Μπουλούκια | Νίκος Λέκκας

Για τον Μίμη Φωτόπουλο και την Ποιητική σύνθεση«Τα μπουλούκια»

Στον ήχο του Βαγγέλη Κολώνα
Και στον απόηχο του Δημήτρη Ποταμίτη
Εγκάρδια

Να στέκεται κανείς αριστερά και πάνω από την διάκριση αριστεράς και δεξιάς. Να στέκεται κανείς αριστερά… Κάτι τέτοιο είπε ο διανοητής Κώστας Αξελός για τους ζωντανούς οργανισμούς, ακόμα και για αυτούς που κάποτε υπήρξαν –ζώντες και τεθνεώτες– ανθρώπους της κουλτούρας αλλά και λαϊκούς, φτωχούς και πλούσιους. Αυτό ισχύει για μιλιούνια ηθοποιών. Και οι ηθοποιοί το είχαν πάρει πρέφα. Για αυτούς τους διανοητές από την εποχή των 150 χρόνων σύγχρονου ελληνικού θεάτρου και κάποια λιγότερα σύγχρονου ελληνικού σινεμά, αν και όχι παλιότερα, αυτών που ενσάρκωσαν αρχαία τραγωδία και το ρεπερτόριο του καιρού τους. Γιατί αν ο ηθοποιός είναι η μαγιά, ο σκηνοθέτης είναι ο ζυμωτής. Κάτι τέτοια πίστευε και ο Κάρολος Κουν. Για τις λαϊκές κυράτσες που κάποτε ενσάρκωσε η Γεωργία Βασιλειάδου, για τις πουτάνες τύπου Σπεράντζας Βρανά. Για τους αριστοκράτες αλήτες τύπου Αλέκου Αλεξανδράκη, αν και λίγο μετά. Για τους μάγκες τύπου Μίμη Φωτόπουλου. Μάγκες σ’ ένα ντεκαντάνς εποχής και όχι κλοσάρ. Αν και ντεκαντάνς και όχι κλοσάρ σε παγκόσμιο επίπεδο και μόνο σ’ αυτό, ήταν μόνο ο Όσκαρ Ουάιλτ. Λατερνατζήδες και κανταδόρους που στην προσωπική τους ζωή αγαπούσαν το κρασί και το χασίσι, έστω και αν το τελευταίο εντελώς επιπόλαια και περιστασιακά, αν όχι ως πράξη του καπνίζειν άλλα ως στάση ζωής και διανοητικής εφορίας.

Νυχτερινό | Άννα Σωτρίνη

Γράψε
για τον Έρωτα
μου λες.
Όχι, όχι τα συνηθισμένα
τ’ άλλα.
Κάτι παιχνιδιάρικο
κι αθώο.
Γελάω
Μου άρεσε
η παραγγελιά
αλλά έλα που
η τσιγκολελέτα
είναι βαρύ ζεϊμπέκικο
για μένα.

Ανθρώπινο έλεος (Човешка милост), Aksinia Mihaylova | μτφρ. Μαρία Δούμπα

Τώρα, που όλοι οι φράχτες
εντός μας
γκρεμίστηκαν καταγής
και με μερικούς τοίχους λιγότερο
στις ψυχές
είδαμε πώς πλησιάζει
ο ουρανός,

τώρα, που καρφώσαμε
και την τελευταία σπασμένη σανίδα
πάνω στη σκάλα,
που από μιαν άλλη ζωή
μεταφέραμε,
και τίποτε πια δεν μας χωρίζει
από τους κήπους του Θεού,

9ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

Αναρριχώμενος εκ γενετής γράμματα ελληνικά επιστρέφω την υπνοβασία του περιπατητή στα δροσερά  κεραμικά ενός ιδιόρρυθμου μοναχικού κελιού. Η εξάχνωση του ράμματος προϋπαντεί το άλμα του πνεύματος. Ένας προκατακλυσμιαίος σταδιοδρομέας ασκείται άωρος στην πτήση της καταδύσεως με ορισμό τον πλανήτη Ήλιος. Ο μώλωπας στο καλάμι του μηρού οστρακίζει την αρχέγονη βασιλική γενεά των προσγειωμένων στη Γης ανθρώπων που τηρήσανε την εντολή και δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της αναμίξεως με άλλα ζωντανά της Πλάσης τούτης. Cuando se estudia un acto histórico, o un acto individual, se ve que la intervención humana en la naturaleza acelera, cambia o detiene la obra de ésta, y que toda la historia es solamente la narración del trabajo de ajuste, y los combates, entre la naturaleza extrahumana y la naturaleza humana.

Πρωινά συμπεράσματα | Βαλάντης Βορδός

Πρωινά συμπεράσματα

ο κόσμος είναι μυστήριος
σαν το στομάχι της γάτας
ο καπιταλισμός δεν είναι
οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι

***

Λογικά

Απ’ την σκέψη στην πράξη
μπορεί να μεσολαβήσουν και χρόνια
Πολλές φορές μια σκέψη
δεν γίνεται ποτέ πράξη
Ο x μετεωρίζεται αενάως με τη φράση
έχει και η σκέψη την γραφειοκρατία της