Έμεινα να βλέπω τηλεόραση Σάββατο βράδυ. Γυρίζω τα κανάλια με μανία ώσπου το κελάηδισμα ενός κότσυφα με μαγνητίζει. Η ώρα είναι σχεδόν δέκα κι αυτό το ντοκιμαντέρ φαίνεται η καλύτερη επιλογή.
Αυτά τα πουλιά, μαθαίνω, χωρίζονται σε ενδημικά και αποδημητικά ανάλογα με το είδος. Μαθαίνω ότι τα αρσενικά έχουν χρώμα μαύρο με πορτοκαλί ράμφος. Βλέπω τα ερωτικά καλέσματά τους ώσπου το πλάνο κεντράρει στο χτίσιμο της φωλιάς. Άθελά μου θυμάμαι εκείνη την παλιά στρόγγυλη καρφίτσα της μαμάς. Read more
Μια μέρα δίχως νέα
Είναι μια μέρα δίχως νέα
αφού κυριαρχούν τα χθεσινά
όταν με αποκάλεσαν ξένο
πάλι
και με ρώτησαν ποιας εθνότητας
είμαι
εκείνης των προγόνων μου – ξαναείπα
η πολλοστή σπατάλη εξηγήσεων
άχνη της γλώσσας του Δάντη.
Μια μέρα δίχως νέα
στον κήπο μου δυο κερασιές άνθησαν,
μοσχοβολούν βάρβαρα διαμάντια
και μεταδίδουν
τα νέα του σήμερα. Read more
[Ό,τι ακολουθεί είναι χαρισμένο στον Φίλο Γιώργο Μύαρη
που επέμενε να ασχοληθώ με αυτό τον τύπο γραπτού λόγου
μειώνοντας βαθμιαία τις αντιστάσεις μου.]
Α’ [Η Λίστα]
Το φευγαλέο δε θα ξεφύγει κι ας το νομίσεις ελαφρύ
Ούτε τα λόγια των ανθρώπων, οι εικόνες – οι σκέψεις
Τα κείμενα
Όλα τα καταβροχθίζει αχόρταγα ο αιώνας μας
Αρέσκεται να μας μηδενίζει
Να υφαρπάζει το νόημα, να μισεί τα γραφτά
Τα εξορίζει στη λίστα για τα ψώνια και στους λογαριασμούς
Ανιαρό το γραμματοκιβώτιο – έμεσμα στην πόρτα του ψυγείου
Η ανορθόγραφη λίστα σου
«μισώ κυλό τιρί της προσφωράς κι ένα κρασί του κουτιού»
πάει η γλώσσα μας – την πέταξες στα μούτρα μας
Την έλιωσες σαν το φτηνιάρικο και άγευστο τυρί σου,
Τη μάτωσες όπως τη λάσπη που πίνεις για κρασί
ΗΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΙ ΔΑΙΜΩΝ Read more
Ό,τι ζήσαμε είναι πια ένα κλειστό σχήμα, λέει το τραγούδι. Σχεδόν χειροπιαστό, τολμώ να προσθέσω. Κάτι σαν κύβος του Ρούμπικ. Το περιεργάζεσαι στα δάχτυλά σου, το συστρέφεις εναλλάσσοντας τις όψεις. Μπορείς, αν θέλεις, να δώσεις περισσότερες ερμηνείες, να αποκαλύψεις άλλες εκφάνσεις του σχήματος και να το ανανεώσεις, να ποιήσεις τόσα παράλληλα σχήματα μέσα από το αρχέτυπο, το ένα και κλειστό σχήμα.
Ό,τι περιεργαζόμαστε είναι ένα ανοιχτό σχήμα. Ο ανήσυχος έφηβος μαθαίνει τα πρώτα ακόρντα στην κιθάρα που μόλις αγόρασε. Γράφει και δυο στιχάκια για τη χθεσινή ερωτική απογοήτευση. Τώρα η φιλοδοξία ανοίγει νέους δρόμους. Αδημονεί να πάρει το τρένο για την Πρωτεύουσα, να τραγουδήσει τους στίχους του στις καλύτερες μπουάτ, να εκτεθεί και να ξορκίσει το παρελθόν.
Ό,τι κινείται είναι ένα ανοιχτό σχήμα. Οι ράγες περνούν πάνω από βραχώδη φαράγγια για να τσουλήσει το τρένο που θα κουβαλά μαζί του όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις μπουάτ της Πρωτεύουσας. Θα στηθεί ολόκληρο όνειρο εκεί – ο έφηβος φορτώνει τα μπαγκάζια του. Και όσο το όνειρο εξελίσσεται, θα δημιουργεί ανοικτά σχήματα. Read more
Στο κοσμηματοπωλείο,
ο ωραίος ιδιοκτήτης βοηθάει τη νεαρή πελάτισσα
να διαλέξει δακτυλίδι.
Συνεχώς γλυκοκοιτάζονται.
Στη συνομιλία τους οι λέξεις σαϊτιές και θωπείες.
Μια παντομίμα ερωτικών ανταποκρίσεων
με ιδιάζουσα χάρη εκτυλίσσεται.
Φωτίζεται η ατμόσφαιρα ανάμεσά τους,
ένας μαγνητισμός πλαταίνει και δυναμώνει.
Είμαι στην άκρη, σαν θεατής.
Λίγη ζήλεια με κεντρίζει.
Όμως αμέσως την προσπερνώ, τη σβήνω.
Το περιβολάκι των ερώτων μου τερπνό,
οι καρποί του εύχυμοι.
Τι να ζηλέψω.
[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]
