
Ό,τι ζήσαμε είναι πια ένα κλειστό σχήμα, λέει το τραγούδι. Σχεδόν χειροπιαστό, τολμώ να προσθέσω. Κάτι σαν κύβος του Ρούμπικ. Το περιεργάζεσαι στα δάχτυλά σου, το συστρέφεις εναλλάσσοντας τις όψεις. Μπορείς, αν θέλεις, να δώσεις περισσότερες ερμηνείες, να αποκαλύψεις άλλες εκφάνσεις του σχήματος και να το ανανεώσεις, να ποιήσεις τόσα παράλληλα σχήματα μέσα από το αρχέτυπο, το ένα και κλειστό σχήμα.
Ό,τι περιεργαζόμαστε είναι ένα ανοιχτό σχήμα. Ο ανήσυχος έφηβος μαθαίνει τα πρώτα ακόρντα στην κιθάρα που μόλις αγόρασε. Γράφει και δυο στιχάκια για τη χθεσινή ερωτική απογοήτευση. Τώρα η φιλοδοξία ανοίγει νέους δρόμους. Αδημονεί να πάρει το τρένο για την Πρωτεύουσα, να τραγουδήσει τους στίχους του στις καλύτερες μπουάτ, να εκτεθεί και να ξορκίσει το παρελθόν.
Ό,τι κινείται είναι ένα ανοιχτό σχήμα. Οι ράγες περνούν πάνω από βραχώδη φαράγγια για να τσουλήσει το τρένο που θα κουβαλά μαζί του όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις μπουάτ της Πρωτεύουσας. Θα στηθεί ολόκληρο όνειρο εκεί – ο έφηβος φορτώνει τα μπαγκάζια του. Και όσο το όνειρο εξελίσσεται, θα δημιουργεί ανοικτά σχήματα. Διαβάστε περισσότερα