Γειτονιά
Πίνω καφέ στο μπαλκόνι που έπλυνα χθες
για να προλάβω την μέρα.
Μέτρησα τους πόνους του κορμιού απ’ τη δουλειά
μα έχασα την μυρωδιά της ανάσας μου.
Πεζό το τοπίο της γειτονιά μου,
άμετρη η ζωή μου χωρίς συγκινήσεις.
Δεν θα κοιμηθώ απόψε.
Οι σκέψεις μου, χαράζουν το χαρτί
κι αυτό πονά την πληγή στο δάχτυλο.
Τα λουλούδια δεν άνθισαν στις γλάστρες
και το γιασεμί μαράθηκε στην γωνιά του.
Ένα τσιγάρο ανάβω και γλύφω την αλμύρα των δακρύων. Διαβάστε περισσότερα
σημείο της αγάπης πρώτο
Η ομοφροσύνη
ηρωική και νεανική
ζητούμενο για ένα ζευγάρι
στου Ομήρου την εποχή
σημείο αγάπης δεύτερο
Χρόνια μετά
το παιδί που τ’ άστρα μετρά
αν και παιδί φτωχό μα γνωστικό
μας λευτερώνει απ’ την απαίτηση αυτή
τη μυκηναϊκή
και μας εγκαλεί
δηλαδή μας προσκαλεί
Να κοιτάς τον άλλον και να λες αυτά που θες κι όχι αυτά που πρέπει,
Μενέλαος Λουντέμης
Για τους ταπεινούς αθλητές της αγάπης σημείο αγάπης τρίτο και τελευταίο
Αγάπη είναι ένα χέρι που θα κρατά το δικό σου χέρι
λίγο πριν πεθάνεις,
Θανάσης Βέγγος
κρυώνω – δεν θα με ζεστάνεις
θα περπατήσω σε γκρίζο χώμα
σαν της Σελήνης
και δεν θα ακούγεται καμιά μουσική
θα παραμιλάω δίχως να μιλάω
θα σκέφτομαι αυτούς που αγάπησα
δίχως να τους θυμάμαι
μα θα με πληγώνει αέναα
μια πικρή νοσταλγία
θα περπατήσω μέχρι εκεί που δεν φτάνει
κι όταν φτάσω
θα συνεχίσω Διαβάστε περισσότερα
[* Το ποίημα γράφτηκε δύο εβδομάδες μετά τη σφαγή στη Μαρικάνα και αφού ο ποιητής είδε το γλυπτό «Ο Μεταλλωρύχος» του Pitika Ntuli με την πράσινη κυματοειδή σιδερένια κουβέρτα. Στις 16 Αυγούστου του 2012 κατά τη διάρκεια μιας απεργίας από τους εργαζόμενους σε ορυχείο πλατίνας στη Marikana, βόρειο-δυτικά του Γιοχάνεσμπουργκ, η αστυνομία σκότωσε εν ψυχρώ 34 μεταλλωρύχους και τραυμάτισε πέρα από 70 άλλους. Πρόκειται για τη χειρότερη αστυνομική βία στη Νότια Αφρική από το τέλος του απαρτχάιντ] [i]
Κλείνουνε οι ψηφιακές εικόνες,
μας κούρασαν οι οθόνες.
Με σφαλισμένα τα τουφέκια τους
μετά την τρίτη μπύρα
πέφτουνε στο κρεβάτι οι πολισμάνοι.
Ήσυχη η νύχτα, το μεταλλείο κλειστό.
Μοναδικό τραγούδι αυτό του ανέμου
καθώς ορμάει στο συρματόπλεγμα .
Κλειστά τ’ αυτιά μας στο προγονικό
κτύπημα του ταμπούρλου
Στη Μαρικάνα έχει πεθάνει, λες,
η ανθρωπότητα
Το τι είπε ποιος σε ποιόν, ασήμαντη είναι λεπτομέρεια. Διαβάστε περισσότερα
Μια Νύχτα στο Μπρούκλιν
Ξεκουμπώσαμε ένα κουμπί,
σβήσαμε το φως,
και σε κείνο το στενό κρεβάτι
κτίσαμε την τέλεια πόλη —
πύργους νερού, υδροδεξαμενές,
στέγες από ζεστή άσφαλτο, πάρκα,
σηπτικές δεξαμενές, οδικές αρτηρίες,
το Κανάρσι, περίπλοκα κανάλια,
την ακτή, υποθαλάσσια όρη,
ακρωτήρια, νησιά, την επόμενη ήπειρο,
μόνο με τις παλάμες των χεριών μας
και τις άκρες των γλωσσών μας, μετά
φτιάξαμε το ίδιο το σκοτάδι, και τότε
ήρθε η ώρα της αυγής
και κλείσαμε τα μάτια
και μετρήσαμε από μέσα μας
μέχρι που ανέτειλε ο ήλιος
κι έπρεπε όλα να τα κάνουμε κομμάτια
γιατί μονάχα ένα Μπρούκλιν μπορούσε να υπάρχει. Διαβάστε περισσότερα
Φτερά Χήνας 