Καθρέφτης | Νίκος Λέκκας

Έχω κόψει κάθε δρόμο επιστροφής
Μελισσάνθη

…με μύθους ότι βαριά αρρώστια είναι η μοναξιά
και όχι Ελευθερία
Κατερίνα Γώγου

Κάθομαι και πίνω κάνα μπυρόνι σε μια ημικεντρική πλατεία, βλέποντας εφήβους να πηδούν θεόρατους φράχτες σχολείων για να πιουν κάνα τσιγάρο με ασφάλεια. Είναι περίοδος επιστράτευσης, σκέφτομαι, και μου κόβονται τα πόδια. Εγώ ούτε στην μπανιέρα με ευκολία δεν μπορώ να μπω.

Δεν έχω πτυχίο φιλοσοφικής για να το τρίψω στη μούρη των συχωριανών μου. Μόνος μου το παλεύω. Γι’ αυτό ταπεινά συγχωρέστε με αν αυτά που γράφω σας φαίνονται αμπελοφιλοσοφίες. Εξ άλλου την άμπελο δεν μπορώ να την αποφύγω, πλαισιώνομαι απ’ αυτήν. Το χωριό έχει γύρω-γύρω αμπέλια, είναι και η εποχή τρύγου, όποτε τα υμνώ. Άσχετα τι λένε, το αγαπώ το χωριό μου.

Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο και έχω την δυνατότητα να στέλνω μηνύματα σαν σε μπουκάλια, για την επικείμενη δολοφονία μου. Χρόνια το προσπαθούν -και είναι σίγουρο- κάποια στιγμή θα το καταφέρουν. Όχι ότι αφορά κανέναν, μόνο τη μανούλα μου που θα χάσει το πρωτότοκο με τον ίδιο τρόπο που έχασε τον σύζυγο της και πατέρα μου. Μόνο που του μπαμπά ήταν πιο στρέιτ. Μια σφαίρα στο κεφάλι. Αγαπώ τη μάνα μου όχι μόνο γιατί είναι μάνα μου, αλλά γιατί ότι έχω μάθει μού το έχει πληρώσει αυτή. Αρνήθηκα μόνο την σεμνοτυφία της και ως τώρα δεν μετανιώνω.

2 ποιήματα | Σιλουανός Χριστοφορίδης

Αιωνιότητα

Λοιπόν.
Πως τελειώνει όλο αυτό;
Υπάρχουν αρκετά σενάρια που παίζουν
χωρίς να ‘χω ιδέα ποιο θα υπερισχύσει.
Ο πόλεμος των τριών τροχών μαίνεται
και ‘γώ απλά μαντεύω καταλήξεις.

Στη συντομότερη πάντως,
κολυμπάω σε έναν αθηναϊκό δρόμο
και πνίγομαι στις καυτές του μπουρμπουλήθρες.
Κοιτάω πάνω ενώ η μύτη μου ξερνά πίσσα.
Παίρνω βαθιά ανάσα και ζαλισμένος κοιτάω κάτω.
Το δεξί μου χέρι τρέμει
και το αριστερό μου πόδι μουδιάζει.
Κανένας ιδιοπαθής τρόμος αυτή την φορά,
καμιά κρίση τρέλας.
Απλά ένας συνηθισμένος θάνατος
άπλα μια παύση των τροχών.

Φτερά μελάνης, Aksinia Mihaylova | μτφρ. Μαρία Δούμπα

Από τότε που βρήκε τα γυαλιά του,
αυτός ο άνδρας όλο και πιο συχνά χάνεται
στους δρόμους της πόλης
και να θυμηθεί δεν μπορεί ποιος είναι.
Δεν παρατηρεί πώς του δωματίου οι τοίχοι
λικνίζονται τ’ απόβραδο,
πληγωμένα πουλιά – τα βιβλία
πετούν απ’ τα ράφια
και φτερά μελάνης σκεπάζουν
τα καθίσματα και το τραπέζι,
θολώνοντας το περίγραμμα των αντικειμένων
και τα ματαιωμένα φιλιά.
Ο αέρας δεν φτάνει,
και γι’ αυτό δεν διαβάζει στα μάτια μου
την κούραση κι αυτό που αποσιωπώ,
ότι δηλαδή δεν είναι πια κάστρο
το σπίτι μου.

Στην κοιλιά του αυτός ο άνδρας κρύβει
αχόρταγο σφουγγάρι,
που όλη μου τη χαρά ρουφά.

Από τότε που βρήκε τα γυαλιά του,
δεν βλέπει τα κολλημένα στο σπίτι
σημειώματα με το: «πότισε τα λουλούδια!»,
και γι’ αυτό μαραίνονται αργά αυτά
όπως οι πόθοι μου
κι ακούγοντας τις ξένες φωνές απ’ έξω,
όλο και δυσκολότερα αναγνωρίζω τη δική μου.

Το διαζύγιο | Στάθης Κεφαλούρος

Εξωφρενική η δύναμη του ακαδημαϊσμού ακόμα και στις μέρες μας. Προφανώς διότι εκεί μπορούν ακόμη να κρύβονται συμφέροντα και μετριότητες.

Είναι θλιβερό να έχουν περάσει τόσο εμφατικά από τον κόσμο μας ο φουτουρισμός, ο υπερρεαλισμός, ο ντανταϊσμός και τόσα άλλα επαναστατικά ρεύματα και ‘μεις να μην έχουμε ακόμα αφομοιώσει την ανατροπή. Να μην μπορούμε να ανακατέψουμε όλα τα ανθρώπινα μαζί από κάθε εποχή. Να μας απαγορεύει η ακαδημία της κατασκευασμένης κοινής γνώμης να χρησιμοποιούμε την εμπειρία όλης της ανθρώπινης παρουσίας.

Πώς δηλαδή να εξηγήσω διαφορετικά το πανηγύρι που στήνεται κάθε καλοκαίρι στην Επίδαυρο με τόσες παραστάσεις αρχαίου δράματος; Αφίσες, προγράμματα, διαφημίσεις, συνεντεύξεις, παρασκηνιακές συζητήσεις για διανομή ρόλων , χρήματα, επιδοτήσεις, καλές ερμηνείες, κακές ερμηνείες.

Οι Άλλοι, Sabah Mohsen Jasim | μτφρ. Μαρία Ανδρεαδέλλη

Εκείνοι οι σπόροι δεν είναι πια δικοί μας,
οι αυθεντικοί κόκκοι σιταριού,
ούτε και το κίτρο.
Εκείνη η δεκαοχτούρα δεν είναι αυτή που γνωρίζω,
Αλί!
Αυτό δεν είναι το φημισμένο μυρωδάτο ρόδο μας!
Το παλιό Ιρακινό αγγούρι έχει χάσει την διακριτική του γεύση.
Ακόμα και το κορυφαίο γευστικότατο καρπούζι μας,
Δεν είναι πια τα ίδια!
Εσείς φίλοι∙ αδελφές και αδελφοί
δεν είχαμε ποτέ επίγνωση
Καρχαρίες ξεστράτισαν από το δρόμο τους
κολυμπώντας στο αραβικό μας ποτάμι
Ούτε έχουμε δει ασχημότερες θανατηφόρες αράχνες,
να παραμονεύουν μαζί μας στις φυλακές της Φαλούτζα!
Πώς και γιατί κροκόδειλοι περιφέρονται εκεί κάτω,
τέτοια επιταγή έχουμε να ξοφλήσουμε!
Η εισβολή των ΗΠΑ θα μπορούσε να επιφέρει την αλλαγή αλλά όχι ουσιαστική,
όχι την αληθινή
Μια αλλαγή προς το χειρότερο, όχι προς το καλό ή το καλύτερο.
Οι κληρικοί μας δεν είναι πια εκείνοι με τους οποίους αισθανόμαστε ασφαλείς,
Είναι διεφθαρμένοι & λανθάνοντες αδελφοί.
Εμείς, άντρες και γυναίκες δεν συμμετέχουμε σε συνεδριάσεις όπως παλιά!
Ακόμη και στο Κοινοβούλιό μας,
υπάρχουν ίδιοι τοίχοι με εκείνους τους διεσπαρμένους στους δρόμους των πόλεών μας,
εδώ κι εκεί.
Σε συνεδρίαση της λεγόμενης παιδείας και πολιτισμού,
κάποιος μπορεί να αισθάνεται πραγματικά απογοητευμένος∙
κανένα θηλυκό ίχνος, κανένα γυναικείο άρωμα.
Για όλα αυτά και την βαλλόμενη έρημο,
είμαστε περήφανοι για το τρελό εγχείρημα των ΗΠΑ!
Για να μας επιτρέψουν να απολαύσουμε μια μελαγχολική Λολίτα
& το παραμύθι με το λύκο,
η αυλαία στο τέλος πέφτει:
Του Αλί Μπαμπά ο κρυμμένος θησαυρός
κόβει την ανάσα και θρηνεί,
“Όλα άδειασαν”
Αλλά στα βάθη της σφύζουσας καρδιάς μας,
οι φυλαγμένοι κόκκοι του σταριού μας,
πρέπει σύντομα να ανακτηθούν!

[Babel, IRAQ]