2 ποιήματα | Ιωάννης Πάττας

Παθών

Είμαι παθών
κι ανήμπορος να υπερασπιστώ
το ήθος στο σταυροδρόμι τούτο.
Το δίκιο εξαφανισμένο
η ανθρωπιά κάτι αλλόκοτο
σε ποιο καιρό ανήκω άραγε;
σε ποιο αιώνα;
σε ποιο σύμπαν;

Χτύπησα τις πόρτες χωρίς απαντήσεις
χτύπησα τα παραθυρόφυλλα
καμιά ανάσα,
κρατούν όλοι τις αναπνοές σφαλισμένες
να μην προδοθούν
να δηλώνουν την απουσία τους…

Γιατί άπλωνα το χέρι στους γύρω μου;
γιατί τώρα που χρειάζομαι το δικό τους
εξαφανιστήκαν
εξανεμιστήκαν
δεν άφησαν κανένα ζωντανό ίχνος;

Είμαι παθών.

Το δίκιο έγινε άδικο
και το άδικο μέγα δίκιο.
Όμοιο αγρίμι περπατώ μέσα στο πλήθος
-τι ειρωνεία-
αγρίμι στη βουή μιας μαινόμενης πόλης.
Καμιά παλάμη ανοιχτή
για να φωλιάσει τη δική μου.
Κανένα χέρι δεν περισσεύει
χωρίς να προβάλει ανταλλάγματα.

Είμαι παθών.
Κι όμως προστάτης θα σταθώ
σε τούτο το περήφανο αγρίμι.

Η ιστορία γράφεται από άντρες | Ηλίας Κουρκούτας

Η ιστορία γράφεται από άντρες

αυτή είναι η ιστορία
του ανθρώπου του γκρεμού
που κείτεται ανάμεσα
στη γη και τη σελήνη
άντρες που ανταλλάσσουν
άγρια βλέμματα
στο μπαρ και στο σύμπαν
για να αποδείξουν ότι υπήρξαν,
ως κόσμοι και πλανήτες

***

Δύο άντρες εισχωρούν

στη μόνη εσοχή
στη μόνη εκδοχή
του σώματος μου
είναι αδέλφια
και δίδυμοι εχθροί

τέσσερα πόδια, τέσσερα χρόνια,
τέσσερα χέρια-μάτια στο κρεβάτι μου
και μια αφορολόγητη δήλωση
αγάπης

είμαι η μόνη κατοικία
αυτής της γειτονιάς
η μόνη ευτυχία
κι ενοχή της συνοικίας
δυο άντρες διέρρηξαν
το χρόνο της ζωής μου
δυο παρουσίες -απουσίες
με δέρμα ανθρώπινο

ο ένας αγκαλιάζει εμένα
ο άλλος κουβαλάει
την ευθύνη του θανάτου

---

φωτογραφία: Πάνος Κεφαλάς

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τό Μοναστήρι | Ἄγγελος Σικελιανός

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τό μοναστήρι, ἀπ᾿ ὅσες
γυναῖκες τοῦ Στειριοῦ συμμαζευτῆκαν
τόν Ἐπιτάφιο νά στολίσουν, κι ὅσες
μοιρολογῆτρες ὥσμε τοῦ Μεγάλου
Σαββάτου τό ξημέρωμα ἀγρυπνῆσαν,
ποιά νά στοχάστη – ἔτσι γλυκά θρηνοῦσαν! –
πώς, κάτου ἀπ᾿ τούς ἀνθούς, τ᾿ ὁλόαχνο σμάλτο
τοῦ πεθαμένου τοῦ Ἄδωνη ἦταν σάρκα
πού πόνεσε βαθιά;
Γιατί κι ὁ πόνος
στά ρόδα μέσα, κι ὁ Ἐπιτάφιος Θρῆνος,
κ᾿ οἱ ἀναπνοές τῆς ἄνοιξης πού μπαίναν
ἀπ᾿ τοῦ ναοῦ τή θύρα, ἀναφτερώναν
τό νοῦ τους στῆς Ἀνάστασης τό θάμα,
καί τοῦ Χριστοῦ οἱ πληγές σάν ἀνεμῶνες
τούς φάνταζαν στά χέρια καί στά πόδια,
τί πολλά τόν σκεπάζανε λουλούδια
πού ἔτσι τρανά, ἔτσι βαθιά εὐωδοῦσαν!

