Μες στο δωμάτιο υπάρχει ένα παιδί που κλαίει
κάπου το έχω ξαναδεί
αλλά δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.
Η θλίψη ξεδιπλώνει τα μαύρα της φτερά.
Ο φανοστάτης τρεμοσβήνει κάτω απ’ το μπαλκόνι μου
σαν βλέμμα ατροφικό.
Κάποιος περαστικός ψελλίζει ένα τραγούδι
που ακούγαμε στην ταβέρνα του κυρ Τάκη στο Περτούλι.
Κανείς δε μένει πια εδώ.
Ζω σε ένα τραίνο που δεν πάει πουθενά
όχι και τόσο ποιητής
για να κατέβω.
Σκέφτομαι τότε την κοπέλα
που ο χρόνος δεν την άγγιξε
και ζωγραφίζει σιωπηλά πάνω στους τοίχους
την αγάπη, την ελπίδα, τη ζωή.
Πηγαίνω προς το μέρος του παιδιού και το αγκαλιάζω.
Τώρα θυμάμαι.
Μια μέρα θα ξυπνήσω και θα ’μαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!
Advertisements
Reblogged στις To Koskino.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!