2 ποιήματα, Andrew Macmillan | μτφρ. Βασίλης Πανδής

Ένα δώρο

για εκείνους που δεν άγγιξα ποτέ για εκείνους
που ήθελαν να δουν ταινίες που ήθελαν
να μιλήσουν που ήθελαν ησυχία και είπαν πως
μιλούσα πολύ για εκείνον που είδα
βδομάδες μετά να γελάει για εκείνον που μου σέρβιρε
καφέ και δεν αναγνώρισε τα χέρια μου
για τους αισιόδοξους που γράφουν

τα ονόματά τους στους τοίχους στις τουαλέτες για εκείνους
που ποτέ δεν ζήτησα για εκείνους που ζήτησα
που δεν απάντησαν που άφησαν τον έρωτά μας
κρεμασμένο από τα τσιγκέλια της οροφής
εκείνης της πόλης σφαγείου για εκείνους
που έφυγαν και τακτοποιήθηκαν για εκείνους που ήθελαν
να μάθουν ήταν περίεργοι που κερδίσαν κάτι

από την κάθε συνάντηση χρησιμοποίησαν τον άλλον
που πήραν ό,τι χρειάζονταν για όποιον
πλήγωσαν που ένιωσαν κατακαμένοι για εκείνους που
δεν κατάλαβαν πως όλοι καίγονταν
για εκείνους που ποτέ δεν κοιμόντουσαν που πεθαίναν κάθε βράδυ
για εκείνους που είπαν πως θα σκότωναν γι’ αυτό για
όλους τους ένα δώρο ήμασταν νέοι είχαμε μόνο τα κορμιά μας

Επισκέψεις Κυριακής | Αντρέας Τιμοθέου

Στην εκκλησία σήμερα, κάποια κυρία φορούσε το άρωμα sunflower της Elizabeth Arden. Ήταν το αγαπημένο άρωμα της γιαγιάς. Είχα να το μυρίσω από τότε. Της το είχα πρωτοφέρει από ένα ταξίδι μου στην Φλωρεντία, κρατάω ακόμα το τελευταίο μπουκάλι. Ξεχνάω ονόματα, μα ποτέ πρόσωπα και αρώματα…

Καθόμουν πίσω από τον σκάμνο της, ανάμεσα σε άλλες γιαγιάδες, φίλες της δικής μου. Έπειτα, πήρε το βλέμμα μου τον γιο του κ. Ιωακείμ ή αλλιώς του κ. Ακείμη, έτσι τον έλεγα παιδί, μάλλον για ευκολία. Έφερα το πρόσωπό του στην μνήμη μου και έπειτα δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις μου… Ο κ. Ιωακείμ είχε ένα μικρό μπακάλικο, πολύ κοντά στο κομμωτήριο της γιαγιάς. Η γιαγιά για χρόνια είχε ένα καθιερωμένο ραντεβού τα απογεύματα Παρασκευής για χτένισμα και κάθε τρεις Παρασκευές για βάψιμο. Με θυμάμαι να χαζεύω όσο την περιποιούνταν και ως ανταμοιβή μου έδινε τότε μια ολόκληρη λίρα την οποία χαλούσα αμέσως στο μπακάλικο του κ. Ιωακείμ, παίρνοντας του κόσμου τα γλυκά (από τότε είχα αυτή την αδυναμία κι ας μη μου φαίνεται). Επέστρεφα στην ώρα μου με τις αγορές μου, η γιαγιά πλήρωνε τη κοπέλα του κομμωτηρίου, έδινε πάντα πουρμπουάρ στα άλλα κορίτσια και φεύγαμε. Αυτό γινόταν για χρόνια. Έπειτα, αυτή η ίδια κοπέλα που αγάπησε τόσο πολύ τη γιαγιά μου, όταν δυσκολευόταν να μετακινηθεί με τα πόδια, φρόντιζε να την παραλαμβάνει, να τη χτενίζει και να τη φέρνει πίσω στο σπίτι η ίδια. Ώσπου η γιαγιά έχασε εντελώς τα μαλλιά της από τις θεραπείες και έπρεπε να βάζει περούκες.

Πάντοτε ήμασταν γυμνοί | Βαγγέλης Κοκκάρης

Ο δούρειος ίππος

Το παρελθόν ζητάει ολοένα και πιο πιεστικά το μερίδιο του
στους δρόμους του χρόνου που μας μένει.
«Κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ» η αλήθεια είναι
και
ίσως ο μόνος που μπορεί να μετρήσει
τον σφυγμό του ουρανού
είναι τα σύννεφα που φτιάχναμε παιδιά.

Στο μεταξύ
το αλογάκι του λούνα παρκ
που βρίσκεται έξω από την πόρτα μας
κρύβει μέσα του
το γυμνασμένο στράτευμα του Γάλβα

***

Η διορία των λουλουδιών

Ίσως η μόνη απάντηση
να είναι
οι παιδικές ερωτήσεις.
Παίρνουμε το πάζλ της καθημερινότητας
και το πετάμε στον αέρα,
σκεπτόμενοι
πως ίσως
η απάντηση να κρύβεται
στο κέντρο της θάλασσας.

Ας μην το κρύβουμε άλλο: Πάντοτε ήμασταν γυμνοί.
Ας μην το κρύβουμε άλλο: Η μόνη μας πατρίδα είναι τα παιδικά Καλοκαίρια.

Οικόσιτο γρασίδι | Βαλάντης Βορδός

Πρέβεζα

Για πες
σου μιλάει για ποίηση;
πολλοί μιλάνε
λίγοι έχουν να πουν
Γι’ αυτούς που μάτωσαν
να μιλήσουν
η Πρέβεζα στάθηκε
το ένδοξο ανάχωμα

***

Πομπηία

Ανδρόγυνο
ο ένας δίπλα στον άλλον
μέσα στον τάφο
προσδοκία μεταφυσικής;
επιτομή ρομαντισμού;
η απλά η τέλεια αυτοκτονία

***

Εκ των ων συνετέθη

Καθόταν παραδομένος
με τα χέρια ριγμένα στα γόνατα
αν του ’ριχνες ένα κουβά νερό
λάσπη θα γινόταν

***

Οικόσιτο γρασίδι

Το περιφραγμένο γρασίδι
ποτίζεται λιπαίνεται κουρεύεται
με κηπουρό ή μη
Δεν περπάτησαν πάνω του
ζώα απεγνωσμένα για τροφή
λύκοι πονηρά αλεπουδάκια
δεν κατούρησαν κάθε κρυφή
του γωνιά
πουλιά πέρασαν και δεν φώλιασαν
παιδιά σπρώξαν πάνω του ποδήλατα
και τα πλαστικά τους φορτηγάκια
δεν έκανε ποτέ του κεφαλιού του
επαναστάσεις και τέτοια πράγματα

Φράχτες δεν ξεπέρασε στο ύψος
αργά η γρήγορα πάντα κοβόταν
όταν ερχόταν η ώρα
Σε λόφους ξεραίνεται στην άκρη
των κτημάτων
που πάνω τους κάθε σημαία
γέρνει και πέφτει
χωρίς άνεμο

Λίγες μέρες πριν τις επιθέσεις | Στάθης Κεφαλούρος

Ήρθε η ώρα της επιθεώρησης των καταφυγίων.
Μην περιμένετε πια ν’ ακούσετε συναγερμό. Παλιά ήταν αυτό.
Σήμερα τον συναγερμό τον βλέπουμε κάθε βράδυ στα δελτία των οκτώ,
μπορεί και πιο νωρίς
και να αιφνιδιαστείς.

Δεν είναι ότι φοβάμαι ούτε πως είμαι απαισιόδοξος,
μα ήλθε αλήθεια η ώρα της επιθεώρησης των καταφυγίων.
Φροντίστε τα όσο είναι καιρός.
Αυτά βρήκα ως τώρα εγώ.
Τον Θεό, την ποίηση, τον έρωτα
κι αν είναι δυνατόν
όλα αυτά μαζί
στην εξοχή.

---

* Αφιερώνεται στον ποιητή απ’ τη Συρία Nazih Abou Afash
με την ελπίδα να είναι εν ζωή

>> ποίημα από την πρόσφατη συλλογή του Στάθη Κεφαλούρου, Ο Αδάμ ονοματίζει τα ζώα, εκδόσεις Λέμβος, 2019

---

φωτογραφία: Πάνος Κεφαλάς