Σχέσεις | Νίκος Λέκκας

στους ψυχιάτρους
[για επαναπροσδιορισμό του κοινωνικού περιθωρίου]

Την ποίηση μπορούν να την καταλάβουν μόνο οι μεθυσμένοι. Οι μεθυσμένοι του πρωινού. Για αυτούς γράφω, σ’ αυτούς απευθύνομαι. Πριν λίγο κόντεψε να με πατήσει αυτοκίνητο – πρώην φίλου, με πινακίδες, που του ’μαθα ποιες γυναίκες είναι για σχέση, αλλά προτίμησε τις Λίτσες και τις Σούλες. Κινέζος της ψευτομαγκιάς, αυτός. Πρεζόνι εγώ, τουτέστιν άνθρωπος με πάθη.

Την ποίηση μπορούν να την καταλάβουν μόνο οι μεθυσμένοι. Και λίγο οι μαστουρωμένοι. Για τον Ανέστο, στη σχέση του με την Δέσποινα. Αν και σούπερ, ο Ανέστος την διέγραψε. Και αν η κυρία, λέω, δεν ήταν σούπερ; Σούπερ με Σ κεφαλαίο, αλλά εκτός ηλικιακής νόρμας. Κάποια χρόνια μεγαλύτερη. Και στα γεράματα ισχύει αυτό· το “μεγαλύτερη” στα νιάτα λειτουργεί αντιστρόφως. Στα γεράματα όλοι ψάχνουν πιπίνια. Και να πάει να γαμηθεί η αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια της Κυρίας που επιτρέπει στον άντρα της να μεθάει. Μονήρης, με φίλους, με πουτάνες, ερωμένες ή χωρίς. Όπως εγώ, τον Λαλάκη, ετών 26. Πούστης ερωμένος. Ετών 40 εγώ, (γεράκος ψυχικά αν και κάνω –το προσπαθώ τουλάχιστον– στην ηλικία μου τον εραστή). Λεπτομέρειες, θα πείτε. Και χωρίς φουσκωτά βυζιά, μόνο μπούστο ποδοσφαιριστή για να κουρνιάζω τις ταξικές από παιδί ανησυχίες μου. Βυζιά εντελώς σφιχτά. Γιατί το βυζί –το οποιοδήποτε βυζί– πάντα ήταν, είναι και θα είναι το βυζί της μαμάς. Της μάνας…

Τα κορίτσια στην Έδεσσα | Στάθης Κεφαλούρος

Τα κορίτσια στην Έδεσσα είναι όμορφα
αλλά στο Κιλκίς πιο όμορφα.

Βεβαίως και δεν είναι ποίηση αυτό.
Θα ’ναι ποιητής όμως
αυτός που θ’ αφήσει τη θάλασσα και τα ψάρια της ήσυχα
για ν’ ανέβει ψηλά στη Μακεδονία,
εκεί που βρίσκονται της ελληνικής καρδιάς τα μεταλλεία.
Δεν έχουμε ανάγκη από ποίηση, ποιητές.
Έχει γραφτεί σχεδόν ολόκληρη.
Εσάς θέλουμε.
Πού είστε πλανεμένοι;
Το παιδί που τ’ άστρα μετρούσε
Στην Πέλλα ζούσε.

---

Σημ.: Ο Μενέλαος Λουντέμης έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του σ’ ένα χωριό της Πέλλας, τον Εξαπλάτανο. Εκεί έγραψε για το παιδί που μετράει τα άστρα. Για την Έδεσσα είχε γράψει ότι είναι: “το σκαλοπάτι που πατά ο Θεός για ν’ ανεβεί στον ουρανό”.

3 ποιήματα | Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Δέρμα στην κρεμάστρα

Τις νύχτες
όταν κουρασμένοι επιστρέφουμε
εκδυόμαστε το δέρμα μας,
το αποθέτουμε στην κρεμάστρα
προσεκτικά
ώστε το πρωί ατσαλάκωτοι
να παραδοθούμε
στις καθημερινές μας συνάφειες.

Τα ματωμένα υπνοσέντονα
αγουροξυπνημένοι ακόμα
πώς στροβιλίζονται
θα κοιτάμε στο πληντύριο
κι ολοκάθαρα θα στεγνώνουν
στα μανταλάκια του ήλιου.

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ
για όλα εκείνα
που υποδόρια μας πληγώνουν.

Το πορτοκάλι, Wendy Cope | μτφρ. Ασημίνα Ξηρογιάννη

Την ώρα του μεσημεριανού αγόρασα ένα πελώριο πορτοκάλι ―
Το μέγεθός του μας έκανε όλους να γελάσουμε.
Το καθάρισα και το μοιράστηκα με τον Ρόμπερτ και τον Ντέιβ ―
Πήραν εκείνοι από ένα τέταρτο και ’γω το άλλο μισό.

Και αυτό το πορτοκάλι, με έκανε τόσο χαρούμενη
Όπως τα συνηθισμένα πράγματα συχνά το πετυχαίνουν
Τώρα τελευταία. Τα ψώνια. Μια βόλτα στο πάρκο.
Αυτή η γαλήνη και η ικανοποίηση. Είναι κάτι καινούριο.

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε αρκετά εύκολα.
Έκανα όλες τις δουλειές που είχα προγραμματίσει,
Και τις ευχαριστήθηκα καθώς τις έκανα, και μου περίσσεψε και χρόνος.
Σ’ αγαπώ και χαίρομαι που ζω.

2 ποιήματα | Σταύρος Καρακωνσταντάκης

Από follow σε stalk

Συναντηθήκαμε τυχαία μετά από δυο εβδομάδες.
Στενοχωρήθηκες που έπαψα
να σε ακολουθώ
γιατί μπορεί να χωρίσαμε
αλλά τουλάχιστον ας κρατήσουμε
μια επαφή.

Πού να ήξερες ότι
σταμάτησα να σ’ ακολουθώ
και ξεκίνησα
να σε παρακολουθώ.

Α!
και η συνάντηση
δεν έγινε
τυχαία…