[* Το ποίημα γράφτηκε δύο εβδομάδες μετά τη σφαγή στη Μαρικάνα και αφού ο ποιητής είδε το γλυπτό «Ο Μεταλλωρύχος» του Pitika Ntuli με την πράσινη κυματοειδή σιδερένια κουβέρτα. Στις 16 Αυγούστου του 2012 κατά τη διάρκεια μιας απεργίας από τους εργαζόμενους σε ορυχείο πλατίνας στη Marikana, βόρειο-δυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ, η αστυνομία σκότωσε εν ψυχρώ 34 μεταλλωρύχους και τραυμάτισε πέρα από 70 άλλους. Πρόκειται για τη χειρότερη αστυνομική βία στη Νότια Αφρική από το τέλος του απαρτχάιντ] [i]
Κλείνουνε οι ψηφιακές εικόνες,
μας κούρασαν οι οθόνες.
Με σφαλισμένα τα τουφέκια τους
μετά την τρίτη μπύρα
πέφτουνε στο κρεβάτι οι πολισμάνοι.
Ήσυχη η νύχτα, το μεταλλείο κλειστό.
Μοναδικό τραγούδι αυτό του ανέμου
καθώς ορμάει στο συρματόπλεγμα .
Κλειστά τ’ αυτιά μας στο προγονικό
κτύπημα του ταμπούρλου
Στη Μαρικάνα έχει πεθάνει, λες,
η ανθρωπότητα
Το τι είπε ποιος σε ποιόν, ασήμαντη είναι λεπτομέρεια. Διαβάστε περισσότερα
Φτερά Χήνας 