα στρώματα στο απέναντι μπαλκόνι.
Τα λουλούδια μπλα μπλα
Η Άνοιξη σφαιρική
Η γη επίπεδη
Βαρέθηκα τις εποχές, λέει η Αλίκη.
Ένας λαγός με άσπρες πατούσες και μεγάλες δρασκελιές
διασχίζει την μέρα της.
Υποτίθεται ότι είσαι ποίημα; τον ρωτάει.
Έχουν και τα θαύματα τα όρια τους, απαντάει αυτός
καθώς επιβιβάζεται σε ένα τρένο βιαστικός.