Έχω κόψει κάθε δρόμο επιστροφής
Μελισσάνθη
…με μύθους ότι βαριά αρρώστια είναι η μοναξιά
και όχι Ελευθερία
Κατερίνα Γώγου
Κάθομαι και πίνω κάνα μπυρόνι σε μια ημικεντρική πλατεία, βλέποντας εφήβους να πηδούν θεόρατους φράχτες σχολείων για να πιουν κάνα τσιγάρο με ασφάλεια. Είναι περίοδος επιστράτευσης, σκέφτομαι, και μου κόβονται τα πόδια. Εγώ ούτε στην μπανιέρα με ευκολία δεν μπορώ να μπω.
Δεν έχω πτυχίο φιλοσοφικής για να το τρίψω στη μούρη των συχωριανών μου. Μόνος μου το παλεύω. Γι’ αυτό ταπεινά συγχωρέστε με αν αυτά που γράφω σας φαίνονται αμπελοφιλοσοφίες. Εξ άλλου την άμπελο δεν μπορώ να την αποφύγω, πλαισιώνομαι απ’ αυτήν. Το χωριό έχει γύρω-γύρω αμπέλια, είναι και η εποχή τρύγου, όποτε τα υμνώ. Άσχετα τι λένε, το αγαπώ το χωριό μου.
Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο και έχω την δυνατότητα να στέλνω μηνύματα σαν σε μπουκάλια, για την επικείμενη δολοφονία μου. Χρόνια το προσπαθούν -και είναι σίγουρο- κάποια στιγμή θα το καταφέρουν. Όχι ότι αφορά κανέναν, μόνο τη μανούλα μου που θα χάσει το πρωτότοκο με τον ίδιο τρόπο που έχασε τον σύζυγο της και πατέρα μου. Μόνο που του μπαμπά ήταν πιο στρέιτ. Μια σφαίρα στο κεφάλι. Αγαπώ τη μάνα μου όχι μόνο γιατί είναι μάνα μου, αλλά γιατί ότι έχω μάθει μού το έχει πληρώσει αυτή. Αρνήθηκα μόνο την σεμνοτυφία της και ως τώρα δεν μετανιώνω. Διαβάστε περισσότερα