στους ψυχιάτρους
[για επαναπροσδιορισμό του κοινωνικού περιθωρίου]
Την ποίηση μπορούν να την καταλάβουν μόνο οι μεθυσμένοι. Οι μεθυσμένοι του πρωινού. Για αυτούς γράφω, σ’ αυτούς απευθύνομαι. Πριν λίγο κόντεψε να με πατήσει αυτοκίνητο – πρώην φίλου, με πινακίδες, που του ’μαθα ποιες γυναίκες είναι για σχέση, αλλά προτίμησε τις Λίτσες και τις Σούλες. Κινέζος της ψευτομαγκιάς, αυτός. Πρεζόνι εγώ, τουτέστιν άνθρωπος με πάθη.
Την ποίηση μπορούν να την καταλάβουν μόνο οι μεθυσμένοι. Και λίγο οι μαστουρωμένοι. Για τον Ανέστο, στη σχέση του με την Δέσποινα. Αν και σούπερ, ο Ανέστος την διέγραψε. Και αν η κυρία, λέω, δεν ήταν σούπερ; Σούπερ με Σ κεφαλαίο, αλλά εκτός ηλικιακής νόρμας. Κάποια χρόνια μεγαλύτερη. Και στα γεράματα ισχύει αυτό· το “μεγαλύτερη” στα νιάτα λειτουργεί αντιστρόφως. Στα γεράματα όλοι ψάχνουν πιπίνια. Και να πάει να γαμηθεί η αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια της Κυρίας που επιτρέπει στον άντρα της να μεθάει. Μονήρης, με φίλους, με πουτάνες, ερωμένες ή χωρίς. Όπως εγώ, τον Λαλάκη, ετών 26. Πούστης ερωμένος. Ετών 40 εγώ, (γεράκος ψυχικά αν και κάνω –το προσπαθώ τουλάχιστον– στην ηλικία μου τον εραστή). Λεπτομέρειες, θα πείτε. Και χωρίς φουσκωτά βυζιά, μόνο μπούστο ποδοσφαιριστή για να κουρνιάζω τις ταξικές από παιδί ανησυχίες μου. Βυζιά εντελώς σφιχτά. Γιατί το βυζί –το οποιοδήποτε βυζί– πάντα ήταν, είναι και θα είναι το βυζί της μαμάς. Της μάνας… Διαβάστε περισσότερα