Αγάπη | Νίκος Λέκκας

Μπάφοι και ούζα στο πεζούλι πρώτη μεσημεριανή. Σαν κυριακάτικος εκκλησιασμός.

Δεν έχω πια το ίδιο κουράγιο για αγάπη. Παρότι πιστεύω ότι η μέθη, η μαστούρα και ο έρωτας εξανθρωπίζει. Παρότι κάποτε εθίστηκα στο σεξ και τα χρόνια περνούν. Κοντεύω τα 40 και βλέπω συνομήλικους και τους λυπάμαι. Και δεν τα έχω καθόλου με το σύστημα της εξάρτησης. Τα έχω με όσους εξυπηρετούν το σύστημα της εξάρτησης. Αλλά σχεδόν 40 και γκομενάκιας δεν λέει. Και το λέω παντού (παντού σχήμα λόγου, σε όσους φίλους σηκώνουν το τηλέφωνο): προτιμήστε τον αντρικό έρωτα που δεν παίζει ρόλο ό,τι και αν φοράς, όπως και αν σε λένε. Οι γκόμενες όλο στραβώνουν. Και στην ηλικία την δικιά μου και των φίλων μου δεν είναι για ζόμπι στην παραλία. Άσε που από ό,τι έχω μάθει, το χρεώνουν τουλάχιστον 15 ευρώ. Και στο κολοχώρι που ζω για να έχεις λεφτά, τουτέστιν δουλειά, πρέπει να είσαι χλίμιτζουρας χασικλής. Τί σχέση έχω εγώ;

Advertisements

Περί γραφής | Πάνος Παπαπαναγιώτου

I

απ’ όλες τις φορές που κάθισα να γράψω
σήμερα πιο πολύ πεθύμησα το διάφανο λευκό
να μην είχα, λέει, τίποτα να σημειώσω
ούτε λέξη, ούτε μεταφορά, ούτε
δρασκελισμό ή τόνους – όμως αλίμονο!
καμία προσευχή, κανένα παρακάλι
πάλι, ένας δαίμονας τυφλός
μία τύψη μια μανία
στρογγυλοκάθισε κι απρόσκλητα
λερώνει τη σελίδα

***

ΙΙ

αν μπορούσες μέσα μου να δεις
τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις
καθόλου δε θα μιλούσες
για τέχνη υψηλή
κανένα σημαινόμενο ή νόημα κρυφό
εδώ, ένα δωμάτιο φυλακή
νύχια που χάραξαν τον τοίχο
πληγές ακάθαρτες
που κάθε τόσο ανοίγουν

[εικόνα]

2 ποιήματα | Αλέξανδρος Κεφαλάς

Nostra Aetate (Η εποχή μας)

Το ιερό των νυμφών εκχριστιανίστηκε
αγίασμα παράγει.
Το φράγκικο βυζαντινό βαπτίστηκε
ο χρόνος πως τ’ αλλάζει…
Οθωμανικό το τέμενος προτού
μουσείο τέχνης να γενεί.
Μα… και η εκκλησιά σε ιερό αρχαίο
για αιώνες σταθερά πατεί.
Του Πρίαπου ο φαλλός
σπασμένος κείτεται στη γη,
μα και ο χριστιανικός σταυρός
περήφανα πια δε μας θωρεί…

Mέθεξη | Ιωάννα Γκανέτσα

Mέθεξη

Μη μου μιλάς για καλοκαίρια που πέρασαν φορτωμένα προσδοκίες,
χωρίς ποτέ να βρουν λιμάνι να δέσουν.

Μίλα μου για εκείνα που οι νύχτες θα σε βρουν ξαπλωμένο δίπλα μου,
ν’ αφαιρείς τις αποστάσεις απ’ το όνειρο.

Εκείνα που ράθυμα θ’ αγκαλιάσουν μνήμες ενός έρωτα που δεν γεννήθηκε ακόμη
κι αχόρταγα θα μετρήσουν τα βήματα της επιθυμίας.

Τις ώρες που η αλμύρα γλείφει τα πέλματα μας και η ραστώνη φιλά τις άκρες των βλεφάρων μας, εσύ μίλα μου.

Η φωνή σου να ταξιδεύει τον πόθο μου και να μην ξέρεις αν το σώμα μου
χορεύει στην αλλαγή των εποχών ή στην εναλλαγή των αισθήσεων.

Μίλα μου σαν να μην υπάρχει αύριο, άγγιξε με σαν να μην υπήρχε χθες,
χωρίς να σε νοιάζει αν μπήκε ο χειμώνας ή έξω είναι πάλι καλοκαίρι.

Μίλα μου για όλα όσα ακόμη δεν ήρθαν και με δάχτυλά σου
μέτρα στο κορμί μου φθόγγους.

Κι άφησε με εκεί, ξαπλωμένη δίπλα σου, με τα μάτια κλειστά, χωρίς να ξέρω,
αν κάνω έρωτα με τα δάχτυλα σου ή τη φωνή σου.

[εικόνα: Stavros Stamatiou]

Μπλε ιστορίες | Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Καθίσαμε σε απόσταση αναπνοής πίσω από την ξύλινη πόρτα. Γελάσαμε με όσα είπαμε και κλάψαμε με όσα δεν είπαμε. Κινητήριος ήταν εκείνη η αόρατη δέσμη ενέργειας που ανταλλάζουν τα σώματα των αρχαίων ψυχών όταν αποφασίσουν να μοιραστούν ένα ποτήρι θάλασσα και δυο μυστικά. Τυλίγονται τότε σε ένα κουβάρι καπνού και μνήμης και κατευθύνονται μοιραία στη σπηλιά του Μινώταυρου. Ο καπνός είναι ο μίτος και η μνήμη ντύνεται Αριάδνη. Κάποτε οδηγούνται στο φως. Τις περισσότερες φορές διακλαδίζονται αιώνια στο λαβύρινθο.

Ώρες μετά διαπιστώνω πως δεν είναι απαραίτητο να καπνίσεις ένα τσιγάρο για να νιώσεις την κάφτρα του.

***

Άγκυρες είναι τα λόγια
όταν σαλπάρεις δεν τα χρειάζεσαι
Μόνο λευκά πανιά σιωπής
όρτσα στην εκκωφαντική ελευθερία των ανέμων

Μόλις βγήκαμε από το λιμάνι, σβήσαμε τη μηχανή και ανοίξαμε πανιά. Η μαΐστρα κατάλευκη σαν γλάρος τρελός, ελευθερώθηκε πρώτη στο ράπισμα του ανέμου. Τα χέρια έμπειρα έλυναν τα σκοινιά ενώ ο Αίολος μας έσπρωχνε νότια. Ο Αύγουστος, η Μεσόγειος, οι Φάροι των συνόρων μας, μια πόλη στο βάθος να απομακρύνεται, ναυαγοί στην αγκαλιά του φιλόξενου ιστιοφόρου. Κοιτάζω τον ορίζοντα με μάτια δίχως πυθμένα. Σκέφτομαι πως αρκεί ένας προορισμός κι ένα λιμάνι για να ταξιδέψεις, φτάνει να πάρεις εγκαίρως την πυξίδα στα χέρια σου. Όρτσα λοιπόν! Κόντρα στα κύματα με ούριο άνεμο! Χαμογελώ σαν σκέφτομαι πως καθετί μπορεί να εντυπωσιάσει τον πειρατή στο πρώτο ταξίδι. Ακόμα και η αρμύρα της θάλασσας που κακώς θεωρείται δεδομένη.