Αγελαίος και μόνος | Βαλάντης Βορδός

Τελευταίο μπάνιο, κατά πώς φαίνεται, για φέτος στο Πλατανίτσι, απέναντι ο Άθως τόσο ξεκάθαρος όσο και οι δύο πόλοι της ύπαρξης.

Νεράκι μου να σε φιλήσω – ξαφνικά μου ’ρθε μια τέτοια παρόρμηση, ψαράκια μου, όμορφες σαΐτες μ’ ορθάνοιχτα μάτια, δελφίνια γελαστά που χορεύετε στον αφρό, άμμος και βράχια που πάνω σας ξεκούραζα το θνησιμαίο μανδύα του σώματος.

Ένας σχεδόν ολόκληρος χρόνος μέχρι το επόμενο καλοκαίρι είναι μεταφυσική. Σας αποχαιρετώ θαυμάζοντάς σας και τίποτα να με πληγώνει, ούτε καν ο θάνατος, της ζωής το εναρκτήριο πέναλτι, τίποτα να μ’ ενοχλεί κι από βεβαιότητες δεν ξύνομαι. Παραδίνομαι στην στιγμή, παραμερίζοντας τις πικρές τσουκνίδες, αδύνατο να μην τις βρεις και στο πιο χτενισμένο χωράφι.

Advertisements

Όλα αυτά τα βλέμματα | Σπύρος Καβαλλιεράτος

Το φεγγάρι φώτιζε τη νύχτα και πάνω στο γρασίδι μού έδειχνε ένα πρόσωπο να στέκεται εκεί ακίνητο, μάλλον εντυπωσιασμένο, κοιτάζοντας ψηλά προς το μέρος μου. Όχι ακριβώς εμένα, αλλά κάτι που βρισκόταν πιθανότατα από πάνω μου. Σίγουρα ήταν και κάποιος άλλος από πάνω μου.

Χένρυ Τζέιμς, Το στρίψιμο της βίδας

---

ίσως το μόνο πράγμα που έχουν αντικρίσει όλοι σχεδόν οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου, τα δισεκατομμύρια βλέμματα τόσο διαφορετικών ανθρώπων, είναι η σελήνη

ίσως η ακαταμάχητη έλξη που ασκεί, δεν είναι τίποτε άλλο τελικά από την υποσυνείδητη σκέψη: όλα αυτά τα βλέμματα…

[εικόνα: δίσκος της Νέμπρα]

Εκκίνηση | Θοδωρής Νταλούσης

Πολλά τα χρόνια στο σκοτάδι. Ένιωθαν τη σόλα να τους πιέζει, να τους βυθίζει στη λάσπη. Καμιά φορά αντάμωναν τα πληγιασμένα χείλη τους ψιθυρίζοντας «πονάω» σε εκπομπές κρυφών μηνυμάτων. Και όποτε η σόλα πίεζε παραπάνω τα κεφάλια, τα χέρια τινάζονταν αδέσποτα και κλωθογύριζαν στα τυφλά ώσπου ξανάπεφταν στο βούρκο.

Αμέτρητα τα χρόνια στο σκοτάδι. Ψηλάφιζαν τη σόλα που τους κρατούσε στον πάτο. Καμιά φορά αντάμωναν τα ματωμένα χείλη τους ψιθυρίζοντας «δεν πάει άλλο» σε εκπομπές συνωμοτικών μηνυμάτων. Και όταν η αρβύλα (αυτό υπέθεσαν πως είναι) κλωτσούσε τα κεφάλια, τα χέρια τινάζονταν αδέσποτα και άδραχναν τη σάρκα. Τότε η αρβύλα κλωτσούσε ξανά και ξανά, μέχρι που τα χέρια ξανάπεφταν λιγοθύμα στο βούρκο. Στα νύχια παρέμενε η πέτσα του εχθρού – ένδειξη ελπίδας στο σκοτάδι.

Γράμματα προς την Ελευθερία | Λίνα Βαλετοπούλου

Αγαπητοί γονείς,
Δεν ξέρετε πόσο ανακουφισμένη νιώθω που δεν θα έχω την έννοια σας. Φεύγω. Εύχομαι να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά κι άλλον να μην παιδέψετε σ’ αυτή τη ζωή όσο παιδέψατε εμένα.
Σας διαβεβαιώνω ότι ούτε σαν σκιά δεν πρόκειται να διαβώ το κατώφλι του σπιτιού σας από δω και πέρα. Βασανίστε ανελέητα ο ένας τον άλλο.
Λυπάμαι αλλά η επικριτική στάση σας υπήρξε ανασταλτική και με απομάκρυνε ουσιαστικά από κοντά σας. Μην κλάψετε για μένα, θα το θεωρήσω υποκρισία.
Θυμηθείτε, όταν ήμασταν μαζί, δεν με ρωτήσατε ποτέ τι είναι αυτό που επιζητώ, το μόνο που σας ένοιαζε ήταν τι θα πει ο κόσμος.
Με γαλουχήσατε ανελεύθερη, επιτρέπω έστω και τώρα στον εαυτό μου να πετάξει ελεύθερος μακριά.

Το πέταγμα του κότσυφα | Πάνος Παπαπαναγιώτου

Έμεινα να βλέπω τηλεόραση Σάββατο βράδυ. Γυρίζω τα κανάλια με μανία ώσπου το κελάηδισμα ενός κότσυφα με μαγνητίζει. Η ώρα είναι σχεδόν δέκα κι αυτό το ντοκιμαντέρ φαίνεται η καλύτερη επιλογή.

Αυτά τα πουλιά, μαθαίνω, χωρίζονται σε ενδημικά και αποδημητικά ανάλογα με το είδος. Μαθαίνω ότι τα αρσενικά έχουν χρώμα μαύρο με πορτοκαλί ράμφος. Βλέπω τα ερωτικά καλέσματά τους ώσπου το πλάνο κεντράρει στο χτίσιμο της φωλιάς. Άθελά μου θυμάμαι εκείνη την παλιά στρόγγυλη καρφίτσα της μαμάς.