4 ποιήματα, Dorothey Parker | μτφρ. Ασημίνα Λαμπράκου

Για μια κυρία θλιμμένη

Τους αγαπημένους της ας αφήσουμε,
όταν θάναι νεκρή,
να γράψουν αυτό στα οστά της πάνω:
«Πια δε ζει να μας δίνει άρτο
Ποιος ζήτησε μόνο πέτρες απ’ αυτή».

Χαϊκού | Ι. Σ. Ιωσηφίδη

21. Με το χρυσό του
σε χρύσωσε ο ήλιος∙
δύει κουρελής.

21. The sun gilts you all
with its gold; now is setting
as a ragged beggar.

***

22. Στολίδι είσαι
στον καθρέφτη. Πίσω του
κρύβεις θησαυρό.

22. In front of mirror
you’re or nament. Behind it
you hide a treasure.

6 ποιήματα | Χρήστος Καλός

Η αρχή του τρομερού

Πάντα φυλαγόσουν
από του κάκτου τα αγκάθια,
όμως το τριαντάφυλλο
σου έσκισε την σάρκα.

***

Όταν σβήνουν τα φώτα

Μην υποκρίνεσαι
στην τέχνη
ούτε στον έρωτα,
το ψεύτικο
είναι ανελέητο,
αργά, το βράδυ,
όταν μένεις μόνος.