Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε
Στους Στέργιο Ντέρτσα και Στάθη Ιντζέ που μου «έδειξαν» την Alfonsina Storni, ευχαριστίες
Τα προγονικά φυλάνε καραούλι απ’ την Παράδεισο και ο Ρουμί πουλιέται ως κονκάρδα, μέσα στο τελευταίο τάγμα των περιστρεφόμενων δερβίσηδων και του νεκροταφείου των μωαμεθανών. Να σκοτώσει, κανείς, ή να σκοτωθεί… εκείνο το μεταίχμιο. Ωδή ακαριαία εις λεχρίτη: «Στην κρήνη το σπέρμα να ταράζεται». Το ακροστόλι εμβόλιζε τη ρεμούλα του οσφυοκάμπτη όχλου, ή άλλως κυριάρχου ελληνικού κυπριακού λαού. Δε φεύγεις από το παραπόρτι, με τ’ άμφια ν’ ανεμίζουν σκεπασμένα τον πατερναλισμό μίας κεκαλυμμένης δήθεν ανεξαρτησίας ή κτήσης του παπαδαριού. Μονάχα στέκεσαι -ατάραχα τεταραγμένος- με χέρι σταθερό και πετρωμένο το μέλλον του νεκρού σε πολυβόλου τη σκανδάλη, στα σκαλοπάτια ενός Προεδρικού Μεγάρου εκεί στο Σαντιάγο της Χιλής, ή αυτοχειριάζεσαι πιστός στον όρκο μιας παντιέρας. Και ρέει το αίμα σου τ’ αδελφικό και η ψυχή σου ελεύθερη καταδιώκει την έλευση μίας ελεεινής δικτατορίας των παρασημοφορημένων άτιμα δυνάμεων ενόπλων κι ενός παραστρατιωτικού κράτους μισητού. Ήτανε τότε που δάκρυσε ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ υ Παλάσιος, και ο Libertador, φυματικός, έφτυσε το τραύμα της επαναφοράς στην εποχή των βάρβαρων κονκισταδόρων. Una voz antigua, αρχέτυπου αγέρα και άλατος σιγή στα ματοτσίνορα: Δεν κατεβαίνω μοναχός στα βάθη του εαυτού μου,/σέρνω μαζί μου ζωντανούς πολλούς να κατεβούν./Να το ’χουν σίγουρο όσοι μπουν στις παγερές σπηλιές μου/πως θα μπορέσουν από εκεί για λίγο έστω να βγουν;/Σωριάζω μες στη νύχτα μου σαν πλοίο που βουλιάζει/ανάκατα επιβάτες μου και πλήρωμα ναυτών,/περνώ από τις καμπίνες τους και τους σφαλνώ τα μάτια/φίλοι για να μου γίνουνε των τρομερών βυθών. Καθάρματα ορίζουν, προαιώνια, πόσα τα τάλαντα χαλκού παρτούζα την εταίρα Νήσο. Πρόθυμη, έκτοτε, κι ελεεινή μαζί με τους προαγωγούς της. Όμως: θαρσῶν νῦν Διόμηδες ἐπί Τρώεσσι μάχεσθαι: ἐν γάρ τοι στήθεσσι μένος πατρώϊον ἧκα ἄτρομον, οἷον ἔχεσκε σακέσπαλος ἱππότα Τυδεύς: ἀχλύν δ᾿ αὖ τοι ἀπ᾿ ὀφθαλμῶν ἕλον ἣ πρίν ἐπῆεν, ὄφρ᾿ εὖ γιγνώσκῃς ἠμέν θεόν ἠδέ καί ἄνδρα. τώ νῦν αἴ κε θεός πειρώμενος ἐνθάδ᾿ ἵκηται μή τι σύ γ᾿ ἀθανάτοισι θεοῖς ἀντικρύ μάχεσθαι τοῖς ἄλλοις: ἀτάρ εἴ κε Διός θυγάτηρ Ἀφροδίτη ἔλθῃσ᾿ ἐς πόλεμον, τήν γ᾿ οὐτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ. Στην Παναγιά τη Δέσποινα -εκεί στον αρσανά των Βατοπαι(ε)δινών-, μέσα στο Περιβόλι Της, όλες οι ψαλμωδίες. Αίφνης, γραμμή ταχύπλοου ή πλεύση υποβρυχίου, κωδωνοκρούστης θυμιατό, του Νειμποριού προσκύνημα των ξέμπαρκων λοστρόμων στην Παναγιά Θαλασσινή κάτω από τη Χώρα Άνδρου. Κι ο ύμνος στην τοξότρια, ενός απ’ την Κυρήνη, fragmenta, θραύσματα κι επίκληση γεννήτορα θέαινας άμωμης και Ταυροπόλου: Ἄρτεμιν (οὐ γάρ ἐλαφρόν ἀειδόντεσσι λαθέσθαι) ὑμνέομεν, τῇ τόξα λαγωβολίαι τε μέλονται καί χορός ἀμφιλαφής καί ἐν οὔρεσιν ἑψιάασθαι, ἄρχμενοι ὡς ὅτε πατρός ἐφεζομένη γονάτεσσι παῖς ἔτι κουρίζουσα τάδε προσέειπε γονῆα· «δός μοι παρθενίην αἰώνιον, ἄππα, φυλάσσειν, καί πολυωνυμίην, ἵνα μή μοι Φοῖβος ἐρίζῃ, δός δ᾽ ἰούς καί τόξα -ἔα πάτερ, οὔ σε φαρέτρην οὐδ᾽ αἰτέω μέγα τόξον· ἐμοί Κύκλωπες ὀϊστούς αὐτίκα τεχνήσονται, ἐμοί δ᾽ εὐκαμπές ἄεμμα· ἀλλά φαεσφορίην τε καί ἐς γόνυ μέχρι χιτῶνα ζώννυσθαι λεγνωτόν, ἵν᾽ ἄγρια θηρία καίνω. δός δέ μοι ἑξήκοντα χορίτιδας Ὠκεανίνας, πάσας εἰνέτεας, πάσας ἔτι παῖδας ἀμίτρους. δός δέ μοι ἀμφιπόλους Ἀμνισίδας εἴκοσι νύμφας, αἵ τε μοι ἐνδρομίδας τε καί ὁππότε μηκέτι λύγκας μήτ᾽ ἐλάφους βάλλοιμι, θοούς κύνας εὖ κομέοιεν. δός δέ μοι οὔρεα πάντα· πόλιν δέ μοι ἥντινα νεῖμον ἥντινα λῇς· σπαρνόν γάρ ὅτ᾽ Ἄρτεμις ἄστυ κάτεισιν· οὔρεσιν οἰκήσω, πόλεσιν δ᾽ ἐπιμείξομαι ἀνδρῶν μοῦνον ὅτ᾽ ὀξείῃσιν ὑπ᾽ ὠδίνεσσι γυναῖκες τειρόμεναι καλέωσι βοηθόν, ᾗσί με Μοῖραι γεινομένην τό πρῶτον ἐπεκλήρωσαν ἀρήγειν, ὅττι με καί τίκτουσα καί οὐκ ἤλγησε φέρουσα μήτηρ, ἀλλ᾽ ἀμογητί φίλων ἀπεθήκατο γυίων». Εντός μου η Alfonsina Storni y el movimiento de las caracolas marinas.
Λεζάντα φωτογραφίας
Δύο σελίδες από το ναυτικό φυλλάδιο του ποιητή, 1987
