Ποιήματα | Αλέξανδρος Ανθούλης

Αποτίμηση

Προσπαθώντας να προσδιορίσει
σε τι πέτυχε περισσότερο
–ή έστω σε τι απέτυχε λιγότερο–
διερωτάται αν γνώρισε ποτέ
–έστω μία– πραγματική επιτυχία.

***

Πιστοποιητικό θανάτου

Είχαν βάσιμες υποψίες
ότι πέθανε.
Όταν δεν ανταποκρίθηκε
στην άνοιξη,
βεβαιώθηκαν.

***

Νοερή επίσκεψη

Επίσκεψη νοερή
–διαρκείας ονείρου
κι αληθινή όσο το όνειρο–
τη νύχτα φώτισε
και σκίασε τη μέρα.

***

Ύστατη πράξη

Εξαπατημένος από το όνειρο
και προδομένος από τη ζωή
–καταφύγιο μην έχοντας–
βαρύ παλτό ενδύθηκε
ν’ αντέξει –ίσως– θέλοντας
στον διαρκή χειμώνα.

---

πηγή εικόνας: https://www.square.gr/to-kokkino-spiti-kai-h-dinastia-twn-malliwn/29269

Σκοτάδι | Αλεξία Βίκτωρος

Είσαι εσύ μες στο σκοτάδι
γίνεσαι μέρος του
ο παρατηρητής με κρίνους στα μακριά του κέρατα
λουσμένος με φεγγάρια
στον γκρεμό στέκεται
ήδη ύποπτος
όπως το οτιδήποτε έμεινε ή προδόθηκε
– Κ α ν ε ί ς, κανείς δε μου χρωστάει συγκυρίες –
αγέρωχο με άρωμα πεύκου, λιβανιού και
πάντοτε πολλών ψαριών μες στα ξυρισμένα τριαντάφυλλα·

δαιμονοποιείται ο θάνατος,
ενώ είναι η μόνη εμπειρία που ξεχνιέται τόσο εύκολα το επόμενο διάστημα
μεταξύ της στιγμής μιας πτώσης και της διάρκειας της εκδίκησης
ενός εραστή σε συνεργασία με τη μάνα σου.

Ενυδρείο | Νίκος Κωσταγιόλας

Αυτός ο γυάλινος τοίχος ο αδιαπέραστος
που βαδίζει μαζί μου
είναι η μέρα η ανυπόμονη
είναι οι μυριάδες αυλακιές
– τα λούκια του προσώπου μου –
είναι οι μαύρες σακούλες,
σαν νυχτερίδες αγκυροβολημένες
στα γείσα των ματιών
εκεί όπου στροβιλίζεται
εσαεί ωραιόμενη
του ήλιου η ακίδα
ή τροχάζουν τέθριππα ακατάπονα
στους δροσερούς, φιδίσιους δρόμους
κάτω απ’ του απείρου τους κυπαρισσώνες

Τα χέρια μου είναι δυο σαράβαλες φτερούγες
τα πόδια μου κάποιας λοκομοτίβας
άβουλης πόδια
τα δε μάτια μου, πάνω απ’ τον ώμο σαν κοιτάξω
είναι δυο φινιστρίνια
απ’ όπου παρελαύνουν
ντυμένες φράκα τελετουργικά
και κρινολίνα πάγχρωμα
όλες εκείνες οι ευτυχίες
που δε θ’ αυτομολήσουν από κανενός την τσέπη
για να τις βρω τυχαία εγώ
σαν πεντοδόλλαρα σκύβοντας
πλάι σ’ ένα ναυάγιο αύτανδρο με προοπτικές
που βγάζουν ασπροπρόσωπα τα ονόματά τους

Είναι κάπου εκεί που αντιλαμβάνομαι
πως είμαι ενός ενυδρείου
το κύριο έκθεμα
κι εκείνα τα σουβλίσματα στις κόρες
είναι οι καταπράσινοι καιροί
του παιδιού που υπήρξα
που αναλάμπουν σφύζοντες ζωή
καίτοι διαιώνια ανίκανοι
φριχτά ν’ ανακληθούν

Κλόουν | Δημήτρης Καρπέτης

Παρατημένα τα εργαλεία σκούριασαν
η ανέχεια σκέπασε τα ροζιασμένα χέρια.
Στην άκρη του ματιού
η ελπίδα μεγαλώνει.
Σήμερα θα φάμε ψωμί
αχνίζει καίει τον ουρανίσκο
καθώς καταπίνουμε τη σάρκα του.
Οι μεγάλοι αποφάσισαν
να κάνουμε τους κλόουν
ζωντανοί να συνεχίσουμε.
Το απόθεμα δύναμης μικραίνει,
η τροφή τελειώνει
όπως καθόμαστε αμέριμνοι.
Αγωνιούμε πότε
θα μας καλέσουν
να ξαναζωντανέψουμε
φορώντας τα ψεύτικα χαμόγελα,
τα στημένα αστεία,
τα χρωματιστά τα ρούχα.
Κλόουν τα κατάφερες και σήμερα
το υπέροχο ξεροκόμματο
σε περιμένει στην έξοδο.
Ίσως αύριο να φας ξανά
από σένα εξαρτάται…
είναι θέμα ευθύνης ατομικής.

2 ποιήματα | Δημήτρης Μπαλτάς

Βαφτίσια

«Σκοτώθηκε ακαριαία» δήλωσαν.
«Θεός σχωρέσ’ τον» μοιρολόγησαν.
Είκοσι εφτά χρόνων παλικάρι
έπεσε απ’ την ξεχαρβαλωμένη
σκαλωσιά στο γιαπί που δούλευε
για ένα ξεροκόμματο.

Έφυγε ανάσκελα
με τα μάτια του ορθάνοιχτα
και το κεφάλι του βουτηγμένο
σε μια λίμνη αίματος.

Και τώρα «Θεός σχωρέσ’ τον» λένε
και βαφτίζουν τη δολοφονία
«εργατικό ατύχημα»
για να σώσουν το τομάρι τους.
Λες και κινδυνεύει ποτέ το τομάρι
το δικό τους.

Μιλούν αυτοί που δεν γνωρίζουν
τι θα πει λιοπύρι και μεροκάματο,
που δεν έχουν πιάσει ασβέστη και χώμα.

Μόνο βαφτίσια στα αίτια των θανάτων,
«εργατικό ατύχημα»,
«εργατικό δυστύχημα»,
ρίχνοντας ψευτοεπιδόματα
ντυμένα με δακρύβρεχτες δηλώσεις
στους τάφους των εργατών.

***

Καμώματα

Άνθρωποι κι άνθρωποι
πάνε βόλτες οικογενειακά,
κάνουν συνάξεις φιλικές,
μαγειρεύουν φαγητά λαχταριστά,
διαβάζουν βιβλία λογοτεχνικά,
αγοράζουν ρούχα φινετσάτα,
γράφουν και ποιήματα κάπου-κάπου,
αλλά ποτέ δεν αναρωτιούνται
γιατί τα κάνουν όλα αυτά.
Σε τι αποσκοπούν με τούτα
τα καμώματα.

---

* από την ποιητική συλλογή Περιγραφές του ανεκπλήρωτου, εκδόσεις Κάκτος, 2022