3 ποιήματα | Αλήτις Τσαλαχούρη

ΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝΗ ΜΕ ΓΚΟΛ ΟΡΦΑΝΙΑ – Η αναγγελία στην προσευχή απ’ τον διευθυντή-Υποχρεωτική επίσκεψη στο Ορφανοτροφείο της Αρχιεπισκοπής-Kι εμάς στα πόδια μας τα μούτρα μας-Όση ορφάνια-Με τόσα γκολ τρυπούσανε τα δίχτυα μας-Είκοσι αντίπαλοι-Σε πολλαπλασιασμό με δυο γονείς-Σαράντα φάγαμε στην άλλη εκδρομή-Σκέτες βολίδες-Που χολιάζανε τα σπίτια μας-Aδιαφορώντας πως όπου άνθρωπος κι Οδύσσεια-Όση ορφάνια-Με τόσα γκολ τρυπούσανε τα δίχτυα μας-Σκέτες βολίδες-Που χολιάζανε τα σπίτια μας-Σε πολλαπλασιασμό με δυο γονείς-Σαράντα φάγαμε στην άλλη εκδρομή-

***

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΣ ΓΙΟΥΤΑΣ ΤΑ ΟΡΥΧΕΙΑ–Του 20ού αιώνα την αυγή-Δημοσιογράφος Ελληνίς-Με το όνομα Μαρία-Μετέβη ως απεσταλμένη εφημερίδας–Για την καταγραφή των τραγικών συνθηκών της εργασίας-Ελλήνων μεταναστών ανθρακωρύχων στης Γιούτας τα ορυχεία-Kαλώντας στα ελληνικά από την τρύπα-Αυτοί δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους-Στην Κόλαση επί της Γης-Να ακούν να τους μιλά ομόγλωσσα φωνή-Όλο στοργή και γυναικεία-Στης Γιούτας τα ορυχεία-Νομίζουν πως είναι η ίδια η Παναγία-Του 20ού αιώνα την αυγή-Δημοσιογράφος Ελληνίς-Με το όνομα Μαρία-Μετέβη ως απεσταλμένη εφημερίδας-Για την καταγραφή των τραγικών συνθηκών της εργασίας-Ελλήνων μεταναστών ανθρακωρύχων-Στης Γιούτας τα ορυχεία–

***

Τ’ ΑΦΓΑΝΙ ΠΟΥ ’ΡΙΞΕ ΤΟ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΣΤΗ ΓΗ–Στον προσφυγικό καταυλισμό-Στης Καθαρής Δευτέρας τη γιορτή-Να τους πετάξουν τα παιδιά-Μοιράζονται χαρταετοί-Μ’ έναν ψηλά στον ουρανό-Να δίνει πρώτος το χορό-Χειροκροτήματα-Χαρά-Μα ένα Αφγάνι ξαφνικά-Κόβει τον σπάγγο με γυαλί-Σωριάζεται ο χαρταετός στη γη-Είν’ απ’ της Καμπούλ τον ουρανό-Με των οβίδων τη βοή-Χαλάει τότε η γιορτή-Τ’ Αφγάνι πιάνουν τα παιδιά-Και το χτυπούν όλα μαζί-Πέφτουν σωρός χαρταετοί-Πέφτει ένα ξύλο τρομερό-Στον προσφυγικό καταυλισμό-Στης Καθαρής Δευτέρας τη γιορτή-Να τους πετάξουν τα παιδιά-Μοιράζονται χαρταετοί-

 

Άδειο το κρεβάτι σου | Αλγκέν Χαϊντινόλλι

Η ώρα είναι πέντε και μου λείπεις
Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ
Όλο έκανα να κοιμηθώ
μα κάτι μου ’λέγε:
ξύπνα, ξύπνα, ο γιος σου γύρισε
Και γω, σαν να το πίστευα
έμπαινα στο δωμάτιό σου
μα το κρεβάτι άδειο…

Άδειο όπως η ψυχή μου

Ήξερα πως δεν θα έρθεις πια
και ας μην ήθελα να το δεχτώ
Και πώς να το δεχτώ δηλαδή;
Ποια μάνα το δέχεται;

Σε έχασα
Ήσουν ο μόνος που είχα
Και τώρα;

Πόσο σε πρόσεχα
Πάλεψα πολύ να σε μεγαλώσω
Το καταλάβαινες
το έβλεπα στα μάτια σου

Αχ και να έβλεπα τα μάτια σου…

Πριν προλάβεις να ζήσεις
Μόλις που είχες πάρει μια γεύση
από τη ζωή

Η ώρα είναι πέντε
και το κρεβάτι σου ακόμα άδειο

---

[ να μείνει άσβεστη η μνήμη
ένας χρόνος από το σιδηροδρομικό δυστύχημα
Τέμπη 2023-2024 ]

Οι ιστορίες της Κ. | Καλλιόπη Πασιά

Εκθέσου. Μια φορά είναι το πέρασμα.

*

Κάνε ένα pause στον χρόνο. Σταμάτα ό,τι κάνεις, όπως το κάνεις κι όπως το σκέφτεσαι, για 4 μήνες. Και μετά λήξε τα όλα. Για να μην βαρεθείς. Ζήστα όλα, πέσε στο πάτωμα, και κλάψε, γέλα, μέθα, τέντωσέ το ως εκεί που δεν πάει. Μετά θα λήξει. Θα ξέρεις πάντα ότι μπορείς να επιστρέψεις εκεί που τα ’χες αφήσει όλα τα υπόλοιπα. Αλλά από αυτό, θα έχεις φύγει.

*

Όσο τολμάμε ακόμη να πλάθουμε ιστορίες σημαίνει ότι μπορούμε και να τις ζήσουμε, και όσο τολμάμε να τις ζούμε σημαίνει ότι μπορούμε και να τις πλάθουμε.

*

Έτσι φτιάχνεται ο κόσμος, μάτια μου, με ψευδαισθήσεις.

*

Η φαντασία και η οικειότητα, το μόνο καταφύγιό μας.

*

Όλη η επιθυμία της συνέχειας δεν έφτασε ποτέ τη δύναμη της αρχής.

*

Κάποιες νύχτες είναι πιο βρώμικες από άλλες. Και πιο υγρές. Περπατάς στον δρόμο και δεν ξέρεις τι να κάνεις το κορμί.

*

Φθορά και απώλεια. Ο κίνδυνος είναι έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτος. Αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους για να τους γλυκάνουμε.

---

* αποσπάσματα από το βιβλίο Οι ιστορίες της Κ. εκδ. ΤΡΙ.ΕΝΑ πολιτισμού, 2023

Γκολγκονούζα/2021 (μια πολιτεία της τέχνης και της φαντασίας) | Πάνος Κεφάλας

Είπε πως πήγαινε προς τη χώρα εκείνη, που σ’ όλη του τη ζωή λαχταρούσε να γνωρίσει. Κοίταξε μέσα στα μαβιά μάτια της Θελ και ξέσπασε σε ένα τραγούδι για όλα όσα είδε στον ουρανό. Βυθιζόταν σε εκστατικά οράματα.

“Όταν κοιτάζω όλα αρχίζουν! Όταν μιλάω, όλα τελειώνουν. Η ποίηση, η ζωγραφική και όλα τα πετάγματα της φαντασίας δεν είναι παρά οχήματα οραματισμού. Οι άνθρωποι απλά είναι καθρέφτες, που άλλοτε εμποδίζουν τη θέαση κι άλλοτε την διαδίδουν.

Η πένα μας, δίνει σχήμα και χαρίζει στο ανάερο τίποτα, όνομα και τόπο”.

Ιατρείον ασμάτων | Στέλλα Βλαχογιάννη

Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω, να ξαναγίνουμε τρελοί που κάνουν οχτάρια στην Παραλιακή και τραγουδάνε για να μην μιλήσουν, να μην πουν. Να ξαναγίνουμε σκιές στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο περιμένοντας να δύσει εντελώς ο ήλιος, μήπως και στο σκοτάδι γίνουν ευκολότερα τα λόγια. Να ξαναμπούμε στο σώμα μας και να ταξιδέψουμε γελώντας για Θεσσαλονίκη δημιουργώντας νέες δεσμεύσεις στην καρδιά μας. Τι τα θέλεις· η ωραιότερη στιγμή του έρωτα είναι εκείνα τα φοβερά δευτερόλεπτα πριν από την ομολογία του. Όλα τα άλλα είναι γυμναστική.

***

Το να κοιμηθώ είναι μια κουβέντα. Το πιθανότερο είναι ότι θ’ αρχίσω πάλι ν’ αναλύω, να εξηγώ, να παραμυθιάζομαι, να ξαναστήνω τα πεσμένα αγάλματα, να κυνηγάω τη βασίλισσά σου αφήνοντας πάλι ακάλυπτους τους πύργους μου. Το πιθανότερο είναι ότι θα κόψω πάλι τη ζωή μου στα δύο και θα σου δώσω τα τρία τέταρτα.

***

Στο βιβλίο του χρόνου είμαστε ένας αστερίσκος, μια υποσημείωση με πολύ ψιλά γράμματα. Τι ψάχνουμε να χωρέσουμε και δε μας κρατάει ο τόπος; Τι χιλιόμετρα καταπίνουμε για να βρεθούμε στο ίδιο σημείο έτη φωτός μετά, των ίδιων λαθών φταίχτες, της ίδιας αγάπης μελλοθάνατοι; Τι είναι επιτέλους αυτά τα περιβόητα παιδικά χρόνια που βάζουν στα πόδια μας αλυσίδες κατάδικου και στους ώμους μας φτερά δαίμονα;

***

Οι νύχτες της σιωπής εγκυμονούν κινδύνους. Οι ζωές μας δεν είναι από μετάξι, κάτι σε πολυεστέρα, άντε και λίγο βαμβάκι βλέπω. Μας κρατούν ζεστούς – όσο χρειάζεται για να μας δειπνήσει ο φόβος

***

Οι ονειροπόλοι είναι λένε μουσειακό είδος ανθρώπων. Ακινητοποιημένοι σε άλλο χρόνο, σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα της Πομπηίας, παρείσακτοι της σύγχρονης κοινωνίας που θυσιάζει κάθε λογής Ιφιγένειες στο βωμό του κέρδους, κλοσάρ της τεχνολογίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όταν σπάσουν κάποτε τα τζάμια από τις βιτρίνες στις οποίες τους έχουν κλείσει, θα ξεχυθούν αλαφιασμένοι στους δρόμους και μαζί με τα αγάλματα θα απαιτήσουν ένα καινούριο νόημα για την ζωή.

***

Οι άνθρωποι συναντιούνται κατά κάποιον τρόπο χιαστί. Ούτε πρόσωπο με πρόσωπο ούτε δίπλα δίπλα. Μια στάση σαν ο ένας να έρχεται κι ο άλλος να φεύγει. Η στιγμή της συνάντησης είναι η πιο αθώα, η πιο ειλικρινής, ακριβώς γιατί είναι μόνο μια στιγμή. Λίγο πριν δε γνωριζόντουσαν, λίγο μετά μπαίνουν στη μάχη. Ποια μάχη; Να συν-υπάρξουν. Ήττα και νίκη έχουν το ίδιο πρόσωπο πλέον, δύναμη κι αδυναμία πάνε παρέα. Στο τέλος δε νικάει αυτός που φεύγει, αλλά εκείνος που έσωσε μέσα του το μεγαλείο εκείνης της πρώτης στιγμής.

***

Ξημερώνει. Κυριακή ή Παρασκευή ή Τετάρτη, δεν έχει σημασία. Το ότι ξημερώνει μετράει. Μη μου λυπάσαι λοιπόν. Έχω λυπηθεί εγώ και για τους δυο. Δεν ξέρω αν είναι όμορφη η ζωή, δεν ξέρω καν τι είναι ζωή, μια αναλφάβητη της ύπαρξης είμαι, τι νόμισες; Επειδή το παίζω σοβαρή και φιλική, θεωρείς ότι έχω σκοτώσει μέσα μου το κτήνος της άγνοιας;

---

Στέλλα Βλαχογιάννη, Ιατρείον ασμάτων, Μικρή Άρκτος 2005