Είμαι ένας ειδωλολάτρης | Οδυσσέας Ελύτης

Βρισκόμαστε σήμερα στην πλήρη απογύμνωση του σώματος όχι από τα ενδύματά του αλλ’ από το μυστικό του νόημα. Και ο χώρος της ερωτικής ομιλίας, από χώρος υψηλής έκστασης, έγινε χώρος ανίας και μηδενισμένων από τον πληθωρισμό αξιών.

***

Είμαι ένας ειδωλολάτρης που του έτυχε ν’ αγγίξει από το άλλο μέρος, άθελά του, τη χριστιανικήν αγιότητα.

***

Τα χρόνια εκείνα η Αθήνα δεν είχε νερό, μήτε δωρεάν παιδεία. Είχε όμως μια Φωκίωνος Νέγρη σε πρωτόγονη κατάσταση, με πολλούς ήχους νερών και πολλές κρυφές πρασινάδες. Εκεί κάπου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μπορούσες να συναντήσεις το Νίκο Γκάτσο και να βολτάρεις μαζί του, συζητώντας για ποίηση ως το πρωί… Το τι μυριάδες τσιγάρα και καφέδες καταναλώθηκαν αργότερα λίγο πιο πάνω, στο τέρμα της οδού Σπετσών όπου βρισκότανε το μικρό του σπίτι, το τι ολονυχτίες εξαντλητικές διαδέχονταν η μια την άλλη στα χρόνια της 4ης Αυγούστου, ή της Γερμανικής Κατοχής ή του Εμφυλίου, με συνεχή ανεβοκατεβάσματα Σολωμών και Καβάφηδων, Βαλερύδων και Ελουάρδων, δεν περιγράφεται

---

[Αποσπάσματα από Τα Μικρά Έψιλον (σελ. 204, 207 & 297),
στον τόμο Εν Λευκώ, εκδ. Ίκαρος, 1993]

Ολότητα και άπειρο | Πάνος Κεφάλας

Λευκό σεντόνι. Θα ήθελα να ήτανε χρυσό. Λουλούδια να το ρέουν και λιβάνι.
«Ήρθε η Άνοιξη», μου ψιθύρισε στο αυτί κρυφά η νοσοκόμα. «Είναι μονάχα μιαν ιδέα», συμπλήρωσα χαμογελώντας. Η Άνοιξη δεν περιμένει στη σειρά του χρόνου. Υπάρχει πάντα μέσα μου. Μαζί με τα λουλούδια και το λιβάνι.
Τα μύρισα στο χέρι του παππού μου. Ωχρό το χρώμα του, που έγινε χρυσό.

Σήμερα έλαβα και δάφνες.
Φορώ στο χέρι κωδικό: 16.06.30.
Θα ήθελα να ήτανε από χρυσό, το χρώμα του παιδικού κλουβιού, στο πρώτο φως της γέννησης. «Είναι μονάχα μιαν ιδέα», φωνάζει μέσα μου ο Θεός. Η Γνώση είναι χρυσός. Φωτιά θερμή, λουλούδια και λιβάνι.
Τη βρήκα στα βιβλία. Κάτω από το χωματένιο στήθος μου.
Λευκές σελίδες, που γίνονται χρυσές.

Λευκό σεντόνι, γυμνά στήθη. Ως έρωτας η άτεγκτη επιθυμία της διάρκειας. Χρώμα πελιδνό, νωχελικές υπάρξεις βγαλμένες από το φιλοσοφικό παράδοξο του Ζήνωνα του Ελεάτη: όταν ένα σώμα γίνεται βιβλίο, κάθε φορά θα αποτυγχάνει.
Ο έρωτας, χρώμα λευκό, που θα ήθελα να ήτανε χρυσός.

Λευκό σεντόνι, στο φιλί. Μεταμορφώνει το σώμα μου σε μια καινούργια γλώσσα, σε μία καινούργια αλφάβητο. Χρυσό.
Εγώ κρατώ τα χρώματα. Την ποίηση της διάρκειας.

Καθαρά Δευτέρα | Νίκος Κολώνης

Τέτοιες ήμερες στο μυαλό μου τα νυχτέρια σε σπίτια και μαγαζιά του χωριού από την Τσικνοπέμπτη ως την Καθαροδευτέρα.

Μικρές και μεγάλες παρέες άφηναν σπίτι τα παιδιά και τραγουδούσαν περιπαικτικά τραγούδια συνοδεία τσαμπούνας. Θυμάμαι την περιέργειά μου να μάθω τους στίχους, να συμμετάσχω και εγώ σε αυτά τα γλέντια που είχαν κάπως ξεφτίσει με τον χρόνο.

Επίσκεψη στην θεία Ελένη. Της ζητώ να μου τραγουδήσει∙ εκείνη με κάποια συστολή να υποκύπτει, αραδιάζοντας στίχους με φωνή αχνή και με το πάρκινσον στα χέρια να δίνει τον ρυθμό.

«Να έρθεις, να ντυθούμε καρναβάλια μαζί. Θα ντυθώ σπανιόλα με μαύρες και κόκκινες δαντέλες και ένα μεγάλο καπέλο. Την έχω τη στολή!» Η θεία Ελένη έφυγε και η επιθυμία της δεν εκπληρώθηκε ποτέ.

Δεσμευμένος με τον φόβο | Αντωνία Σκανδάλη

Μια συνηθισμένη μέρα ξημέρωσε, ο ουρανός σκεπάστηκε με το βαρύ πάπλωμα του χειμώνα, μουντό και μαύρο. Ο καφές στο τραπεζάκι καυτός αχνίζει, κοιτάζω τον ατμό να λικνίζεται και να χορεύει σε δικούς του ρυθμούς με φόντο το μαύρο χρώμα του καφέ. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το ποτήρι σε μια προσπάθεια να ζεσταθούν από την παγωνιά που έχει γεμίσει το μυαλό μου. Σκέψεις, εικόνες που έχουν γκρίζες ντυμένες και αυτές με χρώματα χειμωνιάτικα.

Πάντα ερωτευόμουν τα γκρίζα τόπια. Μου πρόσφεραν μια αλλόκοτη ασφάλεια. Μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο με σκοτεινά χρώματα βρήκα και σένα.

Σαν ένα νυχτολούλουδο που μαράζωνε στο φως του ήλιου και σαν εκείνο χαθεί, άνθιζε και γινόταν ένα στολίδι της νύχτας. Δεσμευμένο με τη θλίψη και τον πόνο του παρελθόντος, ανίκανο και καταδικασμένο να ζει ανάμεσα στις σκιές, στοιχειωμένος από αναμνήσεις. Δεν άντεχε το φως πονούσε, τα πέταλά του προσκυνούσαν τον ήλιο και μόνο σαν η νύχτα πλησίαζε άνοιγε δειλά-δειλά τα άνθη του σαν να γεννιόταν ξανά. Γιατί ήξερε πως όσο όμορφο και αν ήταν, μέσα στο σκοτάδι θα έκρυβε τον αληθινό του εαυτό. Έτσι και εσύ, έγινες το θύμα της νύχτας και όταν τα μαύρα πέπλα της σε τύλιγαν ένιωθες πως έβρισκες τον πραγματικό σου εαυτό και άφηνες τη μοναξιά για ερωμένη σου.

Μισές ανάσες | Φώτης Θαλασσινός

Έκανε πολύ κρύο έξω. Και μέσα… για άλλους λόγους. Ήθελα την Αθήνα. Κατά τον τρόπο που ένας ηθοποιός ονειρεύεται το Hollywood. Μερικές φορές, κατάκοπος απ’ αυτά τα μέτρα περιορισμού των μετακινήσεών μας, θέλω να μας αφήσουν στην ησυχία μας, να ζήσουμε προσεκτικά τις ζωές μας. Κι όσοι πεθάνουμε, πεθάναμε.

Εν ολίγοις, χάνω την υπομονή μου. Παίρνω μισές ανάσες. Δεν είναι άσθμα. Είναι εκεί που πέφτουν τα τσεκούρια και καρατομούν τις εισπνοές μου. Ο τρόμος του κράτους έχει προκαλέσει σημαντική επιδείνωση στην ψυχική μου υγεία. Ας σταματήσει αυτό. Η καλλιέργεια κλίματος φόβου μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα.

Πόσο κατευθυνόμενο αυτό που μοιάζει φαινομενικά με χάος… Έχει μια επικοινωνιακή ευταξία. Είναι η επικυρίαρχη άβυσσος που τελικά δεν μας αφήνει να απολαύσουμε τη ζωή. Μια προδιαγεγραμμένη διασπορά ενός ιού που θα μπορούσε απ’ την αρχή να περιοριστεί στην χώρα που πρωτοεμφανίστηκε. Η άβυσσος έχει τάξη και νόμους και τα δικά της πλάσματα. Θυμάμαι τον συγγραφέα και ερευνητή Γιώργο Μπαλάνο να προσπαθεί να την χαρτογραφήσει μες στη μεγαλειώδη παραξενιά της.