2 ποιήματα | Στάθης Κεφαλούρος

Έπειτα τον ρώτησαν αν τα κείμενά του έχουν έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Απόρησε. Σκέφτηκε το αυτονόητο.
Η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική κι η λογοτεχνία, ακόμη και η αρχιτεκτονική
πάνω στο σώμα γράφονται πρώτα και μετά στο χαρτί.
Προτίμησε να μην πει τίποτα. Ύψωσε ένα λουλούδι. Στην υγειά σας.

***

Τόσοι αριθμοί. Όλοι περιττοί. Τόσες πράξεις. Οι περισσότερες μάταιες.
Η ζωή μέχρι το τρία ξέρει μόνο να μετρά. Το ίδιο και η νύχτα. Τρεις ήταν αυτοί.
Τρεις είμαστε και ‘μεις.
Τρεις κι οι μεγάλοι Τραγικοί. Ένα δύο τρία δημιουργία.
Αν ντε τγουά. Τα υπόλοιπα νούμερα είναι για τους εμπόρους.

[φωτογραφία]

Το αγόρι και ο ύπνος | Στράτος Φουντούλης

Υπάρχουν γεγονότα που συμβαίνουν πριν και μετά το τέλος. Όποιος θελήσει να εισχωρήσει ανάμεσα σε αυτά τα όρια∙ για ένα διάστημα είναι χαμένος. Όχι πολύ. Αρκετά όμως ώστε να σκεφτεί ότι κακώς είχε θεωρήσει τη ζωή του ατέλειωτη. Υπόσχεται στον εαυτό του ότι το κάθε λεπτό που θα ζει θα ξεχειλίζει από ποσότητες ζωής. Κάνει αυτή την υπόσχεση μυστικά – ενώ κοιτά από το παράθυρο ενός λεωφορείου, ή στέκεται μοναχικά στην γωνία ενός ανελκυστήρα.

Αιτιολογεί το στιγμιαίο αυτό γεγονός, με το ότι δεν ένιωσε ποτέ τελείως χαμένος, ελάχιστα μόνο – εδώ αναδύεται η τραγωδία του να είσαι έστω ελάχιστα χαμένος.

Μπολσεβίκος | Αλέξανδρος Αραμπατζής

Το φεγγαρόλουστο κορμί της δεσποινίδος Ο

Γιατί η πόρνη νύχτα με το ξεδιάντροπο φεγγάρι φεγγοβολάει
Τον πόθο στο γυμνό καθάριο κορμί σου ω φεγγαρόλουστη δεσποινίς Ο
Γιατί το αίμα σου βράζει με το αίμα μου στις αρτηρίες της κόλασης
και με ξεσπιτώνει από το μωρόπιστο όνειρο που έζησα πλάι σου
Γιατί όταν το μυστήριο της σάρκας σου σπινθήριζε σπασμούς στο δέρμα μου
Η επιδερμίδα μου καιγόταν σαν σπαρματσέτο σε φλεγόμενη άβυσσο
Δεν ξέρω ποιο φεγγάρι σε μεταμόρφωσε σε πουτάνα θεϊκή ω δεσποινίς Ο
Μα ξέρω πως τ’ αχνάρια σου σα βεντούζα κολλήσανε στ’ αχνάρια μου και με στύφανε σαν σάπιο πορτοκάλι

2 ποιήματα | Αθανάσιος Κριτσινιώτης

Αίμα τρέχει
από τις τρύπες των άστρων
κάποιος πάλι σφάζει όνειρα
στον ουρανό…
Κόκκινες, ματωμένες, κουρτίνες
κλείνουν ξαφνικά τα παράθυρα
Κάτι τερατώδες
φτεροκοπάει
πάνω απ’ τις στέγες…
Το στόμα ανοίγει,
μια παράξενη κραυγή
πριονίζει τον ορίζοντα…

***

H γυναίκα με το κόκκινο καπέλο
και τα μπλε γυάλινα νύχια
χαράζει το πρόσωπό της
μικρές κόκκινες σταγόνες αίμα
λάμπουν στην σκοτεινή νύχτα…

[φωτογραφία]

Stéphane Mallarmé, Μάταιο Διάβημα | Μετφ: Γιώργος Κεντρωτής

Πριγκίπισσα, στη μοίρα κάποιας Ήβης φθόνος μ’ έχει δέσει,
και ανθίζει αχνά όποτε τα χείλη σου φιλάνε το φλιτζάνι·
μα ζέση κι αν ξοδεύω, αφόταν έχω μπει σε ιερέως θέση,
γυμνός δεν πρόκειται ποτέ ν’ απεικαστώ σε πορσελάνη.

Δεν μ’ έχεις σγουρομάλλικο σκυλί σου, πάντα νά ’ν’ στη μέση·
κι ούτε είμαι καραμέλα σου, ψιμύθιο, μπαίγνιο σου και πλάνη.
Καλά το ξέρω: το δικό σου βλέμμα επάνω μου έχει πέσει –
ξανθιά μου, ω, οι κομμωτές σου εσέ είναι χρυσικοί παραδεισιάνοι!

Ονόμασέ με… εσύ που απ’ τα βατόμουρα έχεις κοκκινάδι
και γίνονται τα χαμογέλια σου γλυκών αμνών κοπάδι
και πόθους βόσκουν και βελάζουν στις πλαγιές του ονόματός σου…

Ναι, ονόμασέ με… εμένα που ο Έρως με φτερούγες ριπιδίου
με ιχνογραφεί στους ήχους λικνιζόμενου αυλού και αιφνιδίου –
πριγκίπισσά μου, κάνε με ποιμένα του μειδιάματός σου!

***

[Ο Stéphane Mallarmé (1842-1898) υπήρξε Γάλλος συμβολιστής ποιητής και κριτικός. Το έργο του επηρέασε επαναστατικές σχολές τέχνης των αρχών του 20ού αιώνα, όπως τον κυβισμό, τον φουτουρισμό, τον ντανταϊσμό και τον σουρρεαλισμό. Έγινε γνωστός όταν ο Βερλαίν τον συμπεριέλαβε, μαζί με τον Ρεμπώ και τον Κορμπιέρ στο δοκίμιό του “Οι καταραμένοι ποιητές” (Les Poètes maudits, 1883)]