2 ποιήματα | Ζαχαρίας Στουφής

Η γνωριμία

Ήταν ένας φοβερός τύπος που χτυπούσε τα κουδούνια
των αγαπημένων του ανθρώπων -πρωινές ώρες συνήθως-
και τους εκλιπαρούσε να τον καταστρέψουν
και αυτοί αντί να τον βοηθήσουν –τι κρίμα-
τον αγαπούσαν ακόμα περισσότερο.
Έπιανε παρέες με τους ολότελα τελειωμένους
μπας και καταλάβει το μυστικό της καταστροφής τους
μα αυτοί πίστευαν πως έχουν μια επιτυχημένη ζωή
και μια αστείρευτη ελπίδα για ό,τι καλύτερο.
Προσπαθούσε απεγνωσμένα να βάλει ένα τέλος
στις μικρές γελοίες επιτυχίες του και στην
καθημερινή μετριότητα της κανονικότητας.
Έλεγε και ξανάλεγε:
Εμένα δεν θέλει κανείς να με καταστρέψει,
ούτε ο ίδιος μου ο εαυτός.
Ως που μια κοινή φίλη, θέλησε να μας γνωρίσει,
μας έκλισε ραντεβού στο μπαρ το ναυάγιο και πήγα.
Κάθισα στην άκρη του μπαρ δίπλα στο μεγάλο
καθρέπτη και τον περίμενα κοιτώντας την πόρτα.
Πέρασε μισή ώρα και δεν εμφανίστηκε.
Όμως, καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω
γύρισα από την άλλη και τον είδα μέσα στον καθρέπτη
να με περιμένει από πάντα.

***

Δήλωση διακοπής εργασίων

Πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία
δεν μπορεί με τίποτα να συνεχιστεί,
δεν γίνεται να κοροϊδεύω άλλο τον εαυτό μου,
-για εσάς δεν έχω πρόβλημα-
Όμως εγώ δεν το αντέχω
γι’ αυτό δεν θα ξαναγράψω ποιήματα.
Δεν μπορώ άλλο να κλαίω
με το γκάζι κολλημένο στην εθνική
και μετά από είκοσι χρόνια ποίησης
να μην έχω καταφέρει να καταστραφώ
όπως όλοι οι σπουδαίοι ποιητές.
Τί έκανα λάθος εγώ δηλαδή:
Δεν ήμουν εγώ ο καλύτερος κτηνοβάτης του χωριού;
Δεν ήμουν ο βιαιότερος παιδεραστής του ορφανοτροφείου;
Τόσα γυναικόπαιδα δεν σκότωσα στον πόλεμο;
Νομίζετε δηλαδή ότι εν αγνοία μου παντρεύτηκα την μάνα μου;
Ή μήπως νομίζετε πως έδωσα ποτέ αγάπη σε άνθρωπο;
Γιατί… γιατί…
αφού όλα τα έκανα σωστά
γιατί ακόμα δεν έχω καταστραφεί;

Ο λεκές | Ιφιγένεια Σιαφάκα

Μακάριος ο μη συναισθανόμενος – χρησιμοποιεί λέξεις ανάμεσα στα γεύματα και στα δισκία του διαβήτου·  μετά το ρέψιμο του ιδεολογικού αιθέρος σε ομηγύρεις εκλεκτών και σε ρετάλια γοργοπόδαρων συνάξεων· μπρος από συντοπίτες αλεσμένους στη βελόνα της καμήλου· κάτω από αριστερές γροθιές με μπούρκες στην ουρά για τη σφραγίδα πρωτοπόρου· σε σοσιάλ ρεάλ γονυκλινείς  μπροστά από βωμούς Μεγάρων – Μάη μήνα όλα αυτά· σε υπερτασικές κλίμακες «σοφών» με ένδειξη στο τέρμα «μωραίνει ον Κύριος βούλεται απολέσαι»· σε στάσεις ερωτικές ή απλές ή δίσημες, πάντως κουλές, με ασύνειδες υπερτροφίες του θανάτου· σε στρουμπουλές νύχτες που απομυθοποιούν τις Σταχτοπούτες και βράζουν τον Πήτερ Παν σε χαμομήλια· πριν από αλεπουδόφιλα, λυκοφιλίες, γατοαλαμπρατσέτες, αρκουδοχαιρετούρες, επισκέψεις σε κήπους, μουσεία, θέατρα, καφενέδες, σινεμά, οίκους εκδοτικούς και ανοχής και οικείους· λέξεις όπως, ας πούμε, «μνήμη, επιθυμία, έγκλημα, κουλτούρα, ευθύνη, εντιμότητα, αλήθεια, τύψεις και έρως» και πολλές άλλες ακόμη κομμένες σε φέτες στα ανθρώπινα, που, προσωπικώς, βαριέμαι ελλείψει χρόνου να απαριθμήσω. Διότι. Πρέπει να ταΐσω το γατί μου, να κατουρήσω όρθιος, προσέχοντας να μην αφήσω  στίγματα πάνω στη λεκάνη και να υποδεχθώ ένα έγχορδο βατράχι, που το ’σκασε από τη λίμνη, κρατώντας ένα αδιάβροχο λεξικό κόκκινο των συνωνύμων για όλα τα τερατώδη πλάσματα των μύθων· τη λεία, δηλαδή, μίας απλής και μόνον παρατήρησης, που εγγυάται παραμυθία στον μακάριο, πως μόνον μια λέξη, όπως κουάξ ή καλημέρα  –που πάει να πει στο κόκκινο λεξικό των συνωνύμων των βατράχων τρουμπουξαααοκλουκ–, είναι αρκετή για να δηλώσει το ανθρωπίνως το. Τώρα μόλις κατούρησα, και άφησα λεκέ.  Τρουμπουξαααοκλουκ!

Εντάξει;

Συνέντευξη Γιώργου Κορδέλλα στον Νίκο Λέκκα

Αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε στις καπνιστικές ομάδες του σχολείου, η πολύκροτη τηλεοπτική σειρά του Mega «Αναστασία» ήταν το θέμα συζήτησης για τα αλάνια… της τουαλέτας. Ο λόγος, το θέμα της σειράς. Μια κοπέλα 20 χρονών που σπουδάζει υποκριτική και βγάζει τα προς το ζην ως μοντέλο, γνωρίζει έναν ώριμο φραγκάτο κύριο, που τον ερωτεύεται και είναι μαζί του, και –σχεδόν ταυτόχρονα– γνωρίζει κι έναν ευαίσθητο νεαρό που επίσης ερωτεύεται και τα φτιάχνει μαζί του. Οι δύο άντρες είναι στην πραγματικότητα πατέρας και γιος αλλά η Αναστασία το ανακαλύπτει κατόπιν, μετά το «κονταροκτύπημα» εντός της. Σεναριογράφος της σειράς η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και σκηνοθέτης ο Γιώργος Κορδέλλας. Στις τουαλέτες καμία αναφορά στις αρετές του έξω από κάθε στερεότυπο (για την εποχή) σεναρίου και καμία αναφορά για τις αρετές της εξέχουσας (για κάθε εποχή) σκηνοθεσίας με εξωτερικά γυρίσματα σε υπέροχους χώρους, κάτι που δεν ήταν δεδομένο τότε, μια και οι σειρές της τότε τηλεόρασης είχαν στείρα γλώσσα και τα γυρίσματα γίνονταν μέσα σε σχεδόν κακόγουστα πλατό. Το θέμα ήταν αποκλειστικά τα γυμνά, στοχεύοντας και σχολιάζοντας μόνο τις ερωτικές σκηνές της σειράς, αν και η σειρά αυτή ήταν κατεξοχήν κοινωνική. Ερωτευμένος κι εγώ τότε με μια χαρακτηρισμένη ως εύκολη Αναστασία είχα ονειρώξεις με πρωταγωνίστρια τη δική μου Αναστασία σε σκηνικά ανάλογα με εκείνα των πλάνων του Γιώργου Κορδέλλα.

Μία ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη | Βαγγέλης Ψαραδάκης # 1γ

Ο τόπος και ο χρόνος γραφής

Ολόκληρο το υλικό της ανέκδοτης σατιρικής συλλογής του Ν. Λαπαθιώτη, οι Μονόλογοι του καημένου του Αντωνάκη!, τα 26 (+ 2) ποιήματα και η –από μιαν άποψη σιαμαία– συνοδευτική επιστολή, γράφτηκαν στην Αθήνα, προφανώς στο ιδιόκτητο πατρικό σπίτι του λογοτέχνη, στην οδό Κουντουριώτη 23 και Οικονόμου γωνία, ή τέρμα Μεθώνης, στα Εξάρχεια.

Ο χρόνος γραφής των Μονολόγων φαινομενικά και μόνο είναι 4 χρόνια, από το 1933 έως και το 1936. Στην πραγματικότητα όμως είναι 3 ημερολογιακά έτη. Διαρκεί ρητά, σύμφωνα με το πρώτο αλλά και το τελευταίο χρονολογημένο ποίημα της συλλογής, από τις 15–6–1933 έως και τις 14–5–1936.

Δεδομένου του γεγονότος ότι τα δύο πρώτα ποιήματα της συλλογής είναι παντελώς αχρονολόγητα στο χειρόγραφο, μπορούμε να χρονολογήσουμε την αρχή σύνθεσης  των Μονολόγων νωρίτερα από τα μέσα Ιουνίου του 1933.

James Joyce, από την “Μουσική Δωματίου” | μτφρ. Μαρία Ανδρεαδέλλη

I.

Χορδές σε αέρα και γη
Κάντε γλυκιά τη μουσική
Χορδές πλάι στου ποταμού τις όχθες
Όπου σμίγουν οι ιτιές.

Κατά μήκος του ποταμού ηχεί μουσική
Επειδή η Αγάπη πλανιέται εκεί
Στο πανωφόρι του άνθη χλωμά
Σκουρόχρωμα φύλλα στα μαλλιά.

Όλα παιχνιδίζουν απαλά
Στη μουσική το κεφάλι κλίνει ελαφρά
Και τα δάχτυλα περιπλανώνται επάνω
Στο μουσικό όργανο.