Στρατός | Νίκος Λέκκας

Σπεύδω να γράψω ότι στρατό δεν έχω πάει για λόγους σπουδών στην αρχή και ακραίας μανιοκατάθλιψης εκ των υστέρων μπλεγμένος με ναρκωτικά. Εξάλλου όταν ήμουν σε ηλικία στράτευσης, τότε που αναζητούσα πρότυπα σε σινεμά και βιβλία, ο μόνος της προκοπής φαντάρος μού φαινόταν ο Γιώργος της «Ευδοκίας». Και αυτό άπιαστο όνειρο. Παρόλα αυτά ότι έχει να κάνει με την κουλτούρα των «Εντός» λαϊκιστή στρουγκάτων με αφορά, τώρα που νιώθω χορτασμένος από το σεξ και τα ναρκωτικά, μπορώ και έχω το σθένος/δυνατότητα να ενσωματωθώ με το σύνολο της κουλτούρας. Μπορεί στην ζωή μου να είμαι ολιγαρκής και ο κορεσμός να ήρθε νωρίς. Τι να σας πω δεν ξέρω.

Η γυναίκα μου έφυγε | Ηλίας Κουρκούτας

με φώναξαν
να αναγνωρίσω το πτώμα
στην υπόγεια αίθουσα
του Δημοτικού Νεκροτομείου
του Περιφερειακού Νοσοκομείου,
η γυναίκα μου,
ακίνητη νεκρή παγωμένη

κάποτε στους κήπους μας
υπήρχαν λεμονιές

αναγνώρισα το πτώμα
από την φρικτή οσμή
ένα ακίνητο σύννεφο αέρα
που κάλυπτε το κεφάλι της

Ισημερία με πειράματα τηλεμεταφοράς | Γιώργος Μύαρης

Ω Ερατόσθενες, πόσοι αιώνες φιλόθεων σε καταπίεσαν;
Πόσα μιλιούνια ψυχές επέμεναν
στη σκοτοδίνη του “επίπεδου κόσμου”,
πόσοι “επιστήμονες” να διδάσκουν
την τυφλότητα του “κοσμοειδώλου” των θρησκευόμενων αλάτων
(Σέργιε Μακραίε, μη νίπτεις τας χείρας σου,
τρόμαξες ακόμη και τον κλεινόν Ευγένιον);

Σχέδιο | Νίκος Δασκαλόπουλος

Το σχεδίασμα της ζωής μου
βρίσκεται στο δωμάτιο ενός σπιτιού,
το οποίο δεν είναι δικό μου·
δε γνωρίζω σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται
κρυμμένο.
ξέρω ότι το σχεδίασμα αυτό, oμοιάζει
σε πρόσωπο και είμαι εγώ,
αλλά δεν είναι το δικό μου πρόσωπο.
Πρέπει να συνεχίσω να σχεδιάζω, χωρίς
να μπορώ να δω την πρόοδο της εργασίας μου.
Ήμουν πάντα ηλίθιος με τον εαυτό μου·
αν δω ποτέ το σχεδίασμα και δε με ικανοποιήσει,
δε θα μετανιώσω·
όντας ηλίθιος με τον εαυτό μου, κατάφερα
να μην έχω πια ένα ολόδικό μου πρόσωπο.
Σε τι θα χρησίμευε;

[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]

Περί ποιήσεως και άλλων δαιμονίων | Δημήτρης Νικηφόρου

Δυο στροφές για τον W.B.Yeats

Ω ποιητή, χλωμή η ρέμβη σκύβει
στα χρόνια που αγάπησες τη Μώντι
κι η τρελο-Τζένη το λεπίδι μπήγει
«στον έρωτα, που λιονταριού ’ναι δόντι»

Στις καστανιέτες ο έρωτας χορεύει
σαν φίδι που τη λεία του υπνωτίζει,
μα στο ρυθμό του τακουνιού σαλεύει
του αγκιστροδόντη η ουρά και κροταλίζει.

***

Τρίλια

Φτερούγες διπλοζεύγαρες στους ώμους,
δοθήκαν μου να τραγουδώ στους κλώνους,
αντικριστά με τ’ αηδονάκι της αυγής.
Οι δυο τον άνεμο με βιά σπαθίζουν,
μ’ ανάστροφα οι άλλες φτερουγίζουν
και με βαστούνε χαμοπούλι καταγής.