Ο Νίκος Λέκκας αφορμή του Κώστα Καφάση

Είπα να το χοντρύνω το παιχνίδι, ίσως γιατί χάνω βάρος και μου λείπει η εποχή της αθλιότητας. Χοντρός και καταθλιπτικός. Γιατί πάρα τους ψυχολογικούς αιώνες μου, τον τελευταίο καιρό μου έχει γυαλίσει ένα πιτσιρίκι, ετών 24. Κορμοστασιά, προφίλ, φωνή, περπάτημα – όλα τέλεια.

Το έχω ξαναπεί: αν δεν ήμουν αυτός που είμαι, θα ήθελα να ήμουν λαϊκός αρκουδόμαγκας. Να κυκλοφορώ με αγροτικό τύπου 4×4 τίγκα στο κοκκινόχωμα, άπλυτος, άλουστος, μουστακαλής, να συχνάζω σε κακόφημα μπαρ με τζιν σορτσάκι και στην πίσω τσέπη να προβάλει το Γκανιάν της εβδομάδος (βλ. περιοδικό ιπποδρομιών, μία περιοδική έκδοση που λάτρευε -πιστεύω- και ο Σαχτούρης). Σαγιονάρα, εννοείτε χασισωμένος, καλλιεργητής κάνναβης και να βγάζω τον καημό μου σε τζόνια, πριν το μπαρμπουτάκι με ένδυση σορτσάκι και άσπρη αθλητική φανέλα.

Αντ’ αυτού, το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνω πρεζόνι, να πίνω ουσίες και ξύδια σε παγκάκια, να με θεωρούν κουλτουριάρη και τρελό, να κάνω απόπειρες σπουδών και κάποιες αυτοκτονίας, να μην οδηγώ, να πηγαίνω με τα πόδια, αν έχω λεφτά να τροφοδοτούμαι με παγωμένες μπίρες από το περίπτερο, να μην έχω παίξει στη ζωή μου στοίχημα και να πηγαίνω -τουλάχιστον τον καλό καιρό- σε πλατείες, υπόγεια θέατρα, βιβλιοπωλεία και λοιπούς σεσημασμένους χώρους.

Κινήσεις στο χάος | Γιώργος Σαράτσης

Όπως ξυπνάς
και μπαίνει φως από παντού
πρωινό Κυριακής
όπως κλείνουν
οι κύκλοι
και τα στερεά ρευστοποιούνται
κι όπως δεν περιμένει
κανείς κάτι
απ’ τη ζωή
παρά εκείνη από εμάς –

Ποια νύχτα
και ποια πέλματα;
γουλιά καφέ
δροσερό αεράκι
αυταπάτες θ’ αντικαθιστούν
σταδιακά
την πραγματικότητα

Η φωνή της Βίκυς
κινήσεις στο χάος
γειτονιές ξεθυμασμένες
άγνωστοι
μέσα σ’ αγνώστους

Ό,τι σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι
η πρωταρχική σου άγνοια –
Πάει να πει τρέμουλο
επιληψία
Πάει να πει θάλασσα διασταυρωμένη
με δρόμους και άλση

Ό,τι συμβαίνει
θυμίζει όνειρο

[εικόνα]

Μερικά βιβλία είναι πιο ανθεκτικά απ’ άλλα | Κωνσταντίνος Τζαμιώτης

Ένας καλός φίλος, γνωρίζοντας την αγάπη που τρέφουμε παιδιόθεν για το μυθικό αθλητή δύναμης Τρομάρα, βρήκε τον τρόπο να επισκεφτούμε το σπίτι του και να τον γνωρίσουμε από κοντά. Ο θρυλικός αθλητής συγκινημένος από τον ανιδιοτελή θαυμασμό μας και τις δηλώσεις σεβασμού προς το πρόσωπό του, αν και πλησίαζε πια τα ογδόντα, μας έκανε μια μικρή επίδειξη των ανεξάντλητων ακόμη δυνάμεων του σκίζοντας μπροστά μας έναν τηλεφωνικό κατάλογο. Βλέποντάς μας να περιεργαζόμαστε εντυπωσιασμένοι το πάχος του εντύπου και να ομολογούμε πως τα δικά μας χέρια το πολύ-πολύ να κατάφερναν απλώς να το τσακίσουν,  δήλωσε πως και ο ίδιος κάποτε είχε αποτύχει με ένα βιβλίο, το οποίο έσπευσε να κατεβάσει από μια μικρή βιβλιοθήκη και να μας το παρουσιάσει. Όπως μας εκμυστηρεύτηκε, σε κάποια ιδιωτική παράσταση στην οικία του παλαιού πρωθυπουργού Κόλλια, ο οποίος ήταν επίσης θαυμαστής του, οι καλεσμένοι τού ζήτησαν να κόψει ένα σωρό χοντρά βιβλία, μα εκείνο το συγκεκριμένο, όσο και αν προσπάθησε, ίσα που κατάφερε να το τσακίσει. Από περιέργεια ρωτήσαμε αν έτυχε να το διαβάσει, μια και τόσα χρόνια μετά το φύλαγε ακόμη. Απάντησε πως ήταν άνθρωπος θεοσεβούμενος και ποτέ δε θα τολμούσε έστω και να ξεφυλλίσει το βιβλίο ενός άθεου που ξανασταύρωνε το Χριστό.

Με κομμένο το χαμόγελο | Στάθης Κεφαλούρος

Δημήτρη Ποταμίτη, τί κρίμα που δεν ζεις για να δεις και ν’ απολαύσεις
την τεθλιμμένη δικαίωση της “γραφικότητας”.

Θυμάμαι ακόμα το τελευταίο παράπονο σου για το ελληνικό κράτος που γραφικούς βαφτίζει όσους δεν το υπηρετούν πιστά.

Συνεχίζουν βέβαια αμετανόητοι να ειρωνεύονται
αλλά το κάνουν με κομμένο το χαμόγελο πια.

Κι αυτή είναι η πρώτη τους ήττα
από την τεθλιμμένη δικαίωση της γραφικότητας, η οποία δυστυχώς για όλους
θα είναι μάλλον και αιματηρή.

Το σώμα | Φανή Αθανασιάδου

Σκληροτράχηλο το σώμα
οι μύες παλεύουν μεταξύ τους
ποια ομάδα θα κυριαρχήσει στην άλλη
βλέπεις δεν αιματώνονται το ίδιο καλά όλες
έτσι οι συσπάσεις και οι απρόσμενες
εκρήξεις πόνου είναι συχνές
γι’ αυτό η νίκη θα κριθεί στα σημεία.

[Μέχρι τότε η καθημερινή άσκηση
έχει τον λόγο]

 [εικόνα: Jaya Suberg]