Ποιήματα | Χαρά Χρηστάρα

Γύρω-τριγύρω σιωπή
μόνο το φτεροκόπημα της μνήμης μου
ακούω

***

Σφίγγω τα χείλη
τα βλέφαρα και τις παλάμες
στη φούχτα μιας ανάμνησης κρυμμένης

Πείθω τις κόρες, τους καρπούς,
το στόμα
για τους κινδύνους που παραμονεύουν

***

Κλειστή αποδοκιμασία

Κλειστή αποδοκιμασία
κρυφά βλέμματα
κι αγάπες

και υποκρισίες
και παιχνίδια

***

Κρυφές αναπνοές

Κρυφές αναπνοές
κρυμμένες αντιρρήσεις

κάτω από την άνοιξη
να κουφοβράζουνε

Για την αδυναμία μου
αναστενάζω

***

Τέλος της γιορτής

Και τώρα το τέλος της γιορτής
οι δρόμοι ξαναβρίσκουν το σκοτάδι
τα λίγα φώτα που απόμειναν
μοναχικά και ξεχασμένα

Επιστροφή στις γνώριμες συνήθειες
ο καπνός αλλάζει μυρωδιά
η μέρα μεγαλώνει
η πάλη ξαναρχίζει η καθημερινή
και πεταρίζει η καρδιά στο ξανασμίξιμο
σαν στη «Σονάτα των αποχαιρετισμών»

***

Παιχνίδι ατέλειωτο

Βουτάω πάλι στη σιωπή μου
η κάμψη των αισθήσεων
σταματά την κρίση
να νοιώσω ελεύθερη πασχίζω

παιχνίδι στήνει ατέλειωτο
η απουσία με την παρουσία
δεν μένει παρά να το ακολουθήσω

***

Παρακαμπτήριος

Η παρακαμπτήριος του πάθος
αλλάζει τα δεδομένα

Οι συναντήσεις των ψυχών αόρατες
Στρατιές πεινώντων και διψώντων
ψάλλουν σε αρχαίους ήχους

Ύμνος σε άγνωστο Θεό
οι παρεκκλίσεις μας

***

Πλήθος κινήσεις

Σελίδες
με λεκέδες αίμα

Πλήθος κινήσεις
δεν κατορθώνουν να διαπεράσουν
τη φλούδα που μας περιβάλλει
δήθεν για προστασία
δήθεν για ενότητα

Οι κόποι μας μοιάζουν χαμένοι
Πότε θα σηκωθούμε από τον ύπνο μας;

Οι γέροι μάντεις
λείπουν απ’ την εποχή μας

***

Ολόκληρη

Η μέρα ξεκίνησε παράξενα
Διαμελισμός

Φωνές, σχήματα, λέξεις,
πασχίζουν να ενώσουν τα κομμάτια
να ξαναδώσουν στην εικόνα μου το ολόκληρο
το βλέμμα να πετάξει στον ορίζοντα

καθρέφτης ο ήλιος
να φωτίσει
τη σκοτεινή μου περιοχή

---

Η Χαρά Χρηστάρα (1957-2021) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία, γλωσσολογία, εθνολογία και εθνομουσικολογία και ήταν κάτοχος διδακτορικού διπλώματος κοινωνικής ανθρωπολογίας από την E.H.E.S.S. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Είχε εκδώσει δώδεκα ποιητικές συλλογές και τρεις συγκεντρωτικές εκδόσεις.

Ποιήματα | Χρήστος Καλός

Οι αισθήσεις

Αναπνέουμε
πίσω από το τζάμι
και όλο νομίζουμε
ότι θόλωσε ο κόσμος.

~

Horror Vacui

Γέμισε το σπίτι του και το μυαλό του
με ό,τι άδειο βρήκε μπροστά του,

τώρα πια δεν έμεινε ούτε
ένα κυβικό εκατοστό ελεύθερο
για κάτι γεμάτο.

~

Το ποτάμι

Μόνο οι σολομοί και οι τρελοί
πάνε ανάποδα στο ρεύμα,

οι σολομοί για να είναι συνεπείς
στα καπρίτσια της φύσης

και οι τρελοί με αρχέγονη απώθηση
για την ανόητη συνάφεια του κόσμου.

~

Προτροπή 3

Λιώστε τα όπλα, τις σφαίρες,
τα τανκς,
τα μέταλλα της φρίκης,
να φτιάξουμε πιρούνια,
κουτάλια,
καρέκλες να ξεκουραστούμε,
γλυπτά για σπίτια και πλατείες,

ο θάνατος δεν είναι
δικιά μας δουλεία.

~

Ο δραπέτης

Πετάχτηκα έξω απ’ τη ζεστή
μήτρα, αλαφιασμένος,
εκεί έξω στο κρύο,
άρχισα να τρέχω ξυπόλυτος
κάτω παντού αγκάθια
και σπασμένα τζάμια
τσάκιζαν τα πόδια μου,
δεν σταμάτησα
ούτε μια στιγμή
έτρεχα για χρόνια
διέσχισα φαράγγια βαθιά,
ποτάμια ορμητικά,
κάποτε έφτασα στην ενδοχώρα
πουθενά δεν μ’ άρεσε
να μείνω, να κάτσω, να ριζώσω,
πέρασαν χρόνια
και ούτε ήξερα προς τα που τραβάω,
κάτι με ωθούσε μακριά
από τη μήτρα, με ένστικτο
περίεργο σαν ξαναμμένος σκύλος
που ψάχνει να σνιφάρει τη μυρωδιά
της τρούφας,

ώσπου κάποια μέρα
έφτασα, εκεί στα σύνορα
που συναντιούνται
οι δυο χώρες,

από τη μια
η χώρα της παρδαλόχρωμης αγελάδας,
και από την άλλη ο τόπος
του Τρελο-καπελά
και του Μαρτιάτικου Λαγού

εκεί πάνω στο σύνορο
που ενώνει και χωρίζει
εκεί, έβγαλα ρίζες
και κλαδιά
και αργότερα καρπούς
να τρώνε οι ημίτρελοι
και οι ποιητές και όσοι
συχνάζουν
εκεί, στο σύνορο
που ενώνει
και χωρίζει,

εκεί που η λάβα σβήνει
με τσιρίδες
μέσα στις όχθες
του κρύου ωκεανού
και φτιάχνει
νέα γη.

~

Τα βουνά

Όσο δεν γίνεσαι
ύπαρξη συνειδητή
μην αναρωτιέσαι
γιατί οι σοφοί
πάντα παίρνουν
τα βουνά
μες τους αιώνες.

Εσύ τους διώχνεις.

~

Η προϋπόθεση

Για να καλπάσεις
προς το μέλλον
δεν πρέπει
να φοβάσαι

το ά λ ο γ ο.

~

Τα Δέντρα

Τα δέντρα υψώνονται ήσυχα, χωρίς διαφωνίες,

κρατούν τις αποστάσεις πάντα μεταξύ τους,

όμως κάτω από την γη οι ρίζες τους κρατιούνται χέρι χέρι

~

Εκείνες τις ώρες

Τις μαύρες ώρες
κοίτα τις μέλισσες

όλες μαζί φτιάχνουν

το μέλι,

το μέλλον.

Ο Κάλιμπαν νουθετεί έναν εγγαστρίμυθο | Νίκος Κωσταγιόλας

The isle is full of voices
– W. Shakespeare

They have changed their throats
and had the throats of birds
– W. B. Yeats

Ένας άνδρας μ’ ύφος γελωτοποιού, βάδισε στις θίνες
φωνές του χάιδευαν τ’ αυτιά, μετά σιωπή
κι είδε μακριά μια αλλόκοτη μορφή
και τη σιωπή κατοίκησε το κόψιμο των ξύλων

“έχω ένα πρόσωπο πίσω απ’ το πρόσωπό μου”
ψέλλισε στον ξυλοκόπο
“που κάθε που ανοίγω το στόμα μου με προλαβαίνει
και μιλάει για μένα.
Έχω μυριάδες πρόσωπα πίσω απ’ το πρόσωπό μου”
κι έγειρε μπροστά
όλο ψέμα κι ενοχές ο νους του

“Έλα κάτω απ’ την κάπα μου ξένε και θα σου δείξω
κάτω απ’ αυτόν τον χιμαιρόκοσμο μανδύα
συχνά τους φέρνει ο Άριελ κι οι μαγγανείες
ανθρώπους σαν και σένανε σ’ αυτή την ερημιά
κουβαλημένους απ’ την μπόρα ή τον αγέρα
κορμιά που δεν πιστεύουν στη φωνή τους
από της μίμησης τις σπίθες θαμπωμένα
κι έχουνε γι’ άλλοθι των αλλωνών τα λόγια
μόνο που πριν σου δείξω, νά, θα ήθελα μονάχα
να γράψεις κάτι εδώ με το δικό σου το αίμα
να δω πως πράγματι κακόβουλο δεν είσαι
πνεύμα απ’ τον Πρόσπερο κι αφέντη μου σταλμένο
– τι αυτή η κλαγγή των κουδουνιών σου με τρομάζει”
είπε, κι αγγίζοντας ένα κομμένο κούτσουρο
στοίβες χαρτιά στη θέση του προβάλαν

“λεπίδι δίκοπο στον κόρφο της παλάμης
κι ό,τι σκεβρώνει τους αρμούς
ό,τι τη γλώσσα σου στομώνει
στο άγραφο χαρτί ας δουλευτεί
μα πρώτα πρέπει να σου συστηθώ:
ορφάνεψα βουβός και υιοθετήθηκα
διδάχθηκα τη γλώσσα του πατριού μου
άξεστο μ’ ανεβοκατεβάζει και φρικιό
μα εγώ τη γλώσσα του πια τη μιλώ καλύτερα
με τρόπο δικό μου, στα μέτρα μου σωστότερο
είναι το αλφάβητο του Πρόσπερο – σαφώς –
μα ο Κάλιμπαν ορίζει τη σειρά του
είναι η γραφή κι αυτή μια φυσιογνωμία
κανένας όμοιος του αφέντη του στο βάθος
γι’ αυτό έλα
έλα μαζί μου κάτω απ’ τον μανδύα
και θα σου δείξω το φως”
και ο ματωμένος γελωτοποιός υπάκουσε

“και τώρα θα τραγουδήσουμε
όσο μπορεί ο καθένας πιο καλά
χωρίς αβάντες, δεκανίκια, δίχως κλάκα
κι αν τύχει κι η φωνή ραγίσει
το φάλτσο μας ας γίνει ιδιοφωνία
πάνω απ’ το κρώξιμο των γλάρων αδελφέ μου
πάνω απ’ το σκουριασμένο κρώξιμο
θα πούμε αλλιώς το δέντρο ή το ποτάμι
θα ξαναβρούμε τους παλιούς μας δρόμους”
κι ύστερα αόριστες λαλιές βγάζαν κι οι δυο
έναν σκοπό με δίχως φθόγγους ή αρμονία
παρ’ ότι δείχναν να καταλαβαίνονται όπως πριν.

Είχαν αλλάξει λάρυγγες
κι είχανε τους δικούς τους.

2 ποιήματα | Γιώργος Δ. Πίστας

Η Μπουγάδα

Είναι κι αυτές οι στιγμές
που νιώθεις τα όνειρά σου βρεγμένα,
βαριά από τον πόνο της βροχής
που θέλει να τα μουλιάσει.
Άσε τον άνεμο να ’ρθει και κάθαρση να δώσει.
Φτερά στην πλάτη σου σαν δεις,
πιο γρήγορα σε αυτά θα φτάσεις!
Μπουγάδα είναι η ζωή που πάντα καθαρίζει.
Κι αν μείνει και κάνας λεκές…
για να σου θυμίζει πως δεν προσπάθησες πολύ
το όνειρο ν’ αγγίξεις!

***

Μια Στιγμή

Σε μια στιγμή με γνώρισες·
μου χάρισες τον κόσμο.

Όλο τον κόσμο έψαξα,
και βρήκα τη στιγμή σου.

---

* από την ποιητική συλλογή Εξισώσεις του μυαλού μου, Εκδόσεις Άνω Τελεία, Αθήνα 2021

2 ποιήματα | Λεωνίδας Κύρρης

Αργά ή Γρήγορα

Αργά ή γρήγορα θα περάσει…
Θα περάσει εκείνος ο άνεμος ο ζεστός, ο δυνατός,
και θα σε πάρει μαζί του.

Αργά ή γρήγορα θα περάσει,
θα φυσήξει
και μετά, το «τώρα» θα ’ναι μονάχα το κομμάτι από ’σένα
που έμεινε πίσω.

Πόσες αναπνοές χρειάζονται από το «αργά» στο «γρήγορα»;

Είναι αρκετές για να σκεφτείς.
Να αποφασίσεις πού θες ο άνεμος να σε πάει.

Γιατί αργά ή γρήγορα θα ’ρθει…

***

Εαρινή Ανασκόπηση

Δεν ήμουν έτοιμος για αυτόν τον χειμώνα.

Πάντοτε πάσχιζα να κρατήσω όλα μου τα φύλλα,
Να μη με απογυμνώσει η παγωνιά.

Πάντοτε πολεμούσα με τόσο πείσμα τον χειμώνα,
που τελικά δεν απήλαυσα ποτέ την άνοιξη…

---

* από την ποιητική συλλογή Κάποιον Ολάνθιστο Απρίλη, Εκδόσεις Θερμαϊκός, Θεσσαλονίκη 2021