Παρακαλείσθε μόλις εισέρχεσθε να κλείνετε τις θύρες
Έχω μια καρδιά από τέφρα
κάθε που βρέχει γίνεται όλο και πιο βαριά,
έχω ένα αρμόνιο κολλημένο στο αυτί
κάθε που η Κυριακή πλησιάζει.
Κυριακή σκέπασε τον γύψινο κρόταφό σου,
ανάμνηση πέταξε
τον οβολό σου μακριά
μέσα στο καπέλο του ζητιάνου.
Ετούτη η πλατφόρμα επιβίβασης
είναι μια ξεθωριασμένη αστραπή
κηλιδωμένη απ’ τη βροχή
από δάκρυα κι από λάδια. Διαβάστε περισσότερα
Όταν ξεμένει
κι όταν ξεμένω και εγώ
– και δεν είναι λίγες οι φορές
που συμβαίνει κάτι τέτοιο –
με την μάνα μου
καπνίζουμε
από μισό τσιγάρο. Το σπάζει
στη μέση και
καπνίζουμε. Και όπως κάθε
Μάνα
που προσέχει τα παιδιά της
μου δίνει το κομμάτι
που κρατά το φίλτρο.
Εντάξει… νοιώθω λίγο ριγμένος
με τη μοιρασιά
αλλά απ’ την άλλη
Τί να πεις; μάνα μου
είναι.
Πάλι καλά
που δεν
καπνίζει και η αδερφή μου
να λέω!
[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]
i. Η αξία της ποίησης
Κάποτε, αναρωτιέσαι, τι νόημα
έχει να γράφεις ποιήματα, σε αράδες μετρημένες
να επικεντρώνεσαι στη μνήμη και στη βιογραφία
όταν στους δρόμους βασιλεύει ο πόνος
κι η πλατεία είναι δίχως περιστέρια.
Δεν είναι μια μάταιη εμμονή αυτό το καταναγκαστικό
έργο του να εξηγήσεις μια ζωή, τη δική σου,
ενώ οι άλλοι πεθαίνουν ή υποφέρουν
στην απέραντη ενδοχώρα της αδικίας;
Σκέψου ότι αν αυτά τα πράγματα σ’ απασχολούν
και ο ξένος πόνος δεν σου είναι
αδιάφορος, είναι κάτι που οφείλεται στην ποίηση:
να επιδιώκεις την ομορφιά με ρυθμό και λέξεις
-ότι αυτό είναι ένα ποίημα-
δεν θα τακτοποιήσει μια ζωή σκληρή και αμείλικτη,
αλλά εσένα σε κάνει καλό, θλιμμένο και μυστηριώδη,
τρεις αξίες που αν σ’ αυτές εστιάσεις
γεννιούνται απ’ την εξοικείωση σου με την ομορφιά.
Γι’ αυτό μην το αφήνεις, επίμενε,
χάραξε τη λαβωματιά απ το φως κάποιων στίχων
που μιλούν για σένα και τους οποίους κάποτε τρέμεις.
Θα δημιουργήσεις ένα φάντασμα, το φάντασμα που είσαι.
Αλλά, θα είναι σίγουρα ένα φάντασμα βεβαρημένο απ’ την ηθική. Διαβάστε περισσότερα
Κι αυτές που αγάπησαν στα Κύθηρα
Κι αυτές που κοιλοπόνεσαν στις Θήβες
Κι αυτές που γέννησαν στα λαϊκά νοσοκομεία
μίσχο, φύλλο, ανθό και πέταλο
την άλογη
την εξαυλωμένη
την καβαλημένη φύση
τρόπαια φέρνουν ματωμένα
τρόπαια σωμάτων θεσπεσίων
τρόπαια ανθρώπων λυγισμένων
τρόπαια εραστών
τρόπαια ξένων
τρόπαια αρραβώνων ξεχασμένων Διαβάστε περισσότερα
Το χορτοκοπτικό μπλόκαρε, δύο φορές· σκύβοντας, βρήκα
έναν σκαντζόχοιρο σφηνωμένο στις λεπίδες του
Νεκρό. Ήταν στο ψηλό γρασίδι.
Τον είχα δει και παλιότερα, τον είχα μάλιστα ταΐσει, κάποτε.
Τώρα, είχα καταστρέψει τον ταπεινό του κόσμο
Ανεπανόρθωτα. Τον έθαψα μα αυτό διόλου δεν βοήθησε:
Το επόμενο πρωί εγώ ξύπνησα αυτός όχι.
Η πρώτη μέρα έπειτα από έναν θάνατο, η νέα απουσία
Είναι πάντα η ίδια· Πρέπει να προσέχουμε
Ο ένας τον άλλο, να είμαστε καλοί
Όσο υπάρχει ακόμα καιρός Διαβάστε περισσότερα
Φτερά Χήνας 