Κυψέλη | Νίκος Λέκκας

[αφορμή της ποιητικής συλλογής Μακάριοι οι σκύλοι του οινοπνεύματος του Γιάννη Ζελιαναίου, εκδόσεις Straw Dogs, 2015]

Ο λόγος για εκείνη την περιοχή του κέντρου που μ’ έκανε να έχω μια αίσθηση νεανικότητας, ανεμελιάς. Εκείνα τα χρόνια που άρχισα να οσμίζομαι τον κόσμο, να προσπαθώ ν’ απαντήσω το αναπάντητο ερώτημα: ποίος είμαι και τι με τραβάει. Τότε που έπιανα συζητήσεις με αδέσποτα -τα προτιμούσα από τους ανθρώπους- και ένιωθα πανευτυχής. Τότε που νόμιζα ότι στην Κυψέλη με περιτριγύριζε ένα νέφος εκκεντρικότητας. Στενά με νησιά του Αιγαίου για οδούς, σαν τουρνέ στο γαλάζιο της μελαγχολίας. Εκκεντρική μελαγχολία, κατάρα.

Advertisements

Biolamin | Θοδωρής Νταλούσης

Ήταν οι καλές εποχές. Το αφεντικό έπινε κρασί πίσω απ’ το ταμείο. Ο Μιχάλης κούρδιζε το μπουζούκι προτείνοντας στον κιθαρίστα να αρχίσουν από σολ μινόρε. Και η ταβέρνα γέμιζε, τα γκαρσόνια έτρεχαν εδώ και εκεί με φορτωμένους δίσκους. Ο Μιχάλης έριχνε τις διπλοπενιές του και τραγουδούσε για την άπονη ζωή, το κάματο και τον άδικο ντουνιά σαν σε παλιά ελληνική ταινία. Ο κιθαρίστας δίπλα του, άπειρος, ακολουθούσε με δυσκολία. Σε κάθε λάθος ακόρντο έπεφτε πάνω του η αυστηρή ματιά του Μιχάλη. Ευτυχώς, οι πελάτες μασούσαν τα παϊδάκια και το αφεντικό γλυκοκοιτούσε τη λαντζιέρα. Κανείς δεν πρόσεχε το φάλτσο ντουέτο.

Μικρές τρύπες αγάπης | Κωνσταντία Σωτηρίου

Ο γιος μου με σκοτώνει κάθε μέρα λίγο λίγο. Μου αφαιρεί κάθε πρωί ένα κομμάτι. Μικρό κομμάτι, μην πονέσω πολύ και τρομάξω. Μικρές αφαιρέσεις σαν τσιμπιά. Οικείες. Σκοτώνει κάθε μέρα τα κομμάτια μου και με κοιτάζει. Πονάς μαμά; Και ύστερα: Να ξέρεις σε αγαπώ. Και πιο ύστερα: Να ξέρεις σε αγαπώ πολύ.

Οι φρακασάνες | Γιάννης Hλ. Παππάς

Στη ζέστη του Αυγούστου καθόμασταν δίπλα στο κύμα στην παραλία της Άκολης στο Αίγιο. Απολαμβάναμε τη δροσιά που έφερνε το αεράκι και μπαινοβγαίναμε στη θάλασσα για ν’ αντέξουμε. Κόσμος πολύς, τα τραπέζια δίπλα δίπλα με τους λουόμενους. Πολλές φορές σου ’ρχόταν ο κώλος της αλληνής στη μούρη. Δε στεναχωριόταν βέβαια κανείς, γιατί το ωραίο πρέπει να θαυμάζεται. Τι να κάνεις όμως όταν ανάμεσα στις ωραίες και καλλίγραμμες παρουσίες κολυμπάνε και κάτι φακλάνες…

Ξαφνικά, άκουσα έναν χοντρό άντρα, γύρω στα πενήντα, να φωνάζει: «Σύκα, ωραία σύκα, φρακασάνες!» Ταλαιπωρημένος, μούσκεμα στον ιδρώτα, με βρόμικο, στραβά κουμπωμένο και σκισμένο πουκάμισο, κρατούσε στα χέρια του δυο κεσεδάκια με σύκα. Περνούσε ανάμεσα στις ξαπλώστρες και όλο έριχνε κλεφτές ματιές σε κανένα κωλαράκι ή και σε κανένα βυζάκι που ξεχώριζε από τα μαγιό καλλίγραμμων θηλυκών.

13ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

Ο θάνατος είναι ένας σταθμός. Κάθεσαι, παραγγέλνεις, πίνεις τον καφέ σου και πορεύεσαι ως συνεχές κι εναλλασσόμενο ρεύμα: έχω σπάσει τα κόκαλα τα ’χω βάλει σανίδες στη ράχη –πρόσεχε, κόσμε άκοσμε, περιπλεγμένος είσαι και δικάζεσαι. Των ασωμάτων σεραφείμ καραδοκούν την κρίση του κριτή. Ο εθνισμός, η οργή και το αλάσιο απαγγέλλουν παλαιά γλώσσα, κι ο ποιητής σκοτώνει ξέμπαρκος στην πόλη «Λευτεριά»: