6 ποιήματα | Χρήστος Καλός

Η αρχή του τρομερού

Πάντα φυλαγόσουν
από του κάκτου τα αγκάθια,
όμως το τριαντάφυλλο
σου έσκισε την σάρκα.

***

Όταν σβήνουν τα φώτα

Μην υποκρίνεσαι
στην τέχνη
ούτε στον έρωτα,
το ψεύτικο
είναι ανελέητο,
αργά, το βράδυ,
όταν μένεις μόνος.

***

Εγκλήματα

Τον Χριστό τον
έκαναν θρησκεία,
τη φάλαινα κονσέρβα,
τον άνθρωπο εικόνα.

***

Τα βουνά

Όσο δεν γίνεσαι
ύπαρξη συνειδητή
μην αναρωτιέσαι
γιατί οι σοφοί
πάντα παίρνουν τα βουνά
μεσ’ τους αιώνες,
εσύ τους διώχνεις.

***

Η αλήθεια

Φόρα όποια μάσκα θες
όποιο κοστούμι,
όποια φανταχτερή στολή,
τα μάτια σου πάντα
θα προδίδουν τα πήλινα
πόδια της ψυχής σου.

***

Didgeridoo

Οι λέξεις είναι
μπούμεραγκ,
γι’ αυτό
δεν μιλάει πολύ
ο γέρος Αβορίγινας,
φυσάει
τον αρχαϊκό
του αυλό,
κραυγάζει
στο σύμπαν
στην γλώσσα
του ανέμου,
χωρίς λέξεις.

---

[ ποιήματα και αφορισμοί από την αδημοσίευτη συλλογή “Πόλεις από Βούτυρο” ]