Nemuri | Πασχάλης Κατσίκας

Μαζί μου
ολόγυμνος μπορείς να κοιμηθείς
Την παρθενιά μου
απαγορεύεται να πάρεις
Μόνο το άγγιγμα επιτρεπτό
στις ώρες της νυχτερινής μου νάρκης
Παλλακίδα ονείρων
στον ίδιο μου τον οίκο
Δεν χρειάζεται
ακριβά
με την ψυχή σου να πληρώσεις
Με θείο μυστήριο να δεσμευτείς
στη γυμνή αγκάλη μου
όνειρα για να κάμεις

Ο γέρο Χίτο σε άτι ιππεύοντας πετούσε
με πεταλούδας τα φτερά
Κι ο νεαρός Ιτάκι κόι αιωνόβιο τσαλαβουτούσε
γύρω στα νούφαρα
Με έπεισες
το δικό σου μαζί πως θα βιώσουμε
Δίχως φιλοδοξίες ολάκερη η ζωή μου
Πόσο
αγόρασα τις δικές σου τελικά;
Τόσο
ελλιποβαρής κατέληξε η ψυχή μου.

~

* Nemuri (Νεμούρι): βαθύς ύπνος στα Ιαπωνικά

---

Ο Πασχάλης Κατσίκας του Πέτρου γεννήθηκε στο Reutlingen της Γερμανίας το 1971. Από το 1977 ζει στην Κομοτηνή. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης (1989-93). Εργάστηκε ως βιβλιοθηκονόμος στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Κομοτηνής (1996-98). Από το 1998 εργάζεται στην Βιβλιοθήκη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Τεταρτημόρια κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2019.

Advertisements

Ένα κομμάτι ύφασμα μόνο | Σταυρούλα Α. Γάτσου

Σχεδίασμα επάνω σε ένα φιλί

(ήταν ωραίο εκείνο το φιλί)

Ήταν ωραίο εκείνο το φιλί
Βραχώδεις αποστάσεις περιπετειώδεις, γυμνές
Φιλί. Βαθύ.
Θαρρείς η γλώσσα άγγιξε τον ομφαλό της γής.
Ωραίο φιλί.

Χωρίς υπόσχεση, αγωνία
Χωρίς προσμονή
Κι ας ήθελε να διαρκέσει πιο πολύ.

Να ’τανε κι άλλα
Να ’τανε χρόνος
Να ’τανε νύχτα
θάλασσα, ερημιά…

Ήταν ωραίο εκείνο το φιλί.
Που αδιάκοπα ρωτάει:
«Να σε φιλήσω πάλι;»

Για τον Εβενουργό του Κωνσταντίνου Παπαργύρη | Γιώργος Σαράτσης

Για όλα οι λέξεις. Για όλα οι λέξεις ευθύνονται.

Ο Εβενουργός αποτελεί την πρώτη εκδοτική απόπειρα του Λαρισαίου εικαστικού Κωνσταντίνου Παπαργύρη που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2016 από τις εκδόσεις Περισπωμένη.

Δυσκολεύτηκα να καταλάβω αν πρόκειται για ενιαίο ποιητικό σχεδίασμα ή για… πολυμορφική συλλογή στίχων, δοκιμίων, ελεγειακών στοχασμών με ψήγματα ερωτικής πρόζας. Μάλλον, διαφαίνεται η κλίση του ποιητή στον αφορισμό και το επίγραμμα, παμπάλαια συνήθεια των Ελλήνων.

Αναζήτησα στην ανάγνωση κάποια κλειδιά ή αντικλείδια. Δεν είμαι σίγουρος αν στάθηκα τυχερός. Υποψιάζομαι ότι βρήκα μία απάντηση στο τρίστιχο Μαθητεία της σελίδας 65, χαρισμένο στον Τσαρούχη:

Γιατί η φύση μάς χαρίζει τόσες ευθύνες;
Η ευτυχία του ανθρώπου του 21ου αιώνα
Διαρκεί όσο ένα κατούρημα.

Κρίσιμος ο εσωτερικός διάλογος που αποτυπώνεται στις 90 περίπου σελίδες της έκδοσης. Λέξεις δύσκολες, λαξευμένες στο βαρύ, πυκνότατο σώμα ενός ακατέργαστου εβένου. Ο αριθμός επτά, το θηλυκό αρχέτυπο του κόσμου, ο Σαίξπηρ και ο Μπαλζάκ για τον φόβο του σήμερα. Χτύπησε αλλιώς η καρδιά μου στο παρολίγον πεζό της σελίδας 71. Ακολούθησα συμβουλές χρήσης καπέλου κι έμεινα να αναρωτιέμαι σε ποιον υποσχεθήκαμε ότι θα υπάρξουμε και γιατί· ή ποια είναι η δεύτερη ζωή μας, η Σολωμική;

Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός πάντα πίσω και πάντα μπροστά μας. Γιατί ο Σολωμός (μας) δίδαξε με το παραπάνω. Και στην επιλογική σελίδα, η λέξη που σπάνια πια εννοούμε. Μόνο που αδυνατώ ακόμα να συλλάβω ποια θα μπορούσαν να είναι τα υπάκουα πνεύματα των Κυθήρων.

Τις περισσότερες φορές
Επιστρέφουμε σε…
Χώρους σεπτούς

Ο Παπαργύρης επιχειρεί μία γραφή κρυπτική, στα όρια σχεδόν του διανοουμενισμού. Θέλω να πω, προσπάθησα να ακολουθήσω την στιχουργική του αναρρίχηση κι όσο βάδιζα υποχωρούσαν υλικά και χρώματα σκορπίζονταν στον χώρο. Λεκτικές ολισθήσεις από την ηδονή ως τη μνήμη θανάτου. Άλλωστε:

Το αληθινό ποιόν του καθενός
Εξηγείται πίσω απ’ τις γραμμές

Ορίστηκα και ζούσα | Ηλίας Κουρκούτας

ανάμεσα στον ουρανό και το ηφαίστειο
τον δαίμονα αέρα, το κόκκινο βαθύ
ανθρώπινο ποτάμι
διχασμένος σε δυο καιρούς
και καταιγίδες
ανάμεσα σε παγωμένα μέλη,
μόρια αγάπης
και κύτταρα της θλίψης,
την Κόρινθο και την Κολχίδα
τη Μήδεια και τη Γλαύκη

δυο ηπείρους
και ορίζοντες
δυο μοίρες και πολέμους
ανάμεσα σε μια πατρίδα
και ολέθριες ζωές
Ιάσονας, Ηρακλής,
και δον Κιχώτης
ίσως όλα μαζί και χωριστά
όπως τα βράδια στη θερινή Μεσόγειο
όταν η κοιμισμένη νύχτα
απλώνει ένα σεντόνι στη γη
εισχωρεί στο σώμα και στον ύπνο
σαν υπερφυσική μητέρα

[εικόνα: Γιώργης Σαράτσης]

Το τίμημα της μετριότητας | Γιώργος Σαράτσης

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά…», γράφει στα Μικρά Έψιλον ο Οδυσσέας Ελύτης. Μια αλήθεια ικανή να μας ωθήσει να διακρίνουμε ποιότητες και ευαισθησίες σε έναν κόσμο που ’χει χάσει την ταυτότητά του στα διεθνή παζάρια των τεχνοκρατών και της προόδου.

Μπορεί αυτής της πατρίδας να μην της έλαχε η άνεση και το σθένος χωρών του “πρώτου κόσμου”, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ την αρχέγονη θλίψη της. Κι η θλίψη, αντί για αφορμή ενδοσκόπησης και δημιουργίας, έγινε θηλιά στο λαιμό της. Είναι να απορεί κανείς πως το θαύμα της ύπαρξης μετουσιώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες σε μια θλιβερή μετριότητα άνευ περιεχομένου.