Σήματα καπνού | Γιώργος Γκόζης

Ανακαλώ τον παππού, όταν στο ραδιόφωνο ακουγόταν η εκπομπή αναζητήσεων του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Σταματούσε να χτυπάει με το σφυρί του τα καρφιά στις σόλες των παπουτσιών, ήταν τσαγκάρης βλέπεις και κοκκάλωνε ολόκληρος.
Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν ολόγυρα.
Με το βλέμμα του στυλωμένο ευθεία εμπρός, έμοιαζε χαμένος.
Όλες οι αισθήσεις, κυρίως η ακοή, ήταν τεταμένες.
Οι αφηγήσεις ήταν ολιγόλογες, συγκλονιστικές και για χιλιάδες περιπτώσεις πάνω-κάτω οι ίδιες.
Νά, σαν κι αυτήν:
«Ο Αλέξανδρος και η Βασιλική Παπαναστασίου, κάτοικοι Αττικής, οδός Ύδρας αριθμός 58

12ος Οίκος Ενοχής: Η Λευκωσία σε μαύρο & κόκκινο φόντο | Κώστας Ρεούσης

Αλληγορίες ενός λιμανιού που δεν υπήρξε

O Ανδρέας γεωργός, ο Λουκάς Έλλην της νήσου σταυρικός, ο Θεοτόκης, ο Ηλίας· σε ξένη γης αράζουν τα οστά τους, Θανάσης, Κόκος ψησταριά σε άνομους παράδες: ένας παπάς τους έθρεψε κρατώντας το φραγγέλιο. Ο αδελφότεκνος υιός το σπέρμα του φονεύει. Στο μεταξύ, αλγόριθμος συντρόφευε τη μοναξιά του λυκανθρώπου. Χρονιάρα μέρα σήμερα, χρονιάρα μέρα κι αύριο, χρονιάρα και την Κυριακή. Ο ποιητής δεν είναι τυμβωρύχος: ένα λαγωνικό τα γράμματα μονήρες τα εικάζει. Ιχνηλατώντας έρπει ατάραχος μέσα στις εχθρικές γραμμές αντιπαράταξης. Propongo una demolición política. Una vuelta al origen. Un nuevo nacimiento. Pero para ello precisamos de una educación justa y de calidad, de una cultura ajena a los intereses partidistas. Precisamos de la verdad., (Javier Sánchez Menéndez).

3+2 ποιήματα | Βαγγέλης Ψαραδάκης

στις παραλίες

Το σώμα εκτίθεται γυμνό
στον κόσμο ή στον ουρανό
την κάθε μέρα.

Έχει το χνούδι χρυσαφί
από του ήλιου την αφή
και του αέρα.

Σαν το γεράκι θα περιμένω
καρτερικά στις παραλίες
ζωηρές απροσδόκητες λείες.

Κατεύθυνση | Χρήστος Μαρτίνης

Περνάω μέσα απ’ τη μια μέρα και βγαίνω στην επόμενη. Ο θάνατος βαρέθηκε. Περπατάει δίπλα μου με κουρασμένα μάτια καπνίζοντας κάτω από τη βροχή.

Μόνο μέσα στην νύχτα ακούω πια τις σκέψεις μου. Μου μιλούν με τερετίσματα σαν γρύλοι.

Στο δρόμο μου συναντώ συχνά τα μεγάλα παράθυρα. Πίσω από τις κλειστές κουρτίνες φτάνει στα πόδια μου το φως, σαν το ψιθύρισμα του αρρώστου.

Ω ποταμοί λογοτεχνίας και ποίησης | Βαλάντης Βορδός

Μία από τις πιο ωραίες λογοτεχνικές κουβέντες την έχω κάνει με φορτηγατζή. Ούτε κυρίες με διπλά επίθετα και γιακάδες-σεμεδάκια, παρακμιακές γούνες (ό,τι είναι από ζώο είναι τραγικά κιτς), ούτε λογοτεχνικές βραδιές με περισπούδαστο ύφος σε ενώσεις, λέσχες και τα λοιπά, ούτε κατεβατά φληναφήματα κάθε τρις και λίγο. Ω εμπνεύσεις που έχουν μερικοί! Ω ρομαντισμέ! Ω ποταμοί κειμένων λογοτεχνίας και ποίησης!

Θέλω να μείνω με τα βιβλία μου, τον σκύλο μου, την ποίησή μου. Ούτως ή άλλως μιλάμε για μία απ’ τις πιο μοναχικές διαδικασίες. Γίνετε και λίγο μοναξιάρηδες, που ’λέγε ο Καρούζος κι ό,τι έχουμε να πούμε ας το γράψουμε, επιτέλους. Τα προφορικά είναι αέρας – αυτό το γνωρίζει κι ένας φορτηγατζής που διαβάζει, που ’ναι γειωμένος με την πραγματικότητα και δύσκολα τρώει χορτάρι.