Αντιστροφή | Ασημίνα Λαμπράκου

[ή
όπου το θ του θανάτου γίνεται το θ των θείων, επειδή, θείος είναι ο θάνατος]

γυρεύω έναν τόπο
έναν ήσυχο τόπο κάτω από τον ίσκιο πεύκου ή συκιάς
ένα σκαμνί και πολύ νερό
γαλήνη να σκεπάζει τη γη κι ένα αεράκι χλωμό να τη σηκώνει
εκεί θα σε ζωγραφίσω σε πλήθος ονομάτων
ενώ το σύκο θα σκάει γινωμένο από τη λάβρα
και, όπως το μέλι του θα δραπετεύει από τους σπόρους και το χείλος της πληγής
θα σέρνω τα πινέλα πρώτα στο χώμα δεύτερα στον άνεμο και τρίτα στο πηγάδι με τα νερά
έπειτα στο χαρτί που θα κλαίει από το ανυπόφορο φορτίο

Ολιγόστιχα | Βασιλική Λόη

το “γνωρίζω”
έχει μια άλλη αφετηρία
μια αφηρημένη σύνθεση γραμμάτων
ούτε μια χειραψία
ούτε ένα συγγενή βλέμμα
ωριμάζουν τα ποιήματα
με τη θέρμη της έννοιας
κόβονται από το βάρος του εαυτού μας

***

ένα βρασμένο λάχανο
στο νεροχύτη
ισόβια κάθειρξη στη
διαφυγή και τη λεπτομέρεια
χρειάζεται μαρτυρίες χεριών
κι όχι αναγνώσματα
και δοξασίες

Αγελαίος και μόνος | Βαλάντης Βορδός

Τελευταίο μπάνιο, κατά πώς φαίνεται, για φέτος στο Πλατανίτσι, απέναντι ο Άθως τόσο ξεκάθαρος όσο και οι δύο πόλοι της ύπαρξης.

Νεράκι μου να σε φιλήσω – ξαφνικά μου ’ρθε μια τέτοια παρόρμηση, ψαράκια μου, όμορφες σαΐτες μ’ ορθάνοιχτα μάτια, δελφίνια γελαστά που χορεύετε στον αφρό, άμμος και βράχια που πάνω σας ξεκούραζα το θνησιμαίο μανδύα του σώματος.

Ένας σχεδόν ολόκληρος χρόνος μέχρι το επόμενο καλοκαίρι είναι μεταφυσική. Σας αποχαιρετώ θαυμάζοντάς σας και τίποτα να με πληγώνει, ούτε καν ο θάνατος, της ζωής το εναρκτήριο πέναλτι, τίποτα να μ’ ενοχλεί κι από βεβαιότητες δεν ξύνομαι. Παραδίνομαι στην στιγμή, παραμερίζοντας τις πικρές τσουκνίδες, αδύνατο να μην τις βρεις και στο πιο χτενισμένο χωράφι.