Ἀλλά τό βράδυ τό ἴδιο τοῦ Σαββάτου,
τήν ὥρα π᾿ ἀπ᾿ τήν Ἅγια Πύλη τό ἕνα
κερί ἐπροσάναψε ὅλα τ᾿ ἄλλα ὡς κάτου,
κι ἀπ᾿ τ᾿ Ἅγιο Βῆμα σάμπως κύμα ἁπλώθη
τό φῶς ὦσμε τήν ξώπορτα, ὅλοι κι ὅλες
ἀνατριχιάξαν π᾿ ἄκουσαν στή μέση
ἀπ᾿ τά «Χριστός Ἀνέστη» μίαν αἰφνίδια
φωνή νά σκούξει: «Γιώργαινα, ὁ Βαγγέλης!»

Έγκλειστοι ειρμοί | Παύλος Καστανάρας

πέμπτης πεμπτά πέντε ποιήματα

(Ι)

Τον ήλιο του Απριλιού
τον έζεψε ο σταυρός
ο μονομάτης Γολγοθάς
κι η πυροστιά της θλίψης.
Γράφουν μπαλάντες λυπηρές
της Νάπολης τα τέκνα.
Τα καντηλάκια φώτισαν
κάθε στενό σοκάκι.
Η πόλη στα στέκια ακούγεται
ηλεκτρική μπαλάντα.
Με ασβέστη βάφουν το πρωί
τα άδεια πεζοδρόμια.
Ζέχνει η μπόχα άσφαιρης
νυχτερινής σκέψης.
Τρώγονται χαλκέντερα
αυγουστίνια κοράκια
με γαλοπούλες της Ανατολής
για την «απώλεια του φωτοστεφάνου».
Ο θάνατος ο λασπερός
καλπάζει ανέμελος
μες στις παγίδες του μπετόν.

***

(ΙΙ)

Άνθη ονειρεύομαι
των αναρίθμητων στίχων
μιας ποιητικής πρόζας
μια σχέση διατηρώ
με τη Ζωή και την Αυλή
σαν το Βολταίρο
μα μίσεψα ακόμα πιο πολύ
του Βοδελέρου
τα οργισμένα βιβλίδια
που αντιγράφει απατηλά
το βροχερό ουρανό
βρέχει μαχαίρια – ποιήματα
αφρίζουνε ξακρίζοντας
το χειροτεχνημένο λυρισμό.

2 ποιήματα | Ντέμης Κωνσταντινίδης

Εξαγωγή

Γαργάρα μ’ αλατόνερο
κι ένα κονάκι απόμερο,
με την εφημερίδα
τα νέα απ’ την πατρίδα.

Ξεδοντιασμένο απόγευμα
σουπίτσα έχεις για πρόγευμα,
και για κυρίως πιάτο
σκοτάδι δίχως πάτο.

***

O ύπνος

Ο ύπνος κράτησε. Δεν συνέφερε να ξυπνήσεις. Τι θ’ αντίκριζες παρά ερημιά. Πώς θα ξανακοιμόσουν σαν τρύπωνε καμιά ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια; Όχι, δεν συνέφερε.

Κι ας πούμε τ’ αποφάσιζες να βγεις στους άδειους δρόμους, μόνος εσύ σε μέρη πλέον άγνωστα κι απάτητα. Δεν θα κινδύνευες; Δεν θα σε τρόμαζε η ίδια σου η φωνή; Πώς θα βεβαιωνόσουν ότι δεν ξύπνησες σε εφιάλτη; Όχι, ευτυχώς. Ο ύπνος κράτησε.

---

φωτογραφία: Πάνος Κεφαλάς