Άσαρκο αντίο | Καλλιόπη Πασιά

Σάρκα σκίζεται και αίμα ρέει, να το καταπιείς και να πνιγείς, μέσα από την μύτη βγαίνει, συντριβάνι αναβλύζει με ό,τι σίδερο μέσα κρατεί, έτσι δεν είναι η γεύση του θαρρώ; στυφή και ατσαλένια, μόνο που το ίδιο είναι ό,τι πιο ρευστό θα ‘ρθει, μέσα σου και μέσα από αυτό γεννιέσαι, σε αυτό επιστρέφεις μέχρι που παγώνεις, όπως πάγωσες και εσύ και δεν σε άγγιξα, φοβήθηκα τον πάγο, πάντα τον φοβόμουν, ή μάλλον έμαθα με σένα να φοβάμαι, με σένα που με έμαθες φόβο να μην κρατώ, γιατί όσο είχα εσένα δεν φοβόμουν, το χέρι σου κρατούσα, και μετά από σένα έμαθα τον φόβο να μην νιώθω, έτσι για να πείθω, να πειστώ, μπας και σε φέρω πάλι πίσω, μπας και δεν σε χρειαστώ.

Πάτρα, ημερομηνία άγνωστη | Νίκος Λέκκας

*[ο τίτλος από την φράση της Νανάς Ησαΐα «Ύδρα, ημερομηνία άγνωστη»]

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο
ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο.

Μ. Γκανάς, απόσπασμα

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο ρεμάλι είμαι. Εγώ που το παίζω συναισθηματικός, άνθρωπος παλιού καιρού. Αυτό όμως το πλήρωσα ακριβά. Ακόμα το πληρώνω. Εγώ που δεν συνόδευσα τις σχέσεις των ερώτων μου, των έτερων ήμισύ μου, στην τελευταία τους κατοικία. Και ήταν αυτές, που μου έδωσαν και το πήρα, το μέγιστο ηθικό δίδαγμα. Το έχω τύψεις. Πάρα μόνο καθόμουν και έπινα. Αν νομίζετε ότι οι τρελοί δεν είναι επικίνδυνοι, γελιέστε. Ρωτήστε τους ειδήμονες.

Η αρρώστια | Σιλουανός Χριστοφορίδης

Εμφανίστηκε σαν εσωτερικός ψίθυρος, κάπως παραμορφωμένος, κάπως μεταλλικός. Ένας ασταμάτητος ρομποτικός αντίλαλος. Είναι η συνείδηση μας αυτή; Είναι τα λογία κάποιου θεού καλά κρυμμένου εδώ και χρόνια; Θυμάμαι πως τις προάλλες, είδα έναν πάπα κουλουριασμένο στο πάρκο να φωνάζει πως είναι η γλωσσά του φιδιού. H φωνή απ’ το υπερπέραν, η φλεγόμενη φωνή απ’ το μεταλλικό πηγάδι, η φωνή της κόλασης: μια απλή υπενθύμιση. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά και -κυρίως- κανείς δεν έχει χρόνο για βαθυστόχαστες αναλύσεις. Τι σημασία έχει έτσι και αλλιώς; Έχουμε κολλήσει και είμαστε καταδικασμένοι. Είναι σαν επιδημία, σαν ουρλιαχτό που εξαπλώθηκε απ’ την μια στιγμή στην άλλη: ολόκληρη η πόλη βρίσκεται σ’ ένα εξωπραγματικό παραλήρημα.

3 ποιήματα | Μανώλης Μεσσήνης

Υπερβάσεις

Είναι ν’ απορεί κανείς γι’ αυτά
που η σκέψη ως βεβαιότητα εκκολάπτει
και η φιλμική αναπαραγωγή της όρασης ορίζει

Κράτησε αυτό που θα σου πω,
λέγεται συμβάν
σαν από αυτά που εκτρέφουν υπερβάσεις :
Όταν μες στην καταιγίδα τρέχουν
πουλιά στον ουρανό
μη νομίσεις ότι φοβούνται

Θραύσματα του 2013 | Ελένη Αναστασοπούλου

1. Έχει τη συνέπεια της πράξης η λέξη, όταν εκφέρεται γραπτά ή προφορικά. Είναι δράση και φέρνει αντίδραση. Ένας βιολόγος με τη λέξη διχοτόμηση, νιώθει τα κύτταρα του να διαιρούνται, να πολλαπλασιάζονται και να ζωντανεύουν. Ένας φίλος, Κύπριος, όταν άκουσε τη λέξη διχοτόμηση ένιωσε τα κύτταρά του να μουδιάζουν, να συρρικνώνονται και να πεθαίνουν. Τί κι αν αυτό αφορούσε τη διχοτόμηση της τράπεζας Κύπρου. (3/13 Κύπρος)

2. Ελπίζει η Ιθάκη στα δώρα του νέου μνηστήρα. Χτίζει τ’ ανάκτορά του στα γειτονικά νησιά. Επενδύει κι ετοιμάζει την πολιορκία της Πηνελόπης, όσο οι παλιοί μνηστήρες την απεκδύουν απ’ τα ιμάτιά της. «Ποιος είσαι;» ρωτάει η Πηνελόπη. «Ο εμίρης του Κατάρ, της δυναστείας Αλ-Θανί», της λέει. Νέες λέξεις, παλιά βουή. «Κατάρα, δυνάστης, θάνατος… ηλί, ηλί λαμά σαβαχθανί», λέει και χτυπάει τον αργαλειό. (4/3/13 Οξυά)