Για τις «Δέκα βρώμικες ιστορίες» του Σταύρου Αντωνίου | Νίκος Λέκκας

στον Σωτήρη που τακίμιασα στα μεθύσια, υπό της ιδεολογικής οδού
στον Απόστολο που λάτρεψα τις μαστούρες και το δασύτριχο στήθος του
σ’ όλους όσους τακίμιασα στα πάρκα
στον κ. Κώστα Ρεούση, εκ Κύπρου, αδέρφι μακρινό, άντρας κιμπάρης

Βιώνοντας την μοναξιά του ανθρώπου που όσο κι αν ήπιε, ό,τι κι αν ήπιε δεν μέθυσε ποτέ (με γνώμονα τα μεθύσια και τα γινάτια των άλλων) άλλα έπαιξε και έχασε, όπως παίζουν και χάνουν οι Παίχτες.

Παίχτης στων σχέσεων την μαλακία, υπό το πρίσμα του τεκνού πάντα. Γιατί τα γεράματα με βρήκαν αλλιώς. Αλλιώς και πρόωρα. Την μαλακία του τεκνού που έχει αυτοπροσδιοριστεί ως μαθητής. Μαθητής του έρωτα, του συναισθήματος και της σάρκας. Και το πλήρωσα άσχημα. Και ακόμα το πληρώνω. Και στον καφενείων την «χαρτούρα» άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. «Χαρτούρα» – «χασούρα» πάντα. Ενώ είναι γνωστό έστω και βαθιά κρυμμένο στο πίσω μέρος του κεφαλιού ότι: «ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά», καθώς επίσης «η μαστούρα και η καψούρα εδώ πληρώνονται».

Advertisements

11ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

Τα κομψευόμενα έως καταξιωμένα αποβράσματα του δικοινοτικού συρμού ή αχταρμά φωτογραφιζόντουσαν με μια τεράστια επιταγή υπογεγραμμένη από έναν μισητό αγγλοσαξονικό τίτλο ευγενείας. Κάποιες σημαίες σημαιοστολισμένες το σημαιοστολισμό κυμάτιζαν ·έστω και ξεφτισμένες από την οργή του Αιόλου. Άλλες -μεταλλικές κι αμετακίνητες- στην κορυφή του ιστού έπαιζαν ατάραχες Stratego. Οι αχιβάδες του Επαμεινώνδα κατοικούσαν στα μανιτάρια, εισχωρώντας αστραπιαία τον ίλιγγο κι άγνωστο πόλεμο αρχέτυπων αστερισμών. Ο ταγματάρχης ποιητής αιχμαλώτιζε στη χλαίνη τα ψίχουλα της κουραμάνας, απεγκλώβιζε στην παλαιά ξιφολόγχη τα δόντια τού σκορβούτου κι εκκινούσε με το επόμενο ύψωμα να φλέγεται στις νευρικές διακλαδώσεις του σωματότροπου ύφους.

Ινδικό μπλε φθινόπωρο, Gorana Mitrovich | μτφρ. Μαρία Δούμπα

Ονειρεύομαι
μέσ’ απ’ ένα ινδικό μπλε* φθινόπωρο εντός μου
μ’ ηλιόλουστο βλέμμα ανάμεσα στα φρύδια
κι ένα κομματάκι φεγγάρι κάτω απ’ τη γλώσσα
εσωτερικά για να λάμπει
ανήσυχη συνείδηση χτυπάει τατουάζ στα τείχη του τα
μπλε φύλλα
θα τα σκεπάσουν χιόνια
μέχρι μια πορφυρή άνοιξη
μπλε φύλλα
απαλά, από την ύπαρξή μου ξεσχισμένα
-να τ’ αφήσω να βολτάρουν-
ονειρεύομαι
μ’ ομίχλη στα μαλλιά
κι έλεος στα μάτια
τ’ αεράκι μου αφήνει
ύποπτο φιλί στον αριστερό ώμο
σαν της μοναξιάς υπενθύμιση

*απόχρωση του μπλε

3 ποιήματα | Φανή Αθανασιάδου

Επέτειος

Έστησε τη φιέστα
μπροστά στο μνημείο των πεσόντων
διανέμοντας σε τιμή ευκαιρίας
εμφιαλωμένα πλαστικά
λίγο πιο ’κει
στο κτίριο της μέριμνας κυριών
συνεδρίαζε το συμβούλιο
για την δίκαιη κατανομή του φιλοπτώχου
την ίδια ώρα
που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωνε
τις συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου
από ιπτάμενα αντικείμενα αγνώστου εθνικότητας.

10ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

Το Χαλκούτσι αναπτέρωσε το πορτατίφ. Σηκώθηκα από το νεκροκρέβατο με τ’ αριστερό χέρι να μην υπακούει. Ήχησε το τηλέφωνο και η φωνή φίλου αληθινού έβαλε σε λειτουργία τις παράφωνες χορδές, καθώς το πρωινό κατούρημα σήμανε την αρρώστια του θερινού ηλιοστασίου. Φέρνοντας τα ερεβώδη φωτεινά μίλια του μονοπατιού της όποιας σκέψης απάγγειλα Σεφέρη, κυρίως, για ν’ ακούσω τον ήχο των χαραγμένων γραμμάτων μέσα στη φυλακή μίας δοτής χώρας και πρωτεύουσας που λέγεται Κύπρος και Λευκωσία. Μια άτυχη στιγμή καθήλωσε -προσωρινά και σε κουσούρι που μονιμοποιείται στην κίνηση- τον φίλο σε τροχοκάθισμα. Σταδιακά εκτόξευσε την υπομονή στην τοξικότητα της ευθυνόφοβης μαλαγανιάς. Ο Αύγουστος απειλούσε τους ελάχιστους