Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε
Νεκρώθηκα ανήμερα του Δίκαιου Αγίου Συμεών του Θεοδότου και Άννας της Προφήτιδας –έτος Σωτήριο: ιώτα (1) αέννε (9) νεννάε (9) το ζήτα (7). Το άδρωπο που είμαι: Αὐτάρ ἐπειδή πάντα φάος καί νύξ ὀνόμασται / καί τά κατά σφετέρας δυνάμεις ἐπί τοῖσί τε καί τοῖς, / πᾶν πλέον ἐστίν ὁμοῦ φάεος καί νυκτός ἀφάντου / ἴσων ἀμφοτέρων, ἐπεί οὐδετέρῳ μέτα μηδέν., (Παρμενίδης, Περί φύσεως, 9). Η μετατόπιση της χρείας γίνεται όταν το σώμα το πει: «Μουνογενές». Το σαπισμένο νερό μένεα πνείοντες, κι ακόντιο-άλμπουρο η πτήση-πλεύση-πορεία στο γράμμα «‘Ράλεφ», κάποιων Ελλήνων πεπαλαιωμένων Πελασγών, πριν απ’ την Έξοδο Ισραηλίτες ἒστωσαν –Α (ῥ) λάσιοι. Διαβάστε περισσότερα