Μητροκτονία | Νίκος Λέκκας

[αφορμή του ομότιτλου βιβλίου του Γ. Παλαμιώτη, εκδ. Μπιλιέτο]

Ξεκινώ με την παραδοχή ότι όλες οι μητέρες του λαού είναι τσούλες. Τσούλες με την τρέχουσα έννοια. Τσούλες οι μητέρες κάποιας ηλικίας με παιδιά· επίσης κάποιας ηλικίας που έτυχε να ζουν στην επαρχία· Κι αυτό κρατάει από παλιά. Κρατάει, τουλάχιστον, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ειδικά στην περίπτωση που έκαναν παιδιά, έξω από νόρμες. Αν τα παιδιά γίνουν σαν κι αυτές, δεν τρέχει μία. Αλληλοαγαπιούντε.

Ο κοινός νους λέει ότι για να καμαρώνεις τα παιδιά σου, για να καμαρώνεις οτιδήποτε, πρέπει να το κοιτάς από απόσταση. Από απόσταση μόνο μπορείς να καμαρώνεις. Όχι από άλλη στάση. Κι οι Ελληνίδες μάνες, θεωρούν χρέος τους να χώσουν τα παιδιά στην κιλότα τους – αν όχι στο μουνί τους. Έτσι, θεωρούν ότι τα προστατεύουν. Τα προστατεύουν από ποίον;

Φυσικά τα προστατεύουν από την “κακία” του κόσμου, από την χυδαιότητα του καιρού μας, του οποιουδήποτε κόσμου και του οποιουδήποτε καιρού. Και δεν σκέφτονται οι κακομοίρες ότι την κακία και την χυδαιότητα τις κάνουν σημαίες με την στάση τους. Αυτές τις πρεσβεύουν, αυτές τις αναπαράγουν, αυτές τις διαιωνίζουν – έστω και άθελα τους (είτε βρίσκονται στον χασάπη, στον μανάβη, είτε για καφεδάκι και κους κους στην γειτόνισσα). Εντέλει, διαιωνίζουν την χυδαιότητα στις εκάστοτε συναναστροφές τους και ουχί τα παιδιά τους (είτε στο σχολείο, στην σχολή, στο γυμναστήριο, στο πορνείο, στην μπάρα, είτε σε χώρους σεπαρέ ή άλλους δημοσίους για την ηδονιστική δρόγη (κυρίως την κάνναβης) είτε, τέλος, στα πάρκα.

Γιατί, αλήθεια, εμείς, τα τέκνα να τα τραβάμε όλα αυτά; Και όταν «κόβουμε» για να σωθούμε μας κατηγορούν για προδοσία; Εμείς που ταχθήκαμε να αγαπάμε το κάθε τι, ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο, ακόμα και το ίδιο το μίσος. Στον κόσμο αυτόν όπου ήρθαμε αναγκαστήκαμε να μισήσουμε – το λέει κι ο Σιδηρόπουλος σε τραγούδι του. Μας ανάγκασαν να τις μισούμε και να τις λατρεύουμε την ίδια στιγμή. Και την σχιζοφρενική αυτή στάση μόνο εμείς την χρεωθήκαμε και κανένας άλλος. Τις αγαπάμε και τις μισούμε την ίδια στιγμή, με/για τις κουλαμάρες και τους ιδεαλισμούς τους.

Αλλά τί είναι αυτό που σπρώχνει μια γυναίκα να γίνει μητέρα; Η πατρότητα και κυρίως η μητρότητα δεν είναι για όλο το κόσμο. Είναι για πάρα πολύ λίγους. Πάρτε το χαμπάρι! Οι άντρες –πολλοί εξ αυτών– την γλύτωσαν. Οι γυναίκες, μόνο μια υποψία εξ αυτών. Γιατί έτσι μεγάλωσαν, έτσι μεγαλώσαμε, αυτές τις βλέψεις έχει ο κόσμος. Να διαιωνίσουν το είδος. Να προσφέρουν ακόμα ένα τέκνο στην… πατρίδα. Που στενά τα όριά της, αν όχι ακαθόριστα…

Αν μια γυναίκα δεν κάνει παιδί, για χιλιάδες λόγους έκτος από οργανικούς, θεωρείται κοινωνική ύβρις. Και ποια η γοητεία να γίνεις μάνα, ρωτάω φίλες μου να μου εξηγήσουν. Θεωρώ, περισσότερο γοητεύει τις γυναίκες να γίνουν πουτάνες ή δολοφόνοι…

[εικόνα: Αφροδίτη του Willendorf, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βιένης]