Κυψέλη | Νίκος Λέκκας

[αφορμή της ποιητικής συλλογής Μακάριοι οι σκύλοι του οινοπνεύματος του Γιάννη Ζελιαναίου, εκδόσεις Straw Dogs, 2015]

Ο λόγος για εκείνη την περιοχή του κέντρου που μ’ έκανε να έχω μια αίσθηση νεανικότητας, ανεμελιάς. Εκείνα τα χρόνια που άρχισα να οσμίζομαι τον κόσμο, να προσπαθώ ν’ απαντήσω το αναπάντητο ερώτημα: ποίος είμαι και τι με τραβάει. Τότε που έπιανα συζητήσεις με αδέσποτα -τα προτιμούσα από τους ανθρώπους- και ένιωθα πανευτυχής. Τότε που νόμιζα ότι στην Κυψέλη με περιτριγύριζε ένα νέφος εκκεντρικότητας. Στενά με νησιά του Αιγαίου για οδούς, σαν τουρνέ στο γαλάζιο της μελαγχολίας. Εκκεντρική μελαγχολία, κατάρα.

Biolamin | Θοδωρής Νταλούσης

Ήταν οι καλές εποχές. Το αφεντικό έπινε κρασί πίσω απ’ το ταμείο. Ο Μιχάλης κούρδιζε το μπουζούκι προτείνοντας στον κιθαρίστα να αρχίσουν από σολ μινόρε. Και η ταβέρνα γέμιζε, τα γκαρσόνια έτρεχαν εδώ και εκεί με φορτωμένους δίσκους. Ο Μιχάλης έριχνε τις διπλοπενιές του και τραγουδούσε για την άπονη ζωή, το κάματο και τον άδικο ντουνιά σαν σε παλιά ελληνική ταινία. Ο κιθαρίστας δίπλα του, άπειρος, ακολουθούσε με δυσκολία. Σε κάθε λάθος ακόρντο έπεφτε πάνω του η αυστηρή ματιά του Μιχάλη. Ευτυχώς, οι πελάτες μασούσαν τα παϊδάκια και το αφεντικό γλυκοκοιτούσε τη λαντζιέρα. Κανείς δεν πρόσεχε το φάλτσο ντουέτο.

Σεπτέμβριος, 1918, Amy Lowell | μτφρ. Ασημίνα Λαμπράκου

Αυτό το απόγευμα το χρώμα του νερού
———————-έπεφτε μέσα από το ηλιόφωτο·
Τα δέντρα έλαμπαν με το σώριασμα των φύλλων·
Τα πεζοδρόμια γυάλιζαν σαν αλέες
———————-με πεσμένα φύλλα σφενταμιού,
Και τα σπίτια έφευγαν μακριά τους, γελώντας
μέσα από τετράγωνα ανοικτά παράθυρα.
Κάτω από ένα δέντρο στο πάρκο,
Δυο μικρά αγόρια, ξαπλωμένα μπρούμυτα,
Μάζευαν προσεχτικά κόκκινα μούρα
Για να τα βάλουν στο χαρτονένιο κουτί.

Χωρίς θέα | Αντιγόνη Ηλιάδη

I.

να σου πω
ή να πεθάνω
μιλάμε
τον έρωτα
σε λάθος
γλώσσα

*

VI.

μιλάω ελληνικά
σημαίνει κάνω
εύκολα
πως δεν καταλαβαίνω

ο κόσμος καίγεται
εμείς τι