L’ appuntamento
ακουγόταν το δικό μας
τραγούδι
l’ appuntamento
Ορνέλα Βανόνι
και ραντεβού στον ουρανό
του Σαν Ρέμο
μια καταθλιπτική βροχή
και μια ντροπή
να χτυπάει το πρόσωπο μας
σφιχτά δεμένους
να μας κρατάει στο χώμα
και στην αγκαλιά
ο ένας του άλλου Διαβάστε περισσότερα
Έτσι περνούν οι μήνες, οι εποχές, τα χρόνια. Μια εποχή στο τσιμέντο. Το τσιμέντο που θυμάμαι από τα νιάτα μου. Το τσιμέντο των κερκίδων.
Ο λόγος στους οπαδούς. Σ’ αυτούς που οι πατεράδες τους ήταν ευχή και κατάρα. Σ’ αυτά τα μαγκάκια που δεν έχουν ιδέα ποια ήταν η γραία Σταρ Ελλάς ’95 (25χρονη τη στιγμή της στέψης) και η Μις Ελλάς ’92. Και τα δύο κορίτσια των καιρικών προγνώσεων. Η Σταρ Παπαϊωάννου και η Μις Πασχαλίδη, εν αγνοία τους έκαναν την δουλειά τους: ενημέρωναν τον κόσμο για τις καιρικές συνθήκες ανά την Ελλάδα στο τρέχα γύρευε αγώνα, της τάδε αρτίστας του ποδοσφαίρου και της δείνα αρτίστας πανελλήνιας εμβέλειας. Και οι οπαδοί το έπαιζαν μάγκες. Διαβάστε περισσότερα
Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε
Νεκρώθηκα ανήμερα του Δίκαιου Αγίου Συμεών του Θεοδότου και Άννας της Προφήτιδας –έτος Σωτήριο: ιώτα (1) αέννε (9) νεννάε (9) το ζήτα (7). Το άδρωπο που είμαι: Αὐτάρ ἐπειδή πάντα φάος καί νύξ ὀνόμασται / καί τά κατά σφετέρας δυνάμεις ἐπί τοῖσί τε καί τοῖς, / πᾶν πλέον ἐστίν ὁμοῦ φάεος καί νυκτός ἀφάντου / ἴσων ἀμφοτέρων, ἐπεί οὐδετέρῳ μέτα μηδέν., (Παρμενίδης, Περί φύσεως, 9). Η μετατόπιση της χρείας γίνεται όταν το σώμα το πει: «Μουνογενές». Το σαπισμένο νερό μένεα πνείοντες, κι ακόντιο-άλμπουρο η πτήση-πλεύση-πορεία στο γράμμα «‘Ράλεφ», κάποιων Ελλήνων πεπαλαιωμένων Πελασγών, πριν απ’ την Έξοδο Ισραηλίτες ἒστωσαν –Α (ῥ) λάσιοι. Διαβάστε περισσότερα
Το βράδυ γιορτάσαμε. Στρώσαμε τραπέζι
σερβίραμε λευκό κρασί και πράσινη σαλάτα
Αργότερα στον ύπνο μας ο Λάιος και η Ιοκάστη
και ’γω να συνευρίσκομαι με τον υιό, Οιδίποδα
***
Ο λόγος που μιλάμε είναι ίδιος με τον λόγο που σωπαίνουμε
Θόρυβος ο κόσμος ― στα χρώματα
κάποιου Jean-Auguste-Dominique Ingres
(μου φέρνουν γέλιο οι σκηνές του Gustave Moreau)
***
Ταιριάζω με όσα μου στέρησαν
Ό,τι μείνει όρθιο
θα έρθει κάποτε η στιγμή να γκρεμιστεί
Στον Τζον Λένον
«Πού πάμε, παίδες;»
«Στην κορυφή, Τζόνυ!»
«Και πού ’ν’ αυτή, παίδες;»
«Από το πολύ ψηλά-λίγο
πιο πάνω !»
(δημοτικό τραγούδι του Bdin*)
Κάθε μέρα
καθώς κατεβαίνω από το τραμ
στη γειτονιά των απελπισμένων
που διόλου τυχαία ονομάστηκε «Ελπίδα»,
συναντώ τον Τζον Λένον:
Καλημέρα, Τζόνυ!
Καλημέρα, κύριε!
Πώς είσαι, Τζόνυ;
Καλά, ευχαριστώ, κύριε !
Πάντα μ’ αυτό το χλωμό αγγλικό πρόσωπο,
πάντα μ’ αυτά τα γυαλιά και τα μαλλιά –
ο Τζον Λένον στην «Ελπίδα» ζει
και ποδήλατα πουλάει. Διαβάστε περισσότερα
Φτερά Χήνας 