Το τίμημα της μετριότητας | Γιώργος Σαράτσης

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά…», γράφει στα Μικρά Έψιλον ο Οδυσσέας Ελύτης. Μια αλήθεια ικανή να μας ωθήσει να διακρίνουμε ποιότητες και ευαισθησίες σε έναν κόσμο που ’χει χάσει την ταυτότητά του στα διεθνή παζάρια των τεχνοκρατών και της προόδου.

Μπορεί αυτής της πατρίδας να μην της έλαχε η άνεση και το σθένος χωρών του “πρώτου κόσμου”, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ την αρχέγονη θλίψη της. Κι η θλίψη, αντί για αφορμή ενδοσκόπησης και δημιουργίας, έγινε θηλιά στο λαιμό της. Είναι να απορεί κανείς πως το θαύμα της ύπαρξης μετουσιώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες σε μια θλιβερή μετριότητα άνευ περιεχομένου.

4 ποιήματα, Dorothey Parker | μτφρ. Ασημίνα Λαμπράκου

Για μια κυρία θλιμμένη

Τους αγαπημένους της ας αφήσουμε,
όταν θάναι νεκρή,
να γράψουν αυτό στα οστά της πάνω:
«Πια δε ζει να μας δίνει άρτο
Ποιος ζήτησε μόνο πέτρες απ’ αυτή».

Χαϊκού | Ι. Σ. Ιωσηφίδη

21. Με το χρυσό του
σε χρύσωσε ο ήλιος∙
δύει κουρελής.

21. The sun gilts you all
with its gold; now is setting
as a ragged beggar.

***

22. Στολίδι είσαι
στον καθρέφτη. Πίσω του
κρύβεις θησαυρό.

22. In front of mirror
you’re or nament. Behind it
you hide a treasure.

6 ποιήματα | Χρήστος Καλός

Η αρχή του τρομερού

Πάντα φυλαγόσουν
από του κάκτου τα αγκάθια,
όμως το τριαντάφυλλο
σου έσκισε την σάρκα.

***

Όταν σβήνουν τα φώτα

Μην υποκρίνεσαι
στην τέχνη
ούτε στον έρωτα,
το ψεύτικο
είναι ανελέητο,
αργά, το βράδυ,
όταν μένεις μόνος.

Οι καμπάνες | Ντέμης Κωνσταντινίδης

Στα χωριά
όταν χτυπάνε πένθιμα οι καμπάνες
κάνει μια στάση η ζωή
για να συλλογιστεί.

Την ώρα εκείνη
δε μιλά κανείς.
Την ώρα εκείνη
πιο πολύ παρών ο απών
από ποτέ.

Σκαφτιάδες γης
οργώνουν τον
αποχαιρετισμό στα χείλη.