Εκκίνηση | Θοδωρής Νταλούσης

Πολλά τα χρόνια στο σκοτάδι. Ένιωθαν τη σόλα να τους πιέζει, να τους βυθίζει στη λάσπη. Καμιά φορά αντάμωναν τα πληγιασμένα χείλη τους ψιθυρίζοντας «πονάω» σε εκπομπές κρυφών μηνυμάτων. Και όποτε η σόλα πίεζε παραπάνω τα κεφάλια, τα χέρια τινάζονταν αδέσποτα και κλωθογύριζαν στα τυφλά ώσπου ξανάπεφταν στο βούρκο.

Αμέτρητα τα χρόνια στο σκοτάδι. Ψηλάφιζαν τη σόλα που τους κρατούσε στον πάτο. Καμιά φορά αντάμωναν τα ματωμένα χείλη τους ψιθυρίζοντας «δεν πάει άλλο» σε εκπομπές συνωμοτικών μηνυμάτων. Και όταν η αρβύλα (αυτό υπέθεσαν πως είναι) κλωτσούσε τα κεφάλια, τα χέρια τινάζονταν αδέσποτα και άδραχναν τη σάρκα. Τότε η αρβύλα κλωτσούσε ξανά και ξανά, μέχρι που τα χέρια ξανάπεφταν λιγοθύμα στο βούρκο. Στα νύχια παρέμενε η πέτσα του εχθρού – ένδειξη ελπίδας στο σκοτάδι.

Γράμματα προς την Ελευθερία | Λίνα Βαλετοπούλου

Αγαπητοί γονείς,
Δεν ξέρετε πόσο ανακουφισμένη νιώθω που δεν θα έχω την έννοια σας. Φεύγω. Εύχομαι να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά κι άλλον να μην παιδέψετε σ’ αυτή τη ζωή όσο παιδέψατε εμένα.
Σας διαβεβαιώνω ότι ούτε σαν σκιά δεν πρόκειται να διαβώ το κατώφλι του σπιτιού σας από δω και πέρα. Βασανίστε ανελέητα ο ένας τον άλλο.
Λυπάμαι αλλά η επικριτική στάση σας υπήρξε ανασταλτική και με απομάκρυνε ουσιαστικά από κοντά σας. Μην κλάψετε για μένα, θα το θεωρήσω υποκρισία.
Θυμηθείτε, όταν ήμασταν μαζί, δεν με ρωτήσατε ποτέ τι είναι αυτό που επιζητώ, το μόνο που σας ένοιαζε ήταν τι θα πει ο κόσμος.
Με γαλουχήσατε ανελεύθερη, επιτρέπω έστω και τώρα στον εαυτό μου να πετάξει ελεύθερος μακριά.

Το πέταγμα του κότσυφα | Πάνος Παπαπαναγιώτου

Έμεινα να βλέπω τηλεόραση Σάββατο βράδυ. Γυρίζω τα κανάλια με μανία ώσπου το κελάηδισμα ενός κότσυφα με μαγνητίζει. Η ώρα είναι σχεδόν δέκα κι αυτό το ντοκιμαντέρ φαίνεται η καλύτερη επιλογή.

Αυτά τα πουλιά, μαθαίνω, χωρίζονται σε ενδημικά και αποδημητικά ανάλογα με το είδος. Μαθαίνω ότι τα αρσενικά έχουν χρώμα μαύρο με πορτοκαλί ράμφος. Βλέπω τα ερωτικά καλέσματά τους ώσπου το πλάνο κεντράρει στο χτίσιμο της φωλιάς. Άθελά μου θυμάμαι εκείνη την παλιά στρόγγυλη καρφίτσα της μαμάς.

Στέκα | Θοδωρής Νταλούσης

Η σκύλα χώνεται στην αγκαλιά μου. Με γλύφει και περιμένει ανταπόδοση, ένα χάδι. Τώρα κουρνιάζει στην πολυθρόνα. Την λέω Στέκα. Είμαι τόσο κουρασμένος που δεν μπορώ να στρέψω την προσοχή μου πάνω της. Το ξέρει, το νιώθει, το δέχεται. Αύριο θα την πάω βόλτα. Πρέπει να ενεργηθεί. Αν δεν τα κάνει έξω θα τα κάνει στη βεράντα. Θα τα κάνει οπουδήποτε. Θα τη βγάλω βόλτα στη γειτονιά. Δεν θέλω να ενεργηθεί στη βεράντα μου.

Ερασιτέχνης | Δημήτρης Γκιούλος

Θα με κοιτάνε οι στατιστικές και θα ντρέπονται για λογαριασμό μου, ποτέ δε θα χωρέσω σε κάποιο εφαρμοσμένο μοντέλο παραγωγής, να ηρεμήσει κι αυτός ο έρμος ο πατέρας κι η μάνα μου η δόλια, πετυχημένο δε θα με δει, ούτε φυσικά και θα καταλάβω τον x υπουργό που υποκινούμενος από τον ψ τεχνοκράτη θα αραδιάζει τη συνταγή της επιτυχίας κι ας ξέρω 2-3 πράγματα από x, ψ κι αγνώστους.

Θα είμαι πάντα ερασιτέχνης.