Ερωτικό
Έγειρε στον ώμο μου η αμφιβολία
με τα μαλλιά της φίδια να πνίγουν τις βεβαιότητες
να τυλίγουν με σαγήνη την πληγωμένη μου αυτοπεποίθηση.
***
Το Πέπλο
Νύχτες ολόκληρες τα μάτια να μην κλείνουν
ο χρόνος να ραγίζει τον καθρέφτη
νερά στα σώματα να τρέχουν
υποσχέσεις να κυλούν στους αρμούς
να σβήνουν οι αγκαλιές στις φωτογραφίες
οι προσδοκίες στον ήλιο να χλομιάζουν
κι εσύ στο κουκούλι
να πλέκεις με χρυσή κλωστή
το πέπλο που θα σκεπάσει τις ρωγμές.
#011 ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΧΡΗΣΙΜΕΥΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙΣ ΠΑΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΨΑΡΙΑ
«Και τώρα τι να κάνω;» με ρωτούσε φίλος ποιητής στο τηλέφωνο. Είχε μόλις διαβάσει την πρώτη του «συνέντευξη» σε αθηναϊκή εφημερίδα κι είχε μείνει αποσβολωμένος. Πάνω στην άνθιση των ιστολογίων, το 2008 αν θυμάμαι καλά, η αγαπητή μου φίλη Ελπίδα Πασαμιχάλη μου είχε ζητήσει να τις βρω πέντε «μπλογκεράδες» να απαντήσουν στο ερωτηματολόγιό της για τα μπλογκ, έρευνα που δημοσιεύθηκε ολοσέλιδη στον τότε «Ελεύθερο Τύπο».
«Τώρα, να πάρεις τη συγκεκριμένη σελίδα της εφημερίδας και να καθαρίσεις ψάρια», του λέω «κι αν δεν έχεις ψάρια, να καθαρίσεις πατάτες. Να τυλίξεις τις φλούδες και να πετάξεις εφημερίδα και περιεχόμενο στα σκουπίδια», καταστρατηγώντας το έθιμο που θέλει τους ποιητές να κρατάνε προσωπικό αρχείο με τις δημοσιεύσεις τους, ή έστω με την απλή αναφορά του ονόματός τους στον ημερήσιο τύπο.
Λέγαμε παλιά για διάφορους ομότεχνους πως «δοξάστηκαν κρυπτόμενοι, και γελοιοποιήθηκαν εμφανιζόμενοι», πόσο εύκολο είναι να εγκαταλείψεις την ολύμπια αταραξία σου και να σε ξεφωνήσουν οι δημοσιογράφοι. Τώρα, που όσο εύκολο είναι να δημοσιεύσεις άλλο τόσο πανεύκολο είναι να γράψουν οι εφημερίδες για σένα, και έχουμε το φαινόμενο ανύπαρκτοι λογοτέχνες να έχουν τεράστιο προσωπικό αρχείο με δημοσιεύσεις, δεν χρειάζεται να έχεις ένα κι εσύ: τσαλάκωσε το φύλλο της εφημερίδας που φιλοξενεί το λόγο σου, ή καθάρισε τα ψάρια σου σ’ αυτό. Διαβάστε περισσότερα
Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε
Το ποδοβολητό του ιππικού ερχότανε ρυθμικά από το βάθος της Ίσπαλις. Καθώς τ’ αυτί το δεξιό ακουμπισμένο στο κυψελόφωνο της ελλειμματικής βαρύτητας, μια αιωρούμενη λαιμητόμος αφαιρούσε τη σκουριασμένη αγανάκτηση της άκυρης κεφαλής. Το βουνό, το κάστρο και το γκρεμοτσάκισμα των παιδιών με τα γόνατα γδαρμένα ν’ ανασαίνουν το ιώδιο του σάλτου στο Μπαστούνι. Ἔμποροι λήρου, λόγων ὑποκριτῆρες, σάλαγοι κι άλλοι μούργοι μουλωχτοί ζυγώνουνε. Στο μπετόν αρμέ το ιπτάμενο υποβρύχιο εμφανίστηκε χαραγμένο τη ρότα του σώματος. Μ’ ένα πλατάγισμα φτερουγίζοντας το βηματισμό τού σακάτη, ο γάντζος αγκίστρωσε την πλέμπα της ψιττακισμένης ρουφιανιάς των λαθρεμπόρων. Ποιο κόστος, ποια ασφάλεια, ποιο βάρος; Ελεύθερο στην κουπαστή τ’ αρματωμένο καράβι. Όταν δένει το κανναβόσχοινο κι η ανεμόσκαλα ξεκουλουριάζεται η υβριστική στρατιά εμβολίζει ανηλεώς. Έτσι, συμμαχικά, απ’ τις υπώρειες του Λυκαβηττού εμφανίζεται εκ νέου η Carmen Lucia Reyes Dias, γνέφοντάς μου τις κορδιλιέρες των Άνδεων. «Santiago de Chile, Santiago de Chile, Santiago de Chile… », με την ιαχή να σβήνει την κάψα της στην κατάψυξη μιας Γης που εμβαπτίστηκε Παταγονία. Αιμοβόροι εγκάθετοι συναγωνίζονται στα στενοσόκακα το δόλιο φόνο –είναι ιπποδρομιακή η άτιμη πληρωμή. Οι ορκισμένοι καθαροί στο καραούλι που σκούριασε αγκαλιασμένο την κάλυψη του φοίνικα, στριμώχνουν το τρισάθλιο συμβόλαιο χαλασμού μιας αρσενικής φαλαμπέλας ή ενός πάνοπλου ιππέα από την εποχή των πιονέρων του pony express. Κάποιες γυναίκες προσδοκούν κατάρες, μοιρολόγια και παρηγοριές· είναι κι οι άνδρες οι ευνουχισμένοι χειρότεροι, αυτιστικοί και ελλειμματικοί, ζώντας τη διαστρέβλωση της δειλής ανικανότητάς τους. «Tengo miedo de miedo mio», ακουγόταν να ξεστομίζει από το βάθος του κρατήρα του σπλάχνου. Είκοσι και πλέον χρόνια το ξύλινο άλογο σκονιζότανε τη χειρονομία αγαπημένης γυναίκας πρώτης και μόνιμα στρατωνισμένης στην καρδιά του. Όταν χαρίστηκε σ’ ένα μικρό πολύ μικρό παιδί που θύμιζε την εποχή της άκρατα δίκαιης ενοχής, η μάνα του -σύγχρονη αβανταδόρισσα των μπαρ- εμφάνισε το πρόσωπο της ένωσης των Σλάβων ή Σέρβων καταδοτών του Ρήγα. Έτσι έμπαινε, ξανά, ο καθυστερημένος χειμώνας στην πολίχνη των λακέδων. Όπως συνήθως, απότομα, σαν να κλείνεις ή ανοίγεις το διακόπτη του φωτός τ’ αντιθαλάμου, ψαχουλεύοντας στα τυφλά τη θέση του στον τοίχο. Δεν εμπιστευότανε τη θερμότητα της κηροζίνης, ούτε κι αυτή του πετρελαίου πόσω μάλλον εκείνη την ηλεκτρική ή του καυσόξυλου. Διατηρούσε εντός του άσβεστο το τζάκι της βασιλικής σειράς των προπατόρων του: «Ο βασιλιάς ο Άγριος… Ο βασιλιάς ο Τύμβος… », επαναλάμβανε νεκρώνοντας στο αίμα του τον όρκο. «Hasta La Libertad Siempre y La Junta con La Madre Grecia», η ουτοπία ενός δυστοπικού διαμελισμού κι η δυστοπία μίας ουτοπικής ενώσεως. Ύστερα αναλογιζότανε εάν έπρεπε να διορθώσει το γράμμα βήτα, κι από μικρό να το συγγράψει κεφαλαίο. Έπαιζε ελάχιστα με τα μολύβια του, καρφώνοντάς τα ανηλεώς βαθιά μέσα στη σάρκα του ώστε να αναβλύσει αρχέτυπος ο υδράργυρος που κυλούσε στις φλέβες του. Νήστευε, κατά καιρούς και περιόδους, από αιδοίο -εξαγνίζοντας το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή απ’ ό,τι θηλυκό όποτε γούσταρε μέσα στη βαρβατίλα του να δαγκώνει. Τον αποκάλεσαν και μισογύνη, ενώ εκείνος ανέδυε ή έζεχνε τη χαρακτηριστική κακοσμία των κτηνών που βρίσκονται σε οργασμό. Αὐνανίζεσθε καί μήν πληθύνεσθε, είχε μηνύσει-υμνήσει κάποτε ο Ποιητής που σύχναζε στο «Φλάουερ», τον «Λώρας» και το «Μικρό το Μπαρ»… Μαβίλης θαρρώ πως λένε, ακόμη, την πλατεία.
Λεζάντα φωτογραφίας
Ο ποιητής, λίγες ημέρες πριν το κακό, το 1974, μπροστά από το φουρνί του παππού του Χριστόδουλου και της γιαγιάς του Αναστούς στο χωριό τους Τύμβου (Μεσαορία) της νήσου Κύπρου.
Ο κύριος κορμός
έμενε ακινητοποιημένος
εδώ και καιρό
συνέπεσε και η περίοδος της χειμερίας νάρκης
η οποία επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση
γι’ αυτό υπήρχε διάχυτη ανησυχία
πως όταν θα έφθανε η εποχή της αφύπνισης
για την παραμικρή κίνηση
θα απαιτούνταν περισσότερος κόπος και χρόνος
επειδή ήδη θα είχαν προκληθεί
εκτεταμένες αγκυλώσεις
στα πιο νευραλγικά σημεία του σώματος.
Αυτή τη φορά αργούσε πολύ να ξημερώσει…
[εικόνα: Iwao Yamawaki, Articulated mannequin, 1931]
Κότινος παρολίγο
η κοντινή πηγή
τ’ άγνωστο της καρδιάς να απονέμει στο σώμα
το σώμα στο σύμπαν
το σύμπαν στην ψυχή του
στην ψυχή σου
παρολίγο
κότινος μέσα σου
αφαλός
να ξαναγριεύει βακχεύοντας η αγριελιά
παρολίγο
στο σύμπαν οι ρίζες της
παρολίγο
στoν αφαλό σας
και ρίζες οι ανθοί
και τα σώματα ρίζες και καρποί
παρολίγο
έρωτας
ανενθρόνιστα
και γήινα
πηγή
μέσα σου πηγή
μέσα της πηγή
ερωμένης
παρολίγο
λευτεριά Διαβάστε περισσότερα
Φτερά Χήνας 