Ξέρω ότι περίμενες να περάσω.
Είχες αποφασίσει να αγαπήσεις τον πρώτο περαστικό.

Δεν πέρασα.
Δεν με αγάπησες.

Αγάπησες τον επόμενο.

Ο επόμενος,
δεν θα μάθει ποτέ
πως εμένα περίμενες.

Όταν μια μέρα τον αφήσεις,
δεν θα ξέρει
πως για ’μένα τον άφησες.

Που δεν με συνάντησες, τότε.

Περίεργο πράγμα ο έρωτας.
Συναντάμε μόνο τη σκιά του.
Ουδέποτε τον ίδιο.

***

Όταν δίνω το χέρι μου σε μια γνωριμία,
δεν υπολογίζω ότι ο άλλος ζυγίζει –
το βάρος του σε κρέας.

Ότι ψάχνει – την ανταλλακτική του αξία στην αγορά.
Ότι ψαύει – τον βαθμό ευγενείας του δέρματος,
για να το κάνει γάντια για το χειμώνα του.

Όταν δίνω το χέρι μου – εμένα δίνω.
Όταν μου δίνουν το δικό τους – έχω την πιθανότητα
να μου έχουν δώσει τον κόσμο ολόκληρο.

Δεν είναι απλό πράγμα οι χειραψίες.
Κινδυνεύεις κάποιες φορές να μείνεις δίχως χέρια.

Δείτε πόσοι γύρω μας προχωρούν
με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες ως τους αγκώνες.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥ: “Η βία του βίου”

2 σκέψεις σχετικά με το “2 ποιήματα | Τσιμάρας Τζανάτος”

  1. Σιβυλλικό το πρώτο ποίημα, που παρά το πολυσύνθετο – με εικασίες αρκετές – μήνυμά του, μας υπενθυμίζει, ξεκάθαρα, το πεπερασμένο του έρωτα, καθώς και την ιδιαίτατα ιδιαίτερη, αδήριτη ομορφιά του, που οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αισθανθούν, για να αντιληφθούν κατόπιν.
    Το δεύτερο ποίημα που, με αμεσότητα στις ψυχές μιλά, καυτηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ανταλλακτικές, που υπαγορεύουν ευτελή ιδιοτέλεια και φοβισμένα χέρια κρυμμένα στις τσέπες ως τους αγκώνες. Επίσης, δεν μπορώ να μην επισημάνω την αλληλουχία των δύο ποιημάτων, όπου το ένα παραδίδοντας την σκυτάλη στο άλλο, το συμπληρώνει.
    Τα ποιήματα αυτά διακρίνονται για το περιεχόμενό τους και τα μηνύματα που από αυτό συνάγονται, και τα οποία ( μηνύματα ) αποτελούν την κύρια αποστολή των ποιημάτων αυτών.
    Η κατάλληλα δουλεμένη μορφή το περιεχόμενο υποστηρίζει, τα μηνύματα απαυγάζοντας.

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

Σχολιάστε