Από το τέλος ξεκινά η αρχή | Καλλιόπη Πασιά

ανήλιαγο βάθος

γεμάτο(ς)
βαθύ το βλέμμα που κρατάς κρυφό
φανέρωσέ το
ίσως να σπάσεις μα ίσως σε κάνει δυνατό
πόσο φοβάσαι
χέρια που ανοίγουν
μπας και κρυφτεί μέσα κορμί
υπομονή που γίνεται μετάξι
πριν καταπιεί τη γλώσσα η σιωπή
προφύλαξέ το(ν)
τότε να κλαις για κάτι υποφερτό
αφού γελάς με ό,τι σε παιδεύει
έτσι δεν είναι πάντα;
κομμένα δυο
όλα σε β’ ενικό
δεν είναι που κρατάς κλειστά τα μάτια
είναι που εκδικείσαι τα όνειρά σου
εσύ τον φέρνεις χαλασμό
σαν ξύπνιος δεν γνωρίζεις το γιατί
μα η ψυχή θυμάται
ανήλιαγο στο μέσα σου βλέπεις αβαθές
κενό(ς)

***

αυθάδης Άνοιξη

της Άνοιξης
την πρώτη στιγμή
ήθελα
έτσι
να καρφώσω μέσα σου
με δύναμη
μπας και καταφέρω
να σβήσω
αυτή τη λάμψη
των ματιών σου
την αυθάδικη
ήθελα αμνησιακά και ως επισκέπτης
συλλαβίζοντας ψευδαισθήσεις
και ήταν αυτό που
έφερε τη στιγμή εδώ
η Άνοιξη

***

όσο εξαντλείσαι τόσο αγαπάς

έτσι όπως έχασα φως, χρώμα, ελπίδα
πριν καν προλάβω να χαρώ
έτσι τις έζησα
ιστορίες που τρομάζουν τον άνθρωπο
σε μια διαδρομή μέσα στο γκρι ντυμένη
στον χαλασμό του κόσμου
έτσι διδάχτηκα απώλεια και ζέση
σαν μια φωνή που απόηχο δεν έχει
όπως μιλούν τα φύλλα όταν φυσά
δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να πω
πως όσο εξαντλείσαι τόσο αγαπάς
μονάχα έτσι σπαρταρούν τα σπλάχνα
δεν είναι η αγάπη η μόνη γιατρειά;
σαν ίσος με ίσο κοίτα με
και ας μην κοιτώ σέ ευθεία
δεν είναι από τύχη ώριμα τα μάτια
μα είν’ η ανάγκη που τα κρύβω
αυτά είναι που ονειρεύτηκα απόψε
μια μέρα μέλλον θα γεννώ
έτσι όπως φως και χρώμα τα ονόμασα ελπίδα

[από την ποιητική συλλογή “από το τέλος ξεκινά η αρχή” Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα Ιούνιος 2020]

2 ποιήματα | Γιώργος Γάββαρης

Λεπτομέρεια

Την πληρότητα της τέχνης
τη συγκίνηση
μας την δίνει η λεπτομέρεια.
Αυτή που λέει τους υπαινιγμούς
με ευγένεια και σεμνότητα.
Συμπληρώνει ελλείψεις ασαφών νοημάτων
αποφεύγοντας την έπαρση.
Η μικρή η λεπταίσθητη
που νικά για λίγο
εντοπίζοντας τον χρόνο το όλον.
Μεγεθύνοντας την λεπτομέρεια
ίσως
νιώσεις εντός σου να εισέρχεται
ανεπαίσθητα.

***

Η βιτρίνα πάντα γυαλιστερή

Θόλος πολύχρωμος
τσίρκου χνάρια άφησαν
κλόουν, ζογκλέρ, λιοντάρια, ελέφαντες, θηριοδαμαστές
και αποτυχημένες μπαλαρίνες.
Μόνο ψηλά σχοινοβάτης βλέπει
να αιωρούνται χωρίς βάρος σ’ αυτό το κενό
της πτώσης της εκμηδένισης
στημένες φωτογραφίες.
Πρόσωπα χιλιοειπωμένα
κομμάτια ενός παζλ που κανένα κομμάτι
δεν «θηλυκώνει» με άλλο.
Ο Βασιλιάς ―νόμιζε ότι έχει το προνόμιο να σηκώνει
στους ώμους του τη μνήμη των υπηκόων του―
σχεδόν γυμνός (όπως κάθε Βασιλιάς)
χωρίς τα διαδήματά του.
Το σώμα γκρεμισμένο «παλάτι»
θα συρθεί
ράκος στην αίθουσα για να κλείσει την
αυλαία του δράματος.

Τον είδα στο δρόμο. Μου μιλούσε.
Μάλλον παραληρούσε.
Μετά χάθηκε. Ήθελε να ξεφύγει.

Τον ξαναείδα μετά από καιρό
στις ειδήσεις των οκτώ.
Είχε μια λυπημένη αξιοπρέπεια…

2 ποιήματα | Γιώργιος Μπάρδης

Ταυτότητα οφείλεις

Σφάλμα!
Το φιλί που δώσατε δεν αναγνωρίζεται από το σώμα
παρακαλώ ξαναπροσπαθήστε
Εισάγεται νέο κωδικό επικοινωνίας ή
προμηθευτείτε νέον έρωτα από το κοντινότερο
υποκατάστημά μας.
Τέλος,
παρακαλώ όπως ξοφλήσατε το συναίσθημά σας
μέχρι το τέλος του μήνα
Ευχαριστώ!

***

Αθώες σιωπές

Ο ήχος μας ήταν σιωπές
αθώες λέξεις σε αθόρυβο
χαρτί γραμμένες.

Και παρηχήσεις παλιών
παρακλήσεων σε έρημα σπίτια
και ερειπωμένα σώματα.

Ο ήχος μας ήταν παύσεις
σε βήματα μεγάλων παρελάσεων
και σε πολύ συνωστισμό.

Και οι σιωπές, μεγάλα στόματα,
που καταπίνουν τις πράξεις
και μένεις με την σιωπή σου,

αντίμαχος!

Σχεδόν ευτυχισμένοι | Λουκάς Λιάκος

όπου να ’ναι θα αρχίσουμε να χτυπιόμαστε μεταξύ μας, ή μοναχοί μας (αιώνιος πληθυντικός)

καθένας ακόμα πιστεύει στην καλή του μοίρα κι αυτό μας κάνει όλους μοιρολάτρες (everlovings)

μέρες βδομάδες μήνες χρόνια περνούν

τα βλέπουμε να έρχονται τους δείχνουμε που να κρύβονται και πως να φεύγουν
νιώθουμε ο ένας όπως νιώθει ο άλλος απλά μιλάμε σπάνια γιατί είναι αδύνατον να μας ακούσουμε πια

ακούω μπουκάλια να σπάνε ακούω ένα στόμα να φουσκώνει να σκάει και καταλαβαίνω πως τα χείλη μου έχουν στεγνώσει

νιώθω τα χείλη σου πάνω στα χείλη μου σαν δυο παράλληλες γραμμές στον ορίζοντα να μη σαλεύουν να μη ρωτάνε

ό,τι είναι να γίνει ας γίνει βρίσκω να σου απαντήσω και χαμηλώνω τα μάτια σαν να ντρέπομαι για ό,τι θα γίνει και για ό,τι δεν γίνει

δεν θα υπήρχαμε από καιρό αν δεν μας είχαν ήδη αφανίσει όσα μέλλουν να συμβούν
ήρθα είμαι εδώ μένω μαζί σου να περιμένουμε σχεδόν ευτυχισμένοι σε ατέλειωτες ουρές

πώς να ’χω παράπονο;

μένω μαζί σου καθώς ένας άντρας κύριος σωστός θα φιλήσει την αγαπημένη του έπειτα από πολλές νύχτες απουσίας πριν εκείνη προλάβει να του πει “μια στιγμή!” και γίνει άφαντη (πόστερ)

Σε τρίτο ερωτικό | Χαραλαμπία Πνευματικού

Πόνος έρχεται,
όμως, ποτέ δεν φτάνει
να σε λυτρώσει.

*

Κέντα με, νύχτα,
τα σχέδιά σου πια κανείς
δε λογαριάζει

*

Πώς πέρασαν τα
χρόνια μου τόσο άδεια
δεν κατάλαβα.

*

Έσταξες, ψυχή
μου, τόσο πόνο μέχρι
να με λυτρώσεις.

*

Ο πόνος φεύγει
και γυρίζει βιαστικά
μαζί με σένα.

*

Ο έρωτάς μου
όπλο πια στα χέρια του
πιο αδύναμου.

*

Περνά ο χρόνος
ο άνθρωπος μοναχός
ζητά συντροφιά.

*

Με εγκλώβισαν
οι σκέψεις και μου ’φεραν
το άρωμά σου.

*

Μαύρο το αίμα
που κυλά στις φλέβες των
ερωτευμένων.

*

Ζούσα ήρεμος
κι ήρθε φως κι εσύ
έφυγες πάλι.

*

Η -εν δυνάμει-
αυτοβιογραφία
είναι ποίηση.

*

Προσευχήσου να
πονώ, να μη στερεύει
η έμπνευσή μου.

---

[επιλογές από την συλλογή Σε τρίτο ερωτικό – χαϊκού, εκδόσεις ιωλκός, Αθήνα 2019]