7 ποιήματα, Walt Whitman | μτφρ. Βασίλης Πανδής

Εσύ αναγνώστη

Εσύ αναγνώστη πάλλεις από ζωή και περηφάνεια και αγάπη
Όπως κι εγώ,
Για σένα είναι λοιπόν τ’ ακόλουθα τραγούδια.

***

Τον εαυτό τραγουδάω

Τον εαυτό τραγουδάω, έν’ απλό ξεχωριστό πρόσωπο,
Κι όμως εκστομίζω τη λέξη Δημοκρατικός, τη λέξη En-Masse.

Τη φυσιολογία απ’ την κορφή ως τα νύχια τραγουδάω,
Ούτε η φυσιογνωμία μόνη ούτε και μόνος ο νους αξίζουν τη Μούσα,
Λέω πως ολοκληρωμένη η μορφή αξίζει περισσότερο,
Το θηλυκό ομοίως με το Αρσενικό τραγουδάω.

Τη Ζωή απέραντη στο πάθος, τον παλμό και τη δύναμη,
Χαρμόσυνη, δημιουργημένη για την ελεύθερη δράση υπό τους θείους νόμους,
Τον Σύγχρονο Άνθρωπο τραγουδάω.

***

Για εκείνον τραγουδάω

Για εκείνον τραγουδάω,
Το παρόν στο παρελθόν υψώνω,
(Όπως δέντρο πολυετές από τις ρίζες ξεπετιέται,
Το παρόν επιβαλλόμενο στο παρελθόν,)
Με χρόνο και χώρο τον διαστέλλω
Και του εμφυσώ τους αθάνατους νόμους,
Μέσ’ απ’ αυτούς να επιβάλλει τον εαυτό του
Νόμο στον εαυτό του.

Εις μνήμην Μπασιάκου | Βαλάντης Βορδός

Σε ποιόν να το πω ρε Θόδωρε ότι πέθανες
δεν είναι κανείς εδώ
και στο χωριό δεν σε ξέρουν
κι η μάνα μου δεν νιώθει από ποιήματα
με τους ομότεχνους παρτίδες έκοψα
τη λύπη πρέπει να την κρατά ένας
για να τιμά τον εκλιπόντα
Στον μόνο που το ξεστόμισα
ήταν η σκυλίτσα μου
πλάσμα εξόχως ποιητικό
που αν ήσουν εδώ χάδια θα σε γέμιζε
και φιλιά

***

Θέατρο

Θα ’χουμε μάχη
το βλέπω ξεκάθαρα
σμήνη πετάνε ανάμεσα απ’ τα δέντρα
στον αέρα υπερίπτανται σε φιγούρες
άλλα αερόβια
στο έδαφος ετοιμασίες και σκαψίματα
κουβάλημα τροφής στα καταφύγια
οι στρατοί παρατάσσονται στο θέατρο της μάχης
Είναι μέρες που ήρθαν τα πανάρχαια μαχητικά
αναβοσβήνει στην άτρακτο το φωτάκι τους
τα τανκς με τις κεραίες τους σκανάρουν τον χώρο
Μόνη κι ατάραχη κρυμμένη στην δάφνη η κουκουβάγια
παρατηρεί αθέατη
κι εγώ ετοιμάζομαι
δεν λιποψυχώ και βρέχω το σκυλί κι εμένα
με αντικουνουπικά
ανάβω φιδάκια κι εκσφενδονίζω το πρώτο
τσιγάρο
σαν βλήμα σκάει στην αυλή
ανάμεσα στα πλήθη
Κρεμάω τα χέρια απ’ το μπαλκόνι
και νιώθω στρατηγός έτοιμος να δώσω το σύνθημα
ν’ αρχίσει η μάχη
Αλλάζω θέση ξαφνικά
έχω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού
κι αφήνομαι να νιώσω
ένας παρόμοιος στρατιώτης
αναγκασμένος για την επιβίωση
που τρέχει να μαζέψει τροφή
αιματηρά την διεκδικεί
απ’ τους ομοίους του

Στο θέατρο της μάχης αυτά τα πλάσματα
πόσο συγγενικά μου φαίνονται
και πόσο ίδια