Φωτογραφία ταυτότητας
Χαμογελάστε παρακαλώ
ή κλάψτε αν θέλετε.
Αναλόγως το πουλάκι
που θα βγάλει το κλικ.
Αηδόνι ή κοράκι.
Αν πάλι ξεπροβάλλει
καμιά κουκουβάγια,
παραμείνετε απλώς σοβαροί.
Θα λέμε μετά
πως στην πανίδα των πτηνών
έγκειται
η φωτογραφία της ταυτότητας μας. Διαβάστε περισσότερα
Τα αποδημητικά φυτά
Οι γλάστρες που αναθρέψαμε,
με υπομονή και αυτοθυσία,
σε ξένα μπαλκόνια ανθίζουν και φυλλώνουν.
Όταν σηκώνω το βλέμμα μου, σε σπίτια άλλων,
ψηλά κι απόμακρα, αναγνωρίζω τα φυτά σου:
η μπουκαμβίλια και η λεμονιά,
το γιασεμί μαζί με το γεράνι,
ο φίκος, η ορτανσία, οι πικροδάφνες.
Τα ξέρω και τα γνωρίζω, όλα.
Έχω καταγράψει τα χούγια και τις συνήθειές τους.
Αν ο παράδεισος είναι ό,τι αγαπήσαμε
απαλλαγμένο από την απειλή της απώλειας,
θα μας ακολουθήσουν-να είσαι βέβαιη:
Δεν θα μας πληγώνει ούτε ένα κίτρινο φύλλο,
όταν συγκατοικήσουμε ξανά σε ένα εξαίσιο ρετιρέ,
μαζί με όλους μας τους φίλους. Διαβάστε περισσότερα
(πες μου, μήπως κατά τύχη τις φυλάς τις σχισμένες σελίδες
απ’ τα αγαπημένα βιβλία;)
όνομα ήταν ή περί πράγματος κατάσταση…
τα ξανασχεδιάζω αργά
τα ξεθωριασμένα τατουάζ
τα απ’ τη μέσα μεριά του δέρματος
κρυμμένα.
αγάπες τσακισμένες ή ιερογλυφικά
από περασμένες ζωές,
προτού την καταιγίδα με πονούν,
τα οστά μου κάνουν να στριφογυρίζουν
βροχή σαν να προαναγγέλλουν
από ουρανό γαλήνιο. Διαβάστε περισσότερα
Ο γιος μου με σκοτώνει κάθε μέρα λίγο λίγο. Μου αφαιρεί κάθε πρωί ένα κομμάτι. Μικρό κομμάτι, μην πονέσω πολύ και τρομάξω. Μικρές αφαιρέσεις σαν τσιμπιά. Οικείες. Σκοτώνει κάθε μέρα τα κομμάτια μου και με κοιτάζει. Πονάς μαμά; Και ύστερα: Να ξέρεις σε αγαπώ. Και πιο ύστερα: Να ξέρεις σε αγαπώ πολύ.
Το ξέρω, με αγαπά πολύ. Πώς λένε, ως το φεγγάρι και πάλι πίσω; Και πάλι πίσω και σε όλο τον κόσμο να τον γεμίσουμε αγάπη χίλιες φορές. Αλλά αυτό είναι άλλο, που με σκοτώνει δεν έχει σχέση με την αγάπη. Δεν γίνεται, κάθε πρωί δεν μπορεί αν δεν μου κόψει ένα κομμάτι, αν δεν με σκοτώσει λιγάκι. Αν δεν σκοτώσει ένα κομμάτι, όσο μικρό και ελάχιστο και να ναι. Το ξέρουμε και οι δύο. Όταν απλώνει τα μικρά του χέρια να με κόψει, κοιτάζω τα μικρά του δάχτυλα και του φιλώ τα νύχια. Σκύβω να με φτάσει, γυρίζω την πλάτη. Θέλω να κάνω τον θάνατο πιο βολικό. Κάποιες φορές βιάζομαι και του λέω πιο γρήγορα να κάνει να τελειώνει. Ας με σκοτώνει, δεν θέλω όμως να αργώ στη δουλειά. Άλλωστε, όταν φύγει, όταν τελειώσει και πάρει τον δρόμο για το σχολείο, χρειάζεται να πάω στον καθρέφτη. Χρειάζεται επείγοντος να δω τον καθρέφτη. Ψάχνω για τα κομμάτια που μου λείπουν. Κοιτάζομαι καλά να δω πόσο έχει μείνει ακόμα από μένα. Βάζω τα χέρια παντού και ψάχνω τα κομμάτια που λείπουν. Τα εντοπίζω ένα ένα. Μικρές τρύπες αγάπης. Μέσα τους φοράνε τα μικρά του δάχτυλα. Ως το φεγγάρι και πάλι πίσω, και πάλι πίσω και σε όλο τον κόσμο να τον γεμίσουμε αγάπη. Πονάς μαμά; Σε αγαπώ.
Η Κωνσταντία Σωτηρίου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1975. Το μυθιστόρημα της «Η Αϊσέ πάει διακοπές» (Πατάκης 2015) βραβεύτηκε με το Athens Prize for Literature. Το τελευταίο της βιβλίο είναι το «Φωνές από χώμα» (Πατάκης 2017).
Είπα τις λάθος λέξεις,
ένιωσα αταίριαστα,
σκέφτηκα με σκέψεις
που είχαν συναισθήματα
αταίριαστα με τα συναισθήματά τους,
σκέψεις που είχαν καλύτερες σκέψεις
με λογική ανεξέλεγκτη,
που δεν μπορούσε να φέρει τις
σκέψεις των σκέψεων πιο κοντά μου.
Εξέφερα τραύματα
περιέφερα κόκαλα,
έφερα αίμα αργό, δυσκίνητο. Διαβάστε περισσότερα
Φτερά Χήνας 