Θραύσματα εν είδει στίχων, η νέα συλλογή του Γιάννη Σγουρούδη από τις εκδόσεις Κουκούτσι. Στις σελίδες της έμαθα πως ο ήλιος γεννιέται από μία παράξενη τριβή με το γαλάζιο κι ότι η μεθυσμένη μας εφηβεία ήταν τελικά φτιαγμένη από κρύσταλλο.
Ψηλάφισα την ανάγκη του για ορισμό και την επιστροφή του στα στοιχεία της φύσης, ιδίως στο χώμα. Μάλλον, όσα κάνουμε στοχεύουν σ’ αυτήν ακριβώς την επιστροφή.
Η αποσιώπηση ανάμεσα από στροφές και στίχους, μου υπέδειξε τον χρόνο σε κάθε του ιδιότητα και παραλλαγή. Τον είδα ως νύχτα, ως αδιέξοδο και ως θάνατο. Αδιέξοδο παραμένει και η ίδια η ποίηση.
Ποιήματα της απεύθυνσης – όχι ακριβώς ερωτικά, μπορεί και όχι ακριβώς ποιήματα. Πάντως, μου επιβεβαίωσαν το θρυμματισμένο της εποχής, το πένθος των πόλεων και τα σκουπίδια που έγιναν τροφή μας.
Ζήσαμε τον πόλεμο των συναισθημάτων με τα μάτια ανοιχτά, γράφει στη σελίδα 15. Για όλα τα δεινά των ανθρώπων υπαίτια είναι τα συναισθήματα. Κι ας μην έχει καμία σημασία αν τα αμαρτήματα ξεκινούν ή όχι από Α.
Βρήκα μια συμμετρία στους στίχους του Γιάννη Σγουρούδη που με αφορά. Όπως με αφορά η έλλειψη κινδύνου που λέει ότι τον διακατέχει. Χωρίς, βέβαια, να είμαι σίγουρος αν μας βρίσκει εν τέλει το ποίημα ή, όταν μας βρίσκει, μας λυτρώνει.
Γιώργος Σαράτσης | Θεσσαλονίκη, 11 Δεκεμβρίου 2020
