2 ποιήματα | Κατερίνα Σικλαφίδου

Γειτονιά

Πίνω καφέ στο μπαλκόνι που έπλυνα χθες
για να προλάβω την μέρα.
Μέτρησα τους πόνους του κορμιού απ’ τη δουλειά
μα έχασα την μυρωδιά της ανάσας μου.

Πεζό το τοπίο της γειτονιά μου,
άμετρη η ζωή μου χωρίς συγκινήσεις.
Δεν θα κοιμηθώ απόψε.
Οι σκέψεις μου, χαράζουν το χαρτί
κι αυτό πονά την πληγή στο δάχτυλο.
Τα λουλούδια δεν άνθισαν στις γλάστρες
και το γιασεμί μαράθηκε στην γωνιά του.

Ένα τσιγάρο ανάβω και γλύφω την αλμύρα των δακρύων.

Οι γλάροι έκαναν φωλιές στα κεραμίδια των σχολείων
και λερώνουν τους ηλιακούς.
Ένα αεροβόλο τους σημαδεύει κι ο άλλος
γείτονας με το σώβρακο, στο μπαλκόνι χαζεύει.

Οι γριές θα ξυπνήσουν το πρωί και θα μαζευτούν
στις αυλές για το κουτσομπολιό της ημέρας.

Μου κόβεις την ανάσα όταν δεν φοράς κράνος,
παραληρώ…

Ακροβατώ σ ένα σκοινί χωρίς ομπρέλα
μετρώντας τα όνειρα που φύγανε.
Κλείνω το αύριο σε κοχύλια μοναξιάς
κι αφήνω το βυθό να τα ταξιδέψει χωρίς να υπάρχω.

Πεζό το τοπίο της γειτονιάς μου,
με τη χοντρή που πούλησε κορμί για τετραώροφο,
το γόη που για τα φράγκα τον γάμο του άδειασε
και τον απέναντι που «είδε» την μαγκιά του
μόνο ανάμεσα στα πόδια του.

Πεζό το τοπίο της γειτονιάς μου.
Γκρίζο πανηγύρι.
Άσπρες κορδέλες όλοι τους κι εγώ μαύρο κοντάρι.

Οι λίγοι γλάροι π’ απομείνανε φωνάζουν
τις νύχτες ο θάνατος να φοβηθεί.
Να στεγνώσουν οι ψυχές μας στα κρύα
τσιμέντα που θα πλύνουν το πρωί οι γριές
και τα απορριμματοφόρα θα μας μαζέψουν γι’ ανακύκλωση

Πίνω καφέ στο μπαλκόνι που θα πλύνω κι αύριο
Περιμένοντας.

***

Δεν μπορείς να γράψεις τελικά
τίποτε άλλο πέρα από πίκρα
τα γεγονότα γύρω μας όλα τραγικά
κι οι ποιητές οι δέκτες μιας γδαρμένης αρρυθμίας.
Ζωές σπαράζουν για ανάσα την αυγή
κρυμμένες πίσω απ’ το αιμάτωμα του φόβου
κι οι ουρανοί στέκουν εκεί δείκτες υπομονής
όταν δε σε χωρά κανένας τόπος.
Γύρω υπάρχει αναστάτωση πολύ
Λέξεις που φόρεσαν παλτό, αγκάθια σκέτα
Ανάξια «εγώ» με το ζόρι προσπαθούν
Εξουσία ν’ αρπάξουν να νιώσουν πρώτα
Σκουλήκια που πεταλούδες απαιτούν
Να βγουν.

[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]