Χθόνια αύρα
Ο Ναός του Καρδακίου∙
Οι Νύμφες να χορεύουνε σε κύκλο
Κι ο γερο-Ποσειδώνας να στενάζει.
***
Σολωμός
Αντιλαμβάνομαι γιατί ο Σολωμός
Το έριξε στο πιοτό∙
Η θέα απ’ τα Μουράγια.
Ένα βαρέλι βερντέας.
Ένα φλασκί ουίσκυ
Για τα βόλτα.
Τον βοηθάει να ξεχάσει τη δίκη∙
Πως οι Βρετανοί
Εγίναν φίλοι του.
Σκαρώνει στίχους στο μυαλό του.
Σπανίως
Τους αποθέτει στο χαρτί.
Αφηρημένος φαίνεται
στη Σπιανάδα.
Είναι και πάλι πίσω στο λόφο του Στράνη. Διαβάστε περισσότερα
Ο καθένας προχωράει στο σκοτάδι που αισθάνεται
Μια σκοτεινή πλευρά για κάθε τι υπάρχει
για κάθε στιγμή και μια τυφλότητα.
Τον θρόμβο πόνου που διαλύεται μέσα
στη ζωή να μετατρέψουμε
στην ευτυχία αυτών των ημερών
μέσα στο πάταγο μιας πίκρας παγιδευμένων.
Οι πεθαμένοι δεν επιστρέφουν απ’τον πέρα κόσμο
θα πρέπει να το μάθουμε οι ζωντανοί εμείς
που να ζούμε δεν ξέρουμε στον εδώ κόσμο.
Ο καθένας εισχωρεί στο σκοτάδι που αισθάνεται
κι όμως το φως δεν απαρνιέται τη ρεβάνς. Διαβάστε περισσότερα
Επιμέλεια: Κατερίνα Ηλιοπούλου
Οι σκιές μας προσπερνούν
Μία μέρα θα συναντηθούμε
σαν ένα χάρτινο καραβάκι μ’ ένα
καρπούζι που κρυώνει στο ποτάμι.
Το σκίρτημα του κόσμου θα
γίνει δικό μας. Με τις παλάμες μας
θα σκοτεινιάσουμε τον ήλιο και θα πλησιάσουμε
ο ένας τον άλλο κρατώντας φανάρια.
Μια μέρα ο άνεμος δεν
θ’ αλλάξει την πορεία του.
Η σημύδα θα σκορπίσει φύλλα
στο κατώφλι πάνω στα παπούτσια μας.
Οι λύκοι θα κυνηγήσουν
την αθωότητά μας.
Οι πεταλούδες θ’ αφήσουν
στα μάγουλά μας την άχνη τους.
Κάθε πρωί μια γριά
θα μιλάει για μας στην αίθουσα αναμονής.
Ακόμα κι αυτό που λέω έχει
ξαναειπωθεί: περιμένουμε τον άνεμο
σαν δύο σημαίες σε συνοριακή διάβαση.
Μια μέρα όλες οι σκιές
θα μας προσπεράσουν. Διαβάστε περισσότερα
Εσπερινός
Το φεγγάρι ανατέλλει.
Μυστικές πηγές,
απορροφημένες, γδύνονται∙
μια ιτιά πλέει στον κόλπο τους∙
ένα αηδόνι ακούει
ανάμεσα σε πούπουλα από όνειρα
παλμούς από σκιές.
Θωπεύει η νύχτα,
στεφανωμένη απ’ τις φωλιές,
ευαίσθητους, εύτακτους πύργους∙
η δροσιά βαίνει λεπτή,
γλειμμένη απ’ τα λουλούδια,
σκορπίζοντας ανάσες,
συριγμούς, ψίθυρους, φωνές …
Ω νύχτα ακριβής, σεμνή,
ευθεία, λιτή, γλυφή!
Ο ύπνος κρατά τα φεγγάρια σου
ειδυλλιακά σε κύλικες
σμιλεμένες από έναν άγγελο. Διαβάστε περισσότερα
i. Χείρων
Πού είσαι, άγρυπνο εσύ! που πάντα πρέπει
Δίπλα στην εποχή να περπατάς, που είσαι εσύ, φως;
Διόλου δεν κοιμάται η καρδιά, κι όμως μ’ εξοργίζει,
Και συνεχώς με περιστέλλει η έξαφνη νύχτα.
Καθώς βότανα ακολούθαγα του δάσους κι άκουγα
Ένα ήρεμο αγρίμι στον λόφο, ανώφελα ποτέ.
Ούτε ένα απ’ τα πτηνά σου δεν με παραπλάνησαν
Αφότου πανέτοιμο σχεδόν ήρθες εσύ,
Όταν πουλάρι ή κήπος σ’ αναζωογονούσε
Συμβουλεύοντας για χάρη της καρδιάς, που είσαι, φώς;
Αφυπνισμένη είναι ξανά η καρδιά, μα άκαρδα
Πάντα με ελκύει η σφοδρή νύχτα. Διαβάστε περισσότερα
