Συνέντευξη Χρήστου Ζυγομαλά στον Νίκο Λέκκα

Για την πλατεία Εξαρχείων έχουν γραφτεί πολλά. Καλά και κακά. Στον αστικό τύπο κυρίως κακά. Σε λογοτεχνία. Σε κάθε μορφής τέχνης. Τώρα που ο καθένας είναι στο κόσμο του, το να δημιουργήσουμε κόσμους είναι βασικό. Ο λόγος στον Χρήστο Ζυγομαλά, βασική persona της πλατείας. Τότε που η πλατεία είχε ήθος. Πριν την πνίξει η χυδαιότητα. Αφορμή στάθηκε η αυτοβιογραφία του «Η μπαλάντα της πλατείας». Εν αναμονή της έκδοσης. Της έκδοσης και της πορείας του…

---

Νίκος Λέκκας: Χρήστο, έσκασες στα Εξάρχεια στην μεταπολίτευση, έτσι;

Χρήστος Ζυγομαλά: Από το ‘75 και μετά. Τότε είχε ο Τέος Ρόμβος το βιβλιοπωλείο “Octopus Press” και εκεί μέσα είχαν μαζευτεί όλοι οι «τρελοί». Αμφισβητούσαν την εικόνα της λογικής, εκτός από αναρχικοί ήταν λίγο ντάντα, σουρεαλιστές και τέτοια όμορφα πράγματα. Τώρα όλα αυτά ήταν ένα συνονθύλευμα μαζί με τα πολιτικά, τα πανεπιστήμια… Όλα αυτά ήταν ένα. Δεν είχαν διαχωριστεί ακόμα οι πολιτικά σκεφτόμενοι και τα φρικιά…

Advertisements

Ποιήματα | Ειρήνη Καραγιαννίδου

[ Νύχτες που μύριζαν θάνατο ]

Στα δεκαπέντε μου ή τώρα στα σαράντα / Θα ούρλιαζα με τόσο λίγο πένθος

Ξέρεις, ίσως να μην πράττουμε καλά
που αφήνουμε τις εποχές
να μετρούν την αντοχή μας
Κι επιρρεπείς τόσο δεν είμαστε
για μία τέτοια υστεροφημία
Αφού και οι εποχές βίαιες υπάρχουνε, τόσο που δεν καταλαβαίνεις
για πότε μπαίνουν μέσα σου σαν πολιτεία ολάκερη
ο μαύρος γάτος, ο τσαλαπετεινός και το σπουργίτι,
το παιδικό παιχνίδι που βρίσκει στο πατάρι ο αδερφός
Κι ό,τι κρύβεις στη μνήμη σου
σημαίνει Ψυχοσάββατο
Κι ό,τι απωθείς ποντάρει κι επιμένει σε εξάρες
Έρχεται, είπαν, πρόωρος χειμώνας
Ούτε να κλάψουμε δεν θα ’χουμε καιρό
Ποιος ξέρει αν εκείνοι ή άλλοι κυνηγοί
λόγω βιασύνης ή αφηρημάδας
θάψουνε κάποιον άλλονε
αντί για εμάς.

Επαγωγή | Θοδωρής Νταλούσης

Ξέρω πως θα ‘ρθεις μια μέρα για να μου χαρίσεις τα πάντα.

Και θα επουλώνεις τις πληγές μου, θα διασκεδάζεις την ανία μου, θα πετάς τα αποτσίγαρα, θα πλένεις τα σεντόνια, θα γελάς με τις παραξενιές μου, θα γοητεύεσαι από τα ευφυολογήματά μου.

Και η αγάπη θα ρεμβάζει στο κρεβάτι.

Ξέρω πως θα ‘ρθεις μια μέρα. Και έχοντας χαρίσει τα πάντα,

2 ποιήματα, Abdulkareem Kasid | μτφρ. Γιώργος Σαράτσης

Πέτρα

Στα χέρια μου
Δυο πέτρες θα κρατώ
Μια απ’ το παρελθόν μία από το μέλλον
Και μ’ αυτές θα τρέξω.
Θα πετάξω ακόμα και μες στο πιο λεπτό αεράκι
Καλώντας τον άνεμο να ’ρθει
να καθαρίσει κάθε ίχνος –
Και σαν ορφανό θα σταθώ
Στην άκρη του δρόμου, πενθώντας
Τις δυο μου πέτρες

***

Η ζωή μου

Όπως ο κολυμβητής
Που κρατά με το ’να χέρι τα ρούχα του
Και με τ’ άλλο κολυμπά –
Έτσι διασχίζω το ποτάμι της ζωής

Θόρυβος | Πάνος Παπαπαναγιώτου

με θόρυβο ανοίγουν τα μάτια
και κλείνουν οι πόρτες

-δεν σ’ ακούω, μου μιλάς, δεν ακούω-

ένας έπαινος για φίλους
αλλά η δόξα στους εχθρούς
και από λέξεις – μην τα συζητάς
μπλέξαμε και πώς ν’ αναστηθούμε

-πιο δυνατά, αν θες, πιο καθαρά-