στον Σωτήρη που τακίμιασα στα μεθύσια, υπό της ιδεολογικής οδού
στον Απόστολο που λάτρεψα τις μαστούρες και το δασύτριχο στήθος του
σ’ όλους όσους τακίμιασα στα πάρκα
στον κ. Κώστα Ρεούση, εκ Κύπρου, αδέρφι μακρινό, άντρας κιμπάρης
Βιώνοντας την μοναξιά του ανθρώπου που όσο κι αν ήπιε, ό,τι κι αν ήπιε δεν μέθυσε ποτέ (με γνώμονα τα μεθύσια και τα γινάτια των άλλων) άλλα έπαιξε και έχασε, όπως παίζουν και χάνουν οι Παίχτες.
Παίχτης στων σχέσεων την μαλακία, υπό το πρίσμα του τεκνού πάντα. Γιατί τα γεράματα με βρήκαν αλλιώς. Αλλιώς και πρόωρα. Την μαλακία του τεκνού που έχει αυτοπροσδιοριστεί ως μαθητής. Μαθητής του έρωτα, του συναισθήματος και της σάρκας. Και το πλήρωσα άσχημα. Και ακόμα το πληρώνω. Και στον καφενείων την «χαρτούρα» άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. «Χαρτούρα» – «χασούρα» πάντα. Ενώ είναι γνωστό έστω και βαθιά κρυμμένο στο πίσω μέρος του κεφαλιού ότι: «ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά», καθώς επίσης «η μαστούρα και η καψούρα εδώ πληρώνονται». Διαβάστε περισσότερα