2 ποιήματα | Αντώνης Κίτσιος

Οι θεριστές

Το σώμα στη κάμψη της τρίτης αλληγορίας
κατηφορίζει τη πλαγιά σκυμμένο
Δείχνει ν’ ανταμώνει στο βάθος η πληρότητα
με το κούφιο του ίσκιου μιας κερασιάς
Απάνω της ο Λεβάντες υπόσχεται
τα πρώτα του γυμνάσματα
πριν απ’ το γέρμα αποθάνει κι αυτός
Το χώμα πιο πέρα σήπεται
σαν τέφρα που κάποτε φώναζε seminandi
κι ο ουρανός ξοπίσω του περίσσευμα
για το λίγο της γης
Μα στη μέση ο άνθρωπος
ρόδινο αγρίωμα
στην εφηβεία του Σκιροφοριώνα
κόβει το στάρι πριν το σπουδάσουν τα δάχτυλα
μαζεύοντας το βιός του από συνήθεια
σπέρνοντας τα χρόνια του όπως οι άλλοι
Κι είναι το σβέρκο αβάστακτο
και η τρικυμία ίδια
Κανείς εδώ
κανείς εκεί
τον πόνο του δεν τραγουδά
μονάχος το δρόμο σέρνει
Σε θέρισε το θέρος θεριστή
μ’ απόμεινες ν’ ανασαίνεις

Όλα της ζωής ανήκουν στον θάνατο | Νίκος Καρούζος

Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος είναι πολύ ζόρικο πράγμα. Να το πω μ’ αυτή τη λαϊκή και εξορκιστική λέξη. Ζόρικο. Και επιπλέον είναι και η αναγωγή των πάντων εκεί… Παρντόν, αναιρείται η έκφραση. Και επιπλέον εκεί γίνεται και η αναγωγή των πάντων. Όλα της ζωής ανήκουν στον θάνατο. Πως να το κάνουμε; Κατά συνέπεια είναι ένα γεγονός που θα συμβεί σε όλους μας, και με απασχολεί, πρέπει να ομολογήσω, πάρα πολύ και σχεδόν ολάκερη τη ζωή μου μ’ απασχόλησε. Και βέβαια είναι και μέσα στην ποίησή μου συνέχεια ο θάνατος. Αν είχα αγιάσει θα είχα τελειώσει με τον θάνατο. Αλλά εκείνοι που αγιάζουν είναι ελάχιστοι και δεν τους ξέρει κανείς. Εγώ είμαι στη κοινωνία, στις αδυναμίες, στις επιθυμίες, στις ορέξεις, και ο θάνατος βιωματικά θα ’λεγα με λιανίζει.

[απόσπασμα συνέντευξης στο Βασίλη Καββαθά,
“Ο ποιητής είναι θυσιασμένος εδώ στην Ελλάδα”,
περ. Ταχυδρόμος, τευχ. 25, 22 Ιουν. 1989]

Αστικό life coaching | Αποστόλης Ζολώτας

«Δεν έχω ανάγκη απλά να υπάρχω, έχω περισσότερο ανάγκη
από αυτό που με κάνει να υπάρχω»
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Τα περισσότερα αποφθέγματα, τα “τσιτάτα” ή “πιασάρικα” όπως λένε στην σύγχρονη εποχή, είναι πασίδηλο πως αφορούν τον εσωτερισμό, την ανακάλυψη του εαυτού, την αυτογνωσία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους έρωτες, τα συναισθήματα. Το αστικό life coaching, ο ανατολικός “γκουρουϊσμός”, ο σοφισμός της Νέας Εποχής, ο χριστιανικός “γεροντισμός” κι άλλα πολλά με κατάληξη –ισμός, ξεχειλίζουν σε υπερθετικό βαθμό και επί καθημερινής βάσεως τους τοίχους προφίλ σχεδόν όλων. Ενώ κάθε άρθρο ψυχολογικού ενδιαφέροντος στα social media, αν εμπεριέχει και λίγο από τις λέξεις: αγάπη, πίστη, σοφία, αλήθεια.

Είναι ικανά να γίνουν (μαθαίνοντας να μιλώ την γλώσσα του διαδικτύου) Viral! Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως τα περισσότερο ευπώλητα βιβλία στα ράφια βίβλιοπωλείων –ακόμη και στα σούπερ μάρκετ– κάθε χρόνο, είναι πάνω κάτω τα λεγόμενα “εγχειρίδια αυτοβελτίωσης”. Όμως δεν είναι περίεργο. Η εποχή μας είναι γνωστό πως στερείται από την έλλειψη του νοήματος. Όποιος έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει έστω και λίγο την ιστορία της σκέψης, τότε εύκολα μπορεί να εξηγήσει αυτή την έξαρση.

3 ποιήματα | The Kiss Venture

In Memoriam | Νίκος Κασίμης

..κι ύστερα, έκλεισες τα μάτια, καταπίνοντας βιαστικά
μια τσίχλα σχεδόν αμάσητη.
Είχαν προηγηθεί βέβαια κάτι λαχανιασμένα αλισβερίσια
-εκ του συστάδην, πάντοτε-
Κάτι νυχιές στις χούφτες, κάτι βλέμματα.
Τίποτα δεν προμήνυε όμως τόση υγρασία,
να φτάνει ως το μεδούλι και να ψάχνει ακόμη…
εσύ, καλά εκεί, εν αναμονή, κάτω απ’ την ελάχιστη μάσκαρα
που έλιωνε έτσι, απρόκλητα – εγώ τι κάνω τώρα, μου λες;
Ποτάμια ιδρώτας… κι όχι, δεν ήταν άγγιγμα ελαφιού,
το γρέζι έτρωγε δέρμα κι από κάτω γυάλινες φλέβες – θρύψαλα
ηττηθήκαμε κατά κράτος φίλε, η μπάλα έφυγε πέρα, στα μάρμαρα…
μ’ ένα μύτο ξερό, σφύριξε η λήξη
κι ύστερα…
ύστερα, το κακό απόγινε, ολοσχερώς που λένε…
μπλέξαν κραγιόνια, δάκρυα κι αναφιλητά, ένα τουρλουμπούκι
αδιάβαστος πήγα, σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Μ’ αρέσει που στο τέλος ρώτησες «τι ώρα είναι»,
καθώς μου σκούπιζες – καθόλου απαλά- κάτι αναμνηστικές μπογιές
στην άκρη των χειλιών
κι αυτό ήταν όλο.
Τι περίμενα;

***

Έστω | Γεωργία Καρασαββίδου

Ας πούμε πως δεν έγινε
Ας πούμε και μια δικαιολογία.
Όπως ότι το φιλί δεν ήταν φιλί
κι ήταν που πήρε φωτιά
η μουριά στην αυλή,
κάηκε το σπίτι,
κάηκε η γειτονιά,
κάηκε η πόλη.
Ας πούμε πως καήκαμε.
Ή αν θες, ας καούμε.

Ποιήματα | Κωνσταντίνος Ρο.

Όχι γι’ αυτό που δείχνουν
Γι’ αυτό που προσπαθούν να κρύψουν
θέλουν οι άνθρωποι ν’ αγαπηθούν.
Μία ατέλεια
Μία γκάφα τους
Ένα αστείο που δεν γέλασε κανείς
Μία αδεξιότητα
Έτσι οι άνθρωποι ανθίζουν
Έτσι βγάζουνε φτερά

***

Ευτυχώς που δεν έχω ιδέες
και τριγυρνώ λεύτερος
κάτω απ’ το φεγγάρι

***

Πάει καιρός που έπαψα να καλώ στο τηλέφωνο
Έπαψαν και να με καλούν
Την μοναξιά δεν την ξεγελάω
Και τι λέγαμε άλλωστε;
Άντε να θάβαμε κανά δυο-τρεις τηλεφωνικώς
Άντε να κάναμε και καμιά ψευτοανάλυση

***

Τα λόγια μου
περιφέρονται γύρω από τον εαυτό μου
Οι σιωπές μου μοναχά
το σύμπαν αγκαλιάζουν