Για τις «Ιστορίες της κίτρινης φυλής» του Γιάννη Λογαρά | Νίκος Λέκκας

Ο λόγος για το εκστατικό των δρόμων και των επαγγελμάτων του. Τη νιρβάνα και το υπέρτατο. Γιατί κάποια επαγγέλματα περιέχουν τη γνώση της πορνείας, όσο κι αν κάποτε είχε γίνει σύνθημα: “κάθε επάγγελμα με σκοπό το κέρδος, είναι πορνεία”. Η χάρη του πεζοδρόμιου εφάμιλλη με τα χιλιόμετρα των δρόμων, μεταξύ βέβαια κι άλλων επαγγελμάτων, όπως του περιπτερά, του φύλακα ή του ρεσέψιονιστ σε λαϊκά ξενοδοχεία. Γιατί κάποια επαγγέλματα σού αφήνουν το περιθώριο να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς κλειστά παντζούρια. Έχουν φιλική συμπεριφορά. Και φίλος είναι αυτός που σου επιτρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Παρόλο που ο εαυτός σου είναι καμιά φορά ο πιο σκληρός κριτής.

Ο κ. Κραουνάκης έγραψε για τους Νταλικέρηδες, το Ζωή νταλίκα κόκκινη, ο κ. Κολώνας, χρόνια πριν, είχε σηκώσει το τίτλο, Οι νταλίκες ταξιδεύουν πάντα νύχτα. Βεβαίως, και ο κ. Κραουνάκης και ο κ. Κολώνας έχουν δίκιο. Για εκείνες τις σκοτεινές, θεοσκότεινες αγάπες της νύχτας, με την ουσία της Αριστεράς στο κουκούτσι της ψυχής, την ουσία της Αριστεράς που δεν είναι απαραίτητο να εκφράζεται και στο ψηφοδέλτιο.

Advertisements

13ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

Ο θάνατος είναι ένας σταθμός. Κάθεσαι, παραγγέλνεις, πίνεις τον καφέ σου και πορεύεσαι ως συνεχές κι εναλλασσόμενο ρεύμα: έχω σπάσει τα κόκαλα τα ’χω βάλει σανίδες στη ράχη –πρόσεχε, κόσμε άκοσμε, περιπλεγμένος είσαι και δικάζεσαι. Των ασωμάτων σεραφείμ καραδοκούν την κρίση του κριτή. Ο εθνισμός, η οργή και το αλάσιο απαγγέλλουν παλαιά γλώσσα, κι ο ποιητής σκοτώνει ξέμπαρκος στην πόλη «Λευτεριά»:  

Κολάζ | Θοδωρής Νταλούσης

Συνήθιζαν να απλώνουν στο τραπέζι τις φωτογραφίες από τα ταξίδια τους, τοποθετούσαν στη σειρά σπασμένες εικόνες, πορτραίτα από τοπία μακρινά. Ξεπρόβαλαν παραθαλάσσια χωριά, κυματοθραύστες και κολπίσκοι, ένα πολύχρωμο παζλ αναπαραστάσεων που κρατούσε ζωντανές τις αναμνήσεις τους. Όπως τότε, έτσι και τώρα, οι φωτογραφίες διαδέχονται η μια την άλλη. Το αρχαιολογικό μουσείο, ο μικροπωλητής, το τρακαρισμένο ταξί. Κοιτούν την επόμενη καθώς τα σακίδια παραμένουν εδώ και χρόνια στοιβαγμένα στο πάνω ντουλάπι μαζί με τα υποστρώματα. Να και η μεθεπόμενη, πέφτει στην άχρωμη επιφάνεια του τραπεζιού, φωτογραφημένα αεροπορικά εισιτήρια για Στοκχόλμη δίχως επιστροφή. Μα τώρα βρίσκονται εδώ, στην κουζίνα του σπιτιού τους και σ’ αυτό το τραπέζι με τις σκόρπιες φωτογραφίες.

Ο Δράκος (Dragoi, Змеј), Fahredin Šehu | μτφρ. Μαρία Δούμπα

Δράκος ήταν τ’ όνομά του ώσπου χάθηκε
ύστερ’ απ’ του πατέρα του την περιέργεια
που τον σκότωσε
με το κρυφοκοίταγμά του το ματωμένο

Συνήθιζε να ξυπνάει
το πρωί και ν’ ακούει
το τραγούδι του πετεινού από
τη μακρινή Σκόδρα
στην Αλβανία κι
όταν ο πετεινός τελείωνε πήγαιν’ αυτός
στης μάνας του την αγκαλιά
και της έλεγε πόσους κακούς ανθρώπους
θανάτωσε με το κοντάρι
το φτιαγμένο από της φουντουκιάς το ξύλο

Αέρας η γλώσσα | Γιώργος Σαράτσης

Η Ποίηση είναι μια απάτη
κι ο Ποιητής αρχιψεύταρος.
Μόνο το Σώμα που λατρεύεις υπάρχει.
Ηλίας Πετρόπουλος

Είναι κάποια στόματα που υποψιάζονται και δεν μιλούν. Κάποια μάτια βαθύτερα απ’ το σκοτάδι. Κάποιες ανάσες που γίνονται φωνές και τρέχει αέρας η γλώσσα να σωθεί. Είναι κάποιοι άντρες φορτωμένοι τη θλίψη όλου του κόσμου. Κανείς ν’ απλώσει χέρι. Θηρίο αρσενικοθήλυκο μας κατατρώει. Άνθρωποι έντομα πετούν, ανοίγουν φτερά για τον μεγάλο γυρισμό. Οι τόποι αυτοί ανθίσαν μια φορά. Και ίσως μόνο ένα παιδί αντιληφθεί κάποτε το ανώφελο. Βαθαίνουμε. Γι’ αυτό φλυαρούν τα χρώματα το σούρουπο. Γι’ αυτό ηχηρές οι κραυγές των πουλιών. Μέχρι ο άνθρωπος να πνίξει τα πάντα. Μέχρι το παν να πνίξει τον άνθρωπο. Βαθαίνουμε κι ούτε μια φωνή απ’ τη στεριά. Το πράσινο να δεις, το χρώμα που παίρνει το δέρμα καθώς ξημερώνει. Καμιά βεβαιότητα, σύντροφοι. Μέσα απ’ τους στίχους ψηλαφάται η φθορά.