Ανύπαρκτες, ανυπόστατες στη σκέψη,
στη ζωή, στο θάνατο·
υπαρκτές και με υπόσταση στο λόγο, στο βλέμμα
καθοριστικές, λυτρωτικές στη χαρά, στον πόνο
πνιγερές και απελευθερωτικές μαζί.
Τις επιλέγω πια, τις αναζητώ, τις αναγνωρίζω
στα κλειστά βλέφαρα
που έπεσαν από το βάρος του χρόνου,
στο κουράγιο της ζωής,
στην απεραντοσύνη της αγάπης,
στο άγγιγμα, στην αίσθηση, στο ανύπαρκτο κενό·
υποκλίνομαι στη δύναμή τους.
Τις επιβεβλημένες παύσεις στη σκέψη,
στην κρίση, στο λόγο·
αυτές αρνούμαι να δεχθώ,
αυτές φοβάμαι, τις κρυμμένες,
προσβολή στο δώρο του Θεού.
Πάντα από παιδί με μπέρδευαν τα σημεία στίξης
τελείες, κόμματα, εισαγωγικά, παρενθέσεις, παύλες·
τα παράβλεπα, τα ξεπερνούσα.
Ποτέ δεν ακολούθησα μια λογική σειρά
στο λόγο, στις πράξεις, στις επιθυμίες, στις επιλογές
παρελθόν, παρόν, μέλλον αναποδογυρισμένα.
Δεν αναρωτιέμαι το γιατί·
τώρα ξέρω ότι μετά από κάθε σημείο στίξης
ακολουθεί μια παύση.
Πώς να χωρέσω τόσα συναισθήματα σε μία παύση,
πώς να χωρέσω μια ζωή εν-τάξει;
* από την ποιητική συλλογή Άφθραρτη Ετικέτα, Εκδόσεις Το Σκαθάρι, Αθήνα 2021