Ποιήματα | Λίνα Καράμπα

…στο κέρδος ή το χάσιμο

θα έχουμε μια γάτα με λευκά σημάδια
κι ένα σκυλί να γνωρίζει τα βήματά μας από μακριά
θα έχουμε ένα τζάκι με παραμύθια και κόκκινα ξύλα
θα έχουμε λουλούδια φυτεμένα στο χώμα
και στα δέντρα πουλιά
θα φτιάχνουμε βραγιές και θα φυτεύουμε ντοματιές και φασολάκια

ξυπόλυτοι θα φοράμε καπέλο

(Κύκλοι, Λάρισα 1972)

***

χώρος για δύο άτομα
κι η σιωπή
γεύση από βελονιασμένο καπνό
σε χωματένια αυλή
πάντα
τα τελευταία λίγα λεπτά
και τώρα
ο δίσκος θα ’χει τελειώσει στο πικάπ
κι ένα γρατζούνισμα στό χώρο επίμονο
της βελόνας που καλεί τ αυλάκι

στο τραπέζι με τις αιτήσεις κάνει κρύο
ο γραμματέας λείπει
κι είναι κι εκείνες οι ενημερωτικές συζητήσεις
– πού σε μπερδεύουν –
για κάτι που πρέπει ν’ ανακτηθεί

ως το σούρουπο δουλέψαμε
ως το σούρουπο της ζωής μας σκέψη και πράξη
– πράξη και σκέψη
δεν τελειώσαμε ποτέ τους εαυτούς μας

πότε η στέγη έφταιγε
πότε η πόρτα έτριζε
πότε τα παράθυρα έμπαζαν τη μπόρα

κι οι πέτρες φθείρονταν – βάζαμε άλλες
πότε έγερνε – και τον στυλώναμε
πότε έπεφτε – τον ξαναχτίζαμε

ως το σούρουπο δουλέψαμε
ως το σούρουπο τής ζωής μας
μ’ αταίριαχτα υλικά

(Διαστάσεις, εκδ. Κούρος, Αθήνα 1974)

Ραδιόφωνο | Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

Δεν θέλω άλλες ειδήσεις δώσε μου μόνο μουσική
ειρήνη πόλεμος ειρήνη πόλεμος ειρήνη
-τι να τις κάνω τόσες λέξεις μεσοπέλαγα
με δέκα μίλια φεύγοντας το καλοκαίρι μας αφήνει.

Πες μου γι’ αυτούς που χάσανε τη βασιλεία των ουρανών
τον νέγρο πρίγκιπα που κλαίει για τσιγάρο
τραγούδα μου το παρελθόν το παρελθόν το παρελθόν
τον επικήδειο των δασών και τον σβησμένο φάρο.

Δεν θέλω άλλες ειδήσεις δώσε μου μόνο μουσική
μη μου μιλάς για το Διάστημα ξέρω τη Μοζαμβίκη
τραγούδα μου τη στάχτη τραγούδα μου τη λευτεριά
τραγούδα μου τα δάκρυα σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη.

Μάταια επιμένω με την ποίηση | Γιώργος Σαράτσης

συχνά
δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ –
μάταια επιμένω με την ποίηση

φερ’ ειπείν
η καρδιά απεχθάνεται τη λειτουργία του νου
και ό,τι κοιτώ πεθαίνει

κρατώ σημειώσεις για σένα
καπνίζω για σένα
ακούω τζαζ μπλουζ
για την αγάπη μας

αθώος ο ήλιος του απογεύματος
και οι ζωές μας
φουσκωμένα ποτάμια

απ’ το κεφάλι μάς σέρνει ο χρόνος
όπως το φετινό καλοκαίρι:
τρεις μήνες
στα αζήτητα

Προέρχομαι απο τους Φιλισταίους | Ηλίας Κουρκούτας

«Προέρχομαι από τους Φιλισταίους»
κι εγώ από τον κόσμο των εντόμων
Είσαι Ρωμιός βυζαντινός
κι αρχαίος λόγιος

Είμαι η πέτρα που χάραξες
για να γράψεις ιστορίες
-πονώ ακόμη-
ο πάπυρος που έκαψαν για τις τολμηρές σου σκέψεις
-έχω ακόμη εγκαύματα στο σώμα-

Είσαι το αλάθητο σύμπαν
με τα νύχια των αστέρων
το σώμα μου αυλακώνεις

Είσαι ο Δνείπερος κι ο Δούναβης
κι εγώ παραπόταμος του Ενιπέα
κουβαλάς ακόμη πτώματα
τις κεφαλές του Στάλιν και του Λένιν

Είμαι μια χιονόμπαλα,
μια κιμωλία
κι εσύ οι Άλπεις που με πνίγουν
χταπόδι που ρουφάς τα συναισθήματα

Είσαι μια πόλη ολόκληρη
κι εγώ φραγμένοι δρόμοι
φανάρια όπου κατοικούν πουλιά
και τρομαγμένα όνειρα

στα στέκια που αγάπησες
δεν μπορώ πια να πλησιάσω

2 ποιήματα | Γκέλη Ντηλιά

Οίδα

Ξέρω τι έκανες.
Δεν ξέρεις πως το ξέρω.
Δεν κάνει να ξέρεις.
Ξέρω τι δεν έκανες.
Δεν ξέρεις πως το ξέρω.
Δεν θα ξέρεις τι να κάνεις.

***

Επισκεπτήριο

Τον είδα στο χθεσινό επισκεπτήριο
και ήταν τόσο καθάρια η ματιά του
που νόμιζα πως η σκέψη του
ήταν διάφανη
έτσι όπως γάργαρα τιτίβιζε
κρατώντας το ακουστικό του βρώμικου τηλεφώνου.
Εξέπεμπε φως
εκτυφλωτικό και ζεστό
που αν δεν υπήρχε το τζάμι ανάμεσά μας
θα είχε σκύψει να τον προσκυνήσω.
Μόνο η κορνίζα έλειπε από την αγιογραφία.

---

*από τη συλλογή Τα στίγματα των βάλτων (ποιήματα της φυλακής), εκδ. Αω, 2023