Ιστορίες
κάθε ανάσα κι από μία
τη δική μου τη γράφω
από μεθύσι σε μεθύσι
μα τη δική σας, αγάπες μου,
ποιος θα την αφηγηθεί;
***
Προσηλώνομαι στο θάνατο
όσο περισσότερο εκτιμώ τη ζωή
τη ζωή τη βρίσκω πια σε κάθε τι
που φωτίζεται, που νιώθεται
με τον ήλιο, με το δέρμα, με την ψυχή.
Τι είναι η ψυχή;
Είναι αυτό που προσηλώνεται στο θάνατο
κι εκτιμά τη ζωή.
***
Τίποτα δεν βγάζει πουθενά
όσο κι αν σκάβεις στο ξύπνιο
όσο κι αν αναλύεις το όνειρο
ναι, συναντάς πράματα και θάματα
στις αναδιφήσεις
αλλά αυτά είναι άπιαστα, παροδικά
κι εσύ ένα σώμα που γηράσκει
η τέφρα στο αύριο των άλλων.
***
Τα χέρια μου αγκαλιάζουν
το ένα το άλλο μηχανικά
έτσι για να αισθανθούν
ότι ακόμα υπάρχω
***
Υπάρχω απολύτως
όντως υπάρχω
δεν το αμφισβητώ
απλώς το συζητώ με τον εαυτό μου
και συμφωνούμε.
Όταν δεν θα υπάρχουμε πια
ο εαυτός μου κι εγώ
δεν θα μας νοιάζει –
έτσι λένε
κι ίσως έχουν δίκιο –
όμως αυτό το αμφισβητώ.
[εικόνα: Alix Cléo Roubaud, If Some Thing Black 2, 1982]
