Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον, αναφορά στον Ρώμο Φιλύρα | Νίκος Λέκκας

στα Ζάκια της Γαλήνης 
στους αλκοόλες της Κασταλίας
στα τρελά φιλαράκια μου
κομμάτια Ζωής…

Ο Ρώμος Φιλύρας είχε ένα παράπονο: Εξέφρασε την αηδία του για το γεγονός ότι το χατίρι της προσωπικής του φίλης, κορυφαίας τραγωδού, Μαρίκας Κοτοπούλη, έγινε. Ο Ιωάννης Οικονομόπουλος εκ Κιάτου, γεννηθείς το 1888 ήταν και επισήμως τρελός. Και τον έκλεισαν στο Δρομοκαΐτειο. Και η κορυφαία τραγωδός, καθ’ όλα ευαίσθητος άνθρωπος, δεν τον επισκέφτηκε ποτέ στα τόσα χρόνια του εγκλεισμού του. Όπως και η σχέση του «τρελού» Ιωάννη Οικονομόπουλου με τον κορυφαίο μποέμ ποιητή του Μεσοπολέμου Ρώμου Φιλύρα, δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Ούτε από τους ψυχιάτρους του εν λόγω ιδρύματος. Και ποιος μπορεί να πει ονομαστικά και με ακρίβεια σε τέτοιες περιπτώσεις το πόρισμά του; Άλλο ο τρελός και άλλο ο διανοούμενος. Τώρα τα γιατρουδάκια ποιον θεράπευσαν ή προσπάθησαν να θεραπεύσουν τον Ιωάννη ή τον Ρώμο, είναι άλλο θέμα. Και εκεί μέσα (Ρώμος, άρα Ιωάννης για τους γιατρούς) άφησαν την τελευταία τους πνοή. Στο 15χρόνο εγκλεισμό τους (1927- 1942). Και ο σταυρός της χριστιανοσύνης που κολλάν στους αποβιώσαντες χωρίς καν να τους ρωτήσουν έγραφε εκτός από την χρονολογία γεννήσεως και θανάτου, το όνομά του. ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ και λίγο πιο κάτω μέσα σε παρένθεση (ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ). Δηλαδή το προσωπείο δεν έγινε ποτέ πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο εκπροσωπούσε και το προσωπείο. Τί δικαιοσύνη και αυτή…

Φαρσέρ | Ντέμης Κωνσταντινίδης

Στιχάκια, το πρωί θα σας ξεχάσω
Ανάλαφρα τριγύρω που πετάτε
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο το σκάτε
Τα πέλματά μου σίδερο και γράσο.

Είχα πιστέψει εγώ στη δύναμή σας
Θάμαζα τη βουτιά σας στα ερέβη
Ο Καρυωτάκης ’κει που ’χε κατέβει
Ασώματος, την άβυσσο διανύσας.

Θα σου στρώσω το τραπέζι | Ηλίας Κουρκούτας

Θα σου στρώσω το τραπέζι
με τραπεζομάντηλα από τον Πόντο
μαχαιροπήρουνα της γιαγιάς που έφυγε
πρησμένη από τον πόνο
από τον Αχέροντα παππού
που έγδερνε
τα σωθικά της

θα σου σερβίρω κεφτεδάκια
από χώμα αραβόσιτο
κι άμμο της ξενιτιάς
με χόρτα θάλασσας
και πόνο των Ιμαλαΐων
μια θάλασσα
χωρίς βυθό
όπως οι νύχτες κι οι ευχές
της εφηβείας

Ίδια ρουτίνα | Θοδωρής Σαρηγκιόλης

Η μέρα ενός δημοσίου υπαλλήλου

Κάθε πρωί την ίδια ώρα εγερτήριο. Τριάντα χρόνια οι ίδιες κινήσεις, στον ζυγισμένο χρόνο τίποτα δεν πρωτοτυπεί.

Κιρκαδιανός κύκλος, σχεδόν νομοτελειακός, ξετυλίγεται. Οι κόμποι του πληθαίνουν, τείνει να μεταμορφωθεί σε κομποσχοίνι. Σωρεύει τα καθημερινά ιζήματα της τριβής των ανθρώπων.

Άνθρωποι έρχονται καθημερινά στο ορθογώνιο γραφείο τους, απαγγέλλουν τα σωρευμένα λόγια τους, που άλλοτε κραυγάζουν την αγωνία τους, άλλοτε ψιθυρίζουν το αίτημά τους και πάντα θέλουνε τις λύσεις έτοιμες, την επιβεβαίωση του δίκιου τους. Κι εμείς εκεί, στημένοι, με τα πρόσωπά μας να αντικρίζονται με τα δικά τους, με κατανόηση και όση μας επιτρέπουν νηφαλιότητα, να προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε, να λύσουμε προβλήματα, αιτήματα, να διαλύσουμε πλάνες.

Σε ρυθμούς τάγκο | Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Δύο άντρες
-που προσωπικά δεν γνωρίζω-
είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου.
Ο ένας έρπει επάνω σε μιαν ασημένια
αχτίδα φεγγαριού ιχνηλατώντας τα νωπά
σεντόνια – ενώ ο άλλος σε στάση ερημίτη
σε προσευχή με το ελεύθερό του χέρι προσκαλεί
τον ταξιδιώτη.

Κανείς από τους δύο δεν φαίνεται να προσέχει
την παρουσία μου. Η οξύτητα της ατμόσφαιρας
είναι άκρως προκλητική. Δεν ξέρω αν φταίει
ο ηλεκτρισμός των σωμάτων ή η υποδόρια
δίψα μου. Πάντως όλα έλκονται προς εκείνους.
Μια νότα μυστηριακή με τραβάει στο
κρεβάτι να συμμετάσχω. Να αντισταθώ
ή να αφεθώ